Κι αν είναι αργά, δεν είναι αργά για θαύματα..

Μόνο που στην δική μου περίπτωση η βλάβη δεν ήταν στο αριστερό πηδάλιο, αλλά στο δεξί.. Σαλπιγγικό-ωοθηκικό απόστημα δεξιάς σάλπιγγας και ωοθήκης ήταν το πόρισμα της ιστολογικής εξέτασης του ανοικτού χειρουργείου στο οποίο υποβλήθηκα σε ηλικία 25 ετών. Ενός χειρουργείου που με αποδιοργάνωσε σωματικά και κυρίως ψυχικά.. Σε μια ηλικία που είχα αρχίσει να κάνω όνειρα για την δημιουργία μιας οικογένειας... Όνειρα για την απόκτηση ενός παιδιού που όμως ξαφνικά άρχισαν να φαίνονται τόσο μακρινά και άπιαστα.. και για μένα πια μονόδρομος η χρόνια λήψη αντισυλληπτικών για να «προστατέψω» την άλλη μου ωοθήκη από την δημιουργία κύστεων και υγρού στο δουγλάσειο (θεριά που είχαν φουντώσει μέσα μου λίγο καιρό μετά το χειρουργείο).

Τρία χρόνια μετά παντρεύομαι με τον σύντροφο μου και αμέσως ξεκινάμε προσπάθειες με την καθοδήγηση του γυναικολόγου μου. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο.. Ελεύθερες επαφές, σπερματεγχύσεις, κύκλοι με κύστες, αντισυλληπτικά, εξετάσεις και άλλες εξετάσεις.. Γνώριζα πως τα πράγματα δεν θα ήταν εύκολα, (με είχε προετοιμάσει καλά ο γιατρός μου) όμως αυτό που ζούσα ήταν μια διαρκή απογοήτευση.. Στις δυσκολίες μας ήρθε να προστεθεί μία ακόμα.. Υψηλή τιμή FSH. Πρώτη μέτρηση : Ευρεθείσα τιμή FSH 31. Που πήγαινα λοιπόν ξυπόλυτη στα αγκάθια?

Πέρναγα εμμηνόπαυση σε ηλικία μόλις 28 ετών.. Αυτό το χτύπημα δεν θα το άντεχα.. Ψυχολογικό ράκος για άλλη μια φορά. Όμως έπρεπε να σηκωθώ στα πόδια μου, αρχικά για μένα και φυσικά για κείνον. Για τον άνθρωπο που αγαπούσα. Θα το παίξω το παιχνίδι είπα μέσα μου και ότι θέλει ας γίνει.. Μπήκα σε κύκλο εξωσωματικής! Οδύσσεια ! Φτωχή ανταπόκριση της ωοθήκης, τρία μόλις ωάρια με τρελές δόσεις Puregon. Για μένα επιτυχία δεν ήταν να μείνω έγκυος.

Επιτυχία θα ήταν να φτάσω σε διαδικασία ωοληψίας και προπαντός εμβρυομεταφοράς. Και ναι έφτασα εκεί όμως το όνειρο ήταν πολύ καλό για να βγει αληθινό. Ακολούθησε άλλο ένα λαπαροσκοπικό χειρουργείο και άλλη μια αποτυχημένη εξωσωματική.. Αλλά κάθε φορά με περίμενε στη γωνία μια αρνητική β χοριακή. Και τα βλέμματα των γιατρών που μου απέκλειαν πως θα γίνω μητέρα με δικά μου ωάρια, πως για μένα η μόνη λύση είναι το δανεικό γενετικό υλικό και η υιοθεσία.. Δεν ήθελα να σκεφτώ τίποτα, ήθελα μόνο χρόνο να ξεκουραστώ, να κάνω πράγματα αλλιώτικα, να ταξιδέψω μακριά, να βγω, να πάω θέατρο ή σινεμά, να πιω καφέ με τις κολλητές μου. Όχι άλλες προσπάθειες παρακαλώ , τουλάχιστον όχι τώρα..

Και κάπως έτσι κύλησαν οι μήνες.. και εγώ ήθελα να γίνω αλλιώς.. ανάλαφρη... Μία ανοιξιάτικη μέρα στην δουλειά και ενώ ετοιμάζω την παρουσίασή μου ενόψει επαγγελματικού μου ταξιδιού αισθάνομαι έντονη ενόχληση στην απομένουσα ωοθήκη μου.. Έπρεπε να πάω για υπέρηχο πριν φύγω ταξίδι. Δεν γινόταν να φύγω χωρίς να ξέρω γιατί πονάω. Κοίτα να δεις λέω στον εαυτό μου, δεν πήρες αυτό το μήνα τα αντισυλληπτικά σου και θα έχουμε ιστορίες. Έτρεξα στον γιατρό μου την ίδια μέρα σχολώντας από την δουλειά.

Καθησυχαστικά μου είπε να μην ανησυχώ, πως φαινόταν να έχω ωορρηξία και μου πρότεινε την προσπάθεια σε φυσικό κύκλο. Τι, πότε, πώς? Αφού εγώ σε δύο μέρες έπρεπε να είμαι μακριά και ο άντρας μου έλειπε και αυτός στο εξωτερικό.. Πως ??? Όλα αποφασίστηκαν και κανονίστηκαν πολύ γρήγορα , χωρίς καν να το καταλάβω.. Είμαι έτοιμη, περπατώ στο δρόμο. Είναι Απρίλιος. Δυο εβδομάδες πριν το Πάσχα. Κοιτώ τον ήλιο. Είναι απόγευμα και η μέρα έχει μεγαλώσει.. Είμαι τόσο χαρούμενη.. Είναι Τετάρτη και το πρωινό της Παρασκευής θα βρίσκομαι στο χειρουργείο για ωοληψία..

Η Παρασκευή φτάνει βρίσκομαι πάνω στο κρεβάτι του χειρουργείου. Από πάνω μου ο γιατρός μου, ο βοηθός του, μαίες, εμβρυολόγοι, αναισθησιολόγος. Γίνεται ο καθιερωμένος υπέρηχος. Το ωοθυλάκιο έχει σπάσει.. Το όνειρο γκρεμίζεται για άλλη μια φορά.. Απογοήτευση.. Ο γιατρός μου εξηγεί πόσο δύσκολο είναι να βρούμε το ωάριο μέσα στην κοιλιά μου. Φωνάζω, ουρλιάζω σχεδόν. Θα τα παίξω όλα για όλα. Νάρκωσε με του λέω και προχωράμε. Ξυπνάω από την νάρκωση και μέσα στην επαναφορά μου από την μέθη αντιλαμβάνομαι να γίνεται πάρτι στο χειρουργείο. Το θαύμα έγινε..
Δυο εβδομάδες μετά έρχεται η ώρα για την β χοριακή. Είναι Μεγάλο Σάββατο. Η μητέρα μου είχε μάθει πως ήταν έγκυος σε μένα Μεγάλο Σάββατο. Έχω μια αισιοδοξία μέσα μου, μια πίστη δυνατή. Όχι τίποτα δεν γίνεται τυχαία.. Λίγες ώρες μετά χτυπά το τηλέφωνο. Β χοριακή 113!113! Τι όμορφο νούμερο!! Τι ωραία που προφέρεται ! Εκατόν Δέκα Τρία! Είμαι έγκυος!!! Θα μπορούσα να μιλάω ώρες, μέρες για το θαύμα των εννέα μηνών που έζησα μέσα μου. Την πρώτη φορά που την αντιλήφθηκα να κουνιέται, τους υπερήχους, τα καρδιοτοκογραφήματα, τον τοκετό, το πρώτο της κλάμα, το πρώτο της γέλιο.. Για όλα αυτά που μου χάρισε και μου χαρίζει αυτά τα επτά χρόνια που την έχω στη ζωή μου. Επτά χρόνια που την ευτυχία μου ολοκλήρωσε το δεύτερο θαύμα που μου συνέβη τρία χρόνια μετά την γέννησή της. Ένα θαύμα που ήταν διπλό και που με έκανε πάλι μητέρα αυτή την φορά δύο δίδυμων αγοριών..

Μπορεί να πέρασαν χρόνια από τότε που η υπογονιμότητα μου χτύπησε την πόρτα, μπορεί για μένα να τέλειωσε το ταξίδι σε αυτήν, όμως οι μνήμες της έχουν αφήσει μέσα μου τα σημάδια της. Σημάδια που ποτέ δεν θα σβήσουν, που πώς μπορούν να ξεχαστούν? Συναισθήματα πόνου, σωματικού και περισσότερο ψυχικού. Η χρόνια αμφιβολία του τελικά « εγώ θα μπορέσω να γίνω μητέρα;» Το συναίσθημα του «σε τί τελικά έφταιξα και πρέπει να πληρώσω;»

Δυστυχώς τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα.. Θέλει δύναμη για να μπορέσεις να αντέξεις και να προχωρήσεις. Δύναμη που ευτυχώς για μένα άντλησα από ανθρώπους που βρέθηκαν στον δρόμο μου. Κορίτσια που δεν γνώριζα, που δεν είχα δει ποτέ αλλά που το «πρόβλημά μας» μας ένωσε, που ήταν πάντα εδώ για μένα να με ακούσουν. Αυτό το φόρουμ μου έδωσε φτερά να συνεχίσω, να βάλω δύναμη και να σηκωθώ από τον πάτο που είχα φτάσει.
Εύχομαι σε κάθε μια ξεχωριστά τα καλύτερα. Στις μανούλες που τα κατάφεραν να χαίρονται τα παιδάκια τους, στις εγκυούλες να φέρουν στον κόσμο υγιή μωράκια και σε αυτές που προσπαθούν να μην χάνουν ποτέ την πίστη και την ελπίδα τους... Γιατί ... Και αν είναι αργά, δεν είναι αργά για θαύματα..