Συγχαρητήρια από τα 10 ωάρια σας, γονιμοποιήθηκαν τα 7, καταψύξαμε τα 4, ελάτε αύριο στις 11:00, για την εμβρυομεταφορά ..!

Πετάμε πάνω από την έρημο Σαχάρα... Μικρό κενό αέρος.. Μεγάλο κενό αέρος.. Βλάβη στο αριστερό πηδάλιο.. Κλίση μεγάλη δεξιά.. Χάνουμε ύψος.. 5, 4, 3, 2, 1 πέφτουμεεεεεεεε........... Και κάπως έτσι ξεκινά για μένα το ταξίδι μου στην χώρα της υπογονιμότητας ..

Ο Νικολάκης μας ξεκίνησε να έρθει το φθινόπωρο του 2003, αλλά χάζευε στο δρόμο και έφτασε τελικά μια ζεστή, ηλιόλουστη μέρα του Απρίλη του 2010.
Τον αγαπάω από εκείνο το φθινόπωρο που αποφασίσαμε πως θέλουμε να γίνουμε γονείς. Είναι στο μυαλό και στην ψυχή μου από τότε, κάθε σκέψη και πράξη μου τον είχε μέσα. Αισθανόμουν μαμά, χωρίς να τον έχω ακόμα...

Ξεκίνησα να γράφω την ιστορία γέννησης της 1ης μου κόρης (καραμελένιας) αλλά επειδή τα συναισθήματα μου δεν μπορούν να χωριστούν σε 2 ιστορίες σκέφτηκα να γράψω παράλληλα και για το μικρό μου "τσουρεκάκι"