Μόλις παντρευτήκαμε αποφασίσαμε με το σύζυγό μου να κάνουμε οικογένεια. Ήταν μια συνειδητή επιλογή και ήρθε απλά και αυθόρμητα και από τους δυο μας. Έτσι απλά θέλαμε να γίνουμε "γρήγορα" γονείς. Μεγάλοι δεν ήμασταν αλλά ούτε και μικροί. Είχαμε την υγεία μας, τις δουλειές μας και πάνω από όλα τη θέληση και την αγάπη για να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας.
Ναι, είναι αυτή η μέρα που περιμένουμε όλες εμείς που έχουμε δώσει μάχες άνισες με τον χρόνο, με τα φάρμακα, τις ενέσεις και τις αμέτρητες ιατρικές επισκέψεις. Όλες εμείς που μετράμε και περιμένουμε καρτερικά τις ημέρες να περάσουν , μετά την εμβρυομεταφορά, προκειμένου να πάμε για την πολυπόθητη εξέταση της β-χοριακής.
Συγχαρητήρια από τα 10 ωάρια σας, γονιμοποιήθηκαν τα 7, καταψύξαμε τα 4, ελάτε αύριο στις 11:00, για την εμβρυομεταφορά ..!
«Ένα μωράκι σε 9 μήνες από τώρα και άλλα δύο μέσα σε μία 3ετία» «Ένα σπίτι που θα μυρίζει μόνιμη μωρουδίλα κι εγώ να τριγυρνάω χαρωπή νοικοκυρά και μαμά» Αυτές ήταν οι σκέψεις που έκανα την ώρα που ο ιερέας ευλογούσε το γάμο μου... το μακρινό 1994, όντας 26 χρονών.