"Ο τουρίστας "

Ήξερα πως θα έρθει, δεν καταλάβαινα γιατί αργεί τόσο...
Πάλεψα να ανοίξω το δρόμο του από τα εμπόδια ...Χειρουργείο ενδομητρίωσης, καταστροφή μιας ωοθήκης, κύστες, σπερματεγχύσεις, πρωτόκολλα εξωσωματικής που μπλόκαραν τον οργανισμό μου, αυξημένη FSH, κυνήγι του ωαρίου σε αμέτρητους φυσικούς κύκλους και με τελευταίο δώρο αποτελέσματα εξετάσεων με θυρεοειδίτιδα hashimoto και θρομβοφιλία, επιστρέφω από την Αθήνα και αποφασίζω να κάνω μια στάση.

Στάση από καθετί μου θύμιζε εξωσωματικές και εμβρυάκια, άφησα τα αποτελέσματα αίματος σε ένα συρτάρι, ακύρωσα στο γιατρό μου το ραντεβού, άφησα και το πόστο μου εδώ στο φορουμάκι με βαριά καρδιά, αλλά τα ψυχικά μου αποθέματα είχαν πια φτάσει στον πάτο....

Την ησυχία μου τάραξε το τηλέφωνο του γυναικολόγου μου: έχω τόσους μήνες να σε δω, τι έγινε, έλα να μιλήσουμε για ένα γιατρό στην Αθήνα.

Κάνουμε μια προσπάθεια το Πάσχα του 2008 με ελαφριά διέγερση, εμβρυάκια δυο, για πρώτη φορά φαίνονται όλα καλά, μα το ένστικτό μου με είχε προετοιμάσει : αποτέλεσμα χοριακής ένα ωραιότατο μηδέν!

Γυρνάμε πάλι στο φυσικό κύκλο.
Έχει ήδη φτάσει το καλοκαίρι και έχω την επιθυμία να φύγω μακριά, γιατί μεταξύ σοβαρού κι αστείου, λέω πως θα έχω κόλλημα το άλλο καλοκαίρι.
Ταξίδι στα Κύθηρα, λοιπόν, σχεδόν 12 ώρες από δω...
Πριν το ταξίδι περνάω από το γυναικολόγο, βρίσκει ωαριάκια στο ξεκίνημά τους, μου δίνει φάρμακα να τα βοηθήσουμε και οδηγία για υπέρηχο Παρασκευή, όπου και να είμαι.

Φτάνουμε στο νησί μέσα στην ταλαιπωρία...ξεχνάω να πιώ μερικά χαπάκια, μπαίνω στη θάλασσα ξεκολλάνε τα αυτοκόλλητα, σωστό μπάχαλο η φαρμακευτική αγωγή.
Γυναικολόγος δεν υπάρχει στο νησί, στο νοσοκομείο θα υπάρχει τη Δευτέρα, πρέπει να περάσουμε απέναντι, μα το δρομολόγιο του πλοίου δε βολεύει.
Άσε, λέω στο σύζυγο, πάμε τη Δευτέρα στο νοσοκομείο, όλα καλά θα είναι.
Δευτέρα πρωί συναντούμε έναν ευγενικότατο γυναικολόγο, σωστό ήρωα με τα μέσα που διέθετε και κατάφερνε να κάνει τη δουλειά του. Του εξηγώ την κατάσταση και με πολλή προσοχή και υπομονή μου δίνει διαστάσεις ενδομητρίου και του ενός ωαρίου, γιατί το άλλο δε μπορούσε να το δει στη θέση που ήταν.
Ενημερώνω το γιατρό μου, Τετάρτη πρωί ωοληψία, την ίδια μέρα που ήρθε και η καραμελένια(κόρη αγαπημένης μου φίλης) στη ζωή...

Δυο ωάρια, γονιμοποιούνται, ένα συνεχίζει τις διαιρέσεις του, αλλά τεμπέλικα.
Δεν είναι και τόσο καλής ποιότητας, μου λέει η εμβρυολόγος, αλλά εγώ μέσα μου αισθάνομαι ότι αυτό είναι το μωρό μου - τέλος!!!

Τιμή χοριακής τη μέρα του Σωτήρος , 398 μονάδες.

Η εγκυμοσύνη κύλησε δύσκολα, με πείραζαν όλες οι οσμές, είχα έντονες αναγούλες κι έκανα εμετούς - τελευταίος δυο βράδια πριν την καισαρική.
Είχα αιμορραγίες μέχρι και τον έκτο μήνα, που όλους τους τάραζαν εκτός από μένα - εγώ ήξερα : όλα θα πήγαιναν καλά!

Οι μέρες πλησίαζαν, ο Νικολάκης μεγάλωνε και το μόνο που ήθελα ήταν να δω επιτέλους τη φατσούλα του.
Ζήτησα μόνη μου να πάμε για καισαρική στον υπέρηχο που έκανα τη Μεγάλη Παρασκευή.

Τρίτη πρωί ήταν μέρα γιορτής. Σηκώθηκα νωρίς, αν και δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα από τη χαρά μου, έκανα ένα μπανάκι, βγήκα φωτογραφίες, μίλησα με τους δικούς μου στο τηλέφωνο, πήρα τη βαλίτσα και μαζί με το σύζυγο φύγαμε για το μαιευτήριο.
Ερημιά στο δρόμο και στην κλινική. Ποιός τρελός να κυκλοφορήσει τέτοια ώρα μετά από γιορτές.

Στην επιλογή ολική ή επισκληρίδιο, άκουσα το ένστικτο του γιατρού μου.
Ευτυχώς, γιατί είχα σοβαρή αιμορραγία που δυσκολεύτηκαν να τη σταματήσουν...θα μου χαλούσε την ανάμνηση εκείνης της μέρας για πάντα.
Έτσι τώρα το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι το γαργαλητό στην κοιλιά, όταν ο γιατρός μου έκανε την αντισηψία και το πρώτο, όταν άνοιξα τα μάτια μου, ήταν ο Νικολάκης στην αγκαλιά μου.

Ακόμα αισθάνομαι τη γαλήνη εκείνης της πρώτης στιγμής, όταν τον μυρίζω στο λαιμουδάκι του κάτω από τα μαλλιά.
Της δικής μου πρώτης στιγμής, γιατί ο Νικολάκης πριν με συναντήσει είχε ήδη γνωρίσει το μπαμπά του, παππούδες, γιαγιάδες και θείες, που είχαν φτάσει και είχαν ταράξει την ησυχία του μαιευτηρίου.

Τα τηλέφωνα δε σταματούσαν, ο διάδρομος είχε γεμίσει μπαλόνια, δώρα, λουλούδια, φίλους και συγγενείς. Κι εγώ προσπαθούσα να ζήσω την κάθε στιγμή και να την κρατήσω μέσα στην καρδιά μου.
Η πρώτη μέρα που αντίκρισα τη φατσούλα του, σα να τον ήξερα από πάντα.

Μα και βέβαια τον ήξερα, είχαμε γνωριστεί από παλιά, ερχόταν στα όνειρά μου και μου έλεγε : κάνε υπομονή, στο δρόμο είμαι, φτάνω...

Άργησε λίγο χαζεύοντας στο δρόμο, όπως οι τουρίστες. Απολάμβανε τη διαδρομή.

Και τώρα απολαμβάνει τις βόλτες, με το δικό του ήρεμο τρόπο.
Κοιτάει τα πάντα γύρω του με προσοχή σα να τα βλέπει για πρώτη φορά, τα παρατηρεί, τα θαυμάζει, τα χαίρεται, δίνει σημασία και στα πιο ασήμαντα και πάντα λέει μέσα από την ψυχή του: τι ωραία που είναι σήμερα μαμά!!!