Άγνωστη φίλη μου, μπορείς και εσύ!

Έτσι λοιπόν αρχίσαμε τις ελεύθερες επαφές και ο χρόνος περνούσε. Είχαμε κλείσει ένα χρόνο γάμου και φυσικά ελεύθερων επαφών αλλά έγκυος δεν ήμουν. Τότε ο γυναικολόγος μου είπε να μην ανησυχώ και να περιμένω αν όχι ένα χρόνο ακόμα, τουλάχιστον 6 μήνες. Επειδή όμως μας είχαν "ζώσει τα φίδια" που λένε, πήγα σε άλλο γυναικολόγο.
Ο "καινούργιος" γυναικολόγος αμέσως κατανόησε τις ανησυχίες – φόβους μας και πρότεινε κάποιες τυπικές εξετάσεις. Προγεννητικό έλεγχο, υπέρηχο ωοθηκών και μήτρας και κάποιες εξετάσεις αιματολογικές που αφορούσαν τις ορμόνες μου. Επίσης μας πρότεινε να κάνουμε και σπερμοδιάγραμμα. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν καλά, τόσο τα δικά μου όσο και του συζύγου. Το σπέρμα αρκετό σε ποσότητα, πολύ καλή κινητικότητα και η μορφολογία του νορμάλ. Τότε γιατί δεν μένω έγκυος αναρωτήθηκα. Διαπιστώθηκε όμως ότι έχω σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών(ΣΠΩ).

Ο γιατρός μας παρέπεμψε σε γυναικολόγο που ασχολείται με την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, εξωσωματική. Μας μίλησε για 2-3 και έτσι με όλες τις εξετάσεις μας και το ιστορικό μας πήγαμε στο προκαθορισμένο ραντεβού με τον εξωσωματικό.
Εκείνος ζήτησε κι άλλες εξετάσεις που δεν είχαμε κάνει αλλά και κάποιες ίδιες (στο δικό του κέντρο) γιατί δεν εμπιστεύονταν τα αποτελέσματα αυτών που είχαμε κάνει 1-2 μήνες πριν. Εκνευριστήκαμε λίγο με το σύζυγό μου αλλά τι να κάνουμε, μπήκαμε στο χορό και πρέπει να χορέψουμε, λέγαμε στους εαυτούς μας. Εντωμεταξύ ήμασταν με ένα πορτοφόλι μόνιμα ανοικτό και "μοιράζαμε" λεφτά σε γιατρούς και εξετάσεις. Αλλά είπαμε..τι να κάνουμε;

Ο γιατρός πρότεινε σπερματέγχυση. Μας εξήγησε τί είναι ακριβώς αυτό γιατί δεν ξέραμε και μας φάνηκε πολύ καλή λύση. Και το δράμα μας ξεκινάει. Συνολικά κάναμε 8 σπερματεγχύσεις όλες αποτυχημένες. Οχτώ ολοστρόγγυλα κουλουράκια η χοριακή. Δηλαδή μηδέν(0).

Σε μια κρίση στο γραφείο του γιατρού στο κέντρο εξωσωματικής έβαλα τα κλάματα και κατέρρευσα. Ο σύζυγός μου πιο ψύχραιμος ζήτησε να προχωρήσουμε σε εξωσωματική. Είπε στο γιατρό ότι δεν αντέχαμε άλλο και ψυχικά και οικονομικά. Γνωρίζαμε ότι η εξωσωματική είναι χρονοβόρα, ακριβή και ψυχοφθόρα αλλά και αυτό που περάσαμε πολύ πάνω από ένα χρόνο με τις σπερματεγχύσεις δεν ήταν και λίγο.

Και κάπως έτσι ή μάλλον ακριβώς έτσι κάναμε την πρώτη προσπάθεια. Προσωπικά δυσκολεύτηκα πολύ με τον καθημερινό σχεδόν υπέρηχο και αιματολογικές εξετάσεις. Δεν θέλω καθόλου να σχολιάσω τις ενέσεις που έπρεπε να κάνω στον εαυτό μου. Δεν θέλω να το θυμάμαι καν. Με πολύ ψυχικό πόνο λοιπόν, ξεκίνησα, αφού είχα πάρει από το ΙΚΑ(αργότερα έγινε rename σε ΕΟΠΥΥ), τα φάρμακα.

Στη φάση της διέγερσης μέρα με τη μέρα "βάραινα" και πονούσα κάτω χαμηλά στην κοιλιά μου. Στην ωοληψία είχα 48 ωάρια!!!! Παρά τις δυσκολίες ήμουν χαρούμενη γιατί θα είχαμε και για την κατάψυξη, για αργότερα λέγαμε, όταν θα θέλαμε να κάνουμε και δεύτερο παιδάκι.
Η χαρά όμως δεν κράτησε πολύ. Από το κέντρο εξωσωματικής μας τηλεφώνησε η εμβρυολόγος και μας ενημέρωσε ότι δυστυχώς ΚΑΝΕΝΑ ωάριο δεν γονιμοποιήθηκε. Καταστράφηκαν όλα στην επαφή τους με το σπέρμα. Το σοκ ήταν μεγάλο. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να έχω κλάψει πιο πολύ στη ζωή μου. Απελπίστηκα. Κατέρρευσα. Ο σύζυγός μου το ίδιο. Ο γιατρός μας είπε ένα ξερό "λυπάμαι πολύ, μικρόβιο στο σπέρμα ήταν κι ότι η πρώτη εξωσωματική είναι διερευνητική πάντα"

Δεν ξέρω γιατί, απορώ όμως ακόμα και τώρα, τον εμπιστευτήκαμε και μετά από λίγους μήνες (τόσο χρειαστήκαμε να συνέλθουμε αλλά και να μαζέψουμε χρήματα) προχωρήσαμε στη δεύτερη προσπάθεια. Αγχώθηκα πολύ, αν και ήξερα το "δρόμο", τον είχα "ξαναπερπατήσει", και για να μην σας κουράσω τελικά στην ωοληψία μου πήρανε 39 ωάρια που τελικά 12 γονιμοποιήθηκαν.
Η χαρά μας μεγάλη, όση δεν φαντάζεστε. Έγινε η εμβρυομεταφορά 2 ωαρίων, ικανών να δώσουν εγκυμοσύνη όπως είπε ο γιατρός και ο εμβρυολόγος.
Και ωωω, ναι, είχα το πρώτο μου θετικό αποτέλεσμα!!!!! Δάκρυα χαράς αυτή τη φορά. Δοξάζαμε και οι δυο το Θεό γιατί είχαμε τραβήξει πολλά και δεν αντέχαμε άλλο!!!!
Ήμουν έγκυος, ένα μικρό, τόσο δα εμβρυάκι εμφυτεύθηκε, αποφάσισε να φωλιάσει στη μήτρα μου.
Αν και λίγων εβδομάδων, καμάρωνα την ανύπαρκτη κοιλιά μου, παίζοντας με τα μαξιλαράκια του καναπέ κάτω από την μπλούζα μου για να με δω πώς θα είμαι εγκυούλα καθώς θα μεγάλωνε σταδιακά η κοιλιά μου.
Από τη μεγάλη χαρά στον απόλυτο πόνο. Επαναλαμβανόμενες αιμορραγίες και στις 16+ εβδομάδες η εγκυμοσύνη χάθηκε! Η εγκυμοσύνη χάθηκε, όχι το μωρό μας. Εκείνο πήγε στο Θεούλη και έγινε ένας γλυκός άγγελος! Έτσι το σκέφτομαι.

Ένα μεγάλο κενό μέσα μου, τίποτα άλλο δεν υπήρχε. Πήρα άδεια από τη δουλειά μου και για 10 μέρες έκανα βόλτες μέσα στη πόλη τα πρωινά ενώ ο σύζυγός μου δούλευε. Τα βράδια καθόμασταν αγκαλιασμένοι στον καναπέ χωρίς να θέλουμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας ο ένας με τον άλλο.

Γυρίζοντας στη δουλεία μου, έμαθα για την εγκυμοσύνη συναδέλφου και τότε η ζήλια με κυρίευσε και αμέσως πήρα τηλέφωνο το γιατρό για να προχωρήσω σε εμβρυομεταφορά αφού είχα κατεψυγμένα έμβρυα. Αυτή τη φορά όμως ήμουν αποφασισμένη να μην με αφήσω να παρασυρθώ και ήμουν από την αρχή ψυχρή, το λες κι έτσι τελοσπάντων.

Και δικαιώθηκα. Μετέφερα 2 έμβρυα και είχα θετική χοριακή αλλά δεν το χάρηκα καθόλου. Μιλούσα στον εαυτό μου και έλεγα "συγκρατήσου, υπομονή μέχρι να μπεις στο δεύτερο τρίμηνο. Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα και σε κανονικούς ρυθμούς, δουλειά, σπίτι, έξοδοι με φίλους.
Το μωρό μας όμως δεν τα κατάφερε. Σταδιακά η χοριακή άρχισε να πέφτει, δεν μηδένισε όμως. "Το πάλεψε το μονάκριβό μου" έλεγα. Κρίθηκε απαραίτητο από το γιατρό να γίνει απόξεση. Και έγινε.

Θρήνος, οδυρμός, απελπισία, οικονομική αφαίμαξη, πόνος σωματικός και ψυχικός, κατάθλιψη και οι δυο μας. Το θέμα "παιδί" ΔΕΝ το ξανασυζητούσαμε καν! Απαγορευμένο θέμα συζήτησης! Ομολογώ ότι η ιδέα και μόνο ότι έχω στην κατάψυξη 8 έμβρυα με έκανε να νιώθω σχετικά καλά. Άκουγα ιστορίες άλλων ζευγαριών που έπρεπε κάθε φορά να κάνουν διέγερση. Κρύος ιδρώτας με έπιανε όταν το άκουγα από τρίτους. Σε αυτό το θέμα ήμουν τυχερή. Εεε ναι, το λες και τύχη!

Παραμονή πρωτοχρονιάς και στην αλλαγή του χρόνου γέλια, χειροκροτήματα, σαμπάνιες, ευχές, κυρίως ευχές! Και σε ένα άτεκνο ζευγάρι η ευχή "και του χρόνου με ένα παιδάκι" είναι must!(όχι ότι αυτό είναι πάντα καλό). Κοιταχτήκαμε στα μάτια με το σύζυγό μου, με τέτοιο τρόπο σα να λέγαμε ο ένας στον άλλο αλλά και στους εαυτούς μας, ΝΑΙ πάμε για ακόμη μια εμβρυομεταφορά.

Τα φωτάκια των Χριστουγέννων έσβησαν και η χρυσόσκονη και η μαγεία των γιορτών χάθηκε και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε στο κέντρο εξωσωματικής να συζητάμε με το γιατρό για μια ακόμα εμβρυομεταφορά.

Και έγινε. Δύο ακόμα έμβρυα τοποθετήθηκαν στη μήτρα μου και παρακαλούσαμε το Θεό και την Παναγία να εμφυτευθούν. Τουλάχιστον ένα από τα δύο όπως τις προηγούμενες φορές. Και το θαύμα έγινε για ακόμα μια φορά. Ήμουν έγκυος. Αυτή τη φορά δεν το είπαμε σε κανέναν, ούτε στους γονείς μας. Άδεια δεν πήρα από τη δουλεία μου, ζούσαμε σε κανονικούς ρυθμούς, ακολουθούσα τις οδηγίες του γιατρού μου και ήλπιζα να κρατηθεί το μωρό μας εκεί μέσα στη μήτρα μου!

Στις (38) εβδομάδες ήρθε στον κόσμο ο γιος μας και ξαφνικά η ζωή μας γέμισε με πυροτεχνήματα και χρυσόσκονη!

Μια εγκυμοσύνη που δεν τη χάρηκα καθόλου, που την πέρασα με φόβο και ανασφάλεια για το αν τα καταφέρει το μωρό μας και αν θα είναι καλά μέχρι το τέλος. Σχεδόν όλα τα ζευγάρια που περιμένουν παιδί, στην περίοδο της εγκυμοσύνης είναι χαρούμενα(δικαίως), εμείς όμως όχι. Κρατιόμασταν, πνίγαμε τη χαρά μας, δεν επιτρέπαμε στον εαυτό μας να γελάσει. Τόσα είχαμε περάσει. Περιμέναμε μέχρι τέλος. Λάθος μας; Δεν ξέρω, έτσι νιώθαμε έτσι πράξαμε.

Δεν θέλω να θυμάμαι όσα πέρασα αλλά δεν θέλω κιόλας να τα ξεχάσω.
Διαβάζοντας τα άρθρα εδώ στο IVFforums.gr, σκέφτηκα γιατί όχι κι εγώ. Θα γράψω την ιστορία μας!
Έστω και μια γυναίκα να βοηθήσω με την ιστορία μου κάτι είναι κι αυτό. Πόνεσα πολύ, μάτωσε η ψυχή μου, ξόδεψα πολλά, αλλά τελικά τα κατάφερα! Έγινα μανούλα. Όπως κατάφερα να σηκωθώ ξανά και ξανά από τις αποτυχίες μου, έτσι μπορεί και καθεμιά από εσάς άγνωστες φίλες μου. Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.

Σας ευχαριστώ πολύ

Βάσω(Αναγνώστρια του IVFforums.gr)

(Είναι απίστευτη η Δύναμη, η Ελπίδα και το Κουράγιο που απλόχερα δίνουν όλες αυτές οι ιστορίες στα υπογόνιμα ζευγάρια που προσπαθούν ακόμα. Αυτές οι ιστορίες σε αγγίζουν ψυχικά και παράλληλα είναι «αυτό» το «κάτι» που χρειάζεσαι για να αντιμετωπίσεις το «τέρας» της υπογονιμότητας κατάματα. Περιμένουμε λοιπόν και τις δικές σας ιστορίες για το πώς γίνατε μανούλες αλλά και μπαμπάδες! Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες καθώς προσπαθείτε ακόμα με πείσμα και δύναμη να γίνετε γονείς. Όλες αυτές οι ιστορίες, βγαλμένες μέσα από την ψυχή και την καρδιά, σε μια πραγματική Ζωή, εμπνέουν και ενθαρρύνουν τα ζευγάρια που βαδίζουν στο μονοπάτι της υπογονιμότητας. Στείλτε μας τα δικά σας αποστάγματα ψυχής στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. με το όνομα ή το ψευδώνυμο που θέλετε να δημοσιευθεί.)

[Κάντε Like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα]

φωτογραφία