Τα ομορφότερα και πολυτιμότερα δώρα της ζωής μου

Παραμονή Χριστουγέννων του 2008 έκανα την τελευταία ένεση κορτιζόνης όπως είχε συστήσει ο γιατρός και περίμενα καρτερικά μέχρι τις 12/01/2009 για το επόμενο προγραμματισμένο ραντεβού μου. Ο καιρός πλησίαζε και οι κινήσεις των μωρών μου ήταν όλο και πιο αραιές. Δεν ανησύχησα γιατί πλησίαζε το ραντεβού μου και γιατί με είχε ενημερώσει ο γιατρός ότι οι κινήσεις τους θα αραιώσουν μιας και μειωνόταν ο χώρος που είχαν στην διάθεση τους καθώς μεγάλωναν.

Φτάνει λοιπόν η μεγάλη μέρα για το ραντεβού με τα μωράκια μου. Πρώτη φορά σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου πήγα μόνη μου στο ραντεβού, μιας και πριν με δει ο γιατρός, θα έκανα ένα μίνι σεμινάριο θηλασμού με την μαία μου. Τελειώνω το σεμινάριο και περνάω στο ιατρείο.

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι του εξεταστηρίου προσπαθώ να ξεχωρίσω στην οθόνη πιο μωρό μετράει ο γιατρός. Τα κακόμοιρα κουνιούνται με δυσκολία, σκέφτομαι. Ο ένας είναι ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς επάνω στο στομάχι μου και ο άλλος, το κατσαριδάκι μου, είναι σφηνωμένος χαμηλά και δεν μπορεί να κουνηθεί.

Βλέπω τον γιατρό μου προβληματισμένο, μετράει, ξαναμετράει, κοιτάει... Μου εξηγεί ότι ο μεγάλος έχει περιτυλιχθεί μια φορά με τον ομφάλιο λώρο και πέφτουν οι παλμοί του. Μου κλείνει κατευθείαν ραντεβού για την επόμενη το μεσημέρι να κάνω καρδιοτοκογράφημα στο μαιευτήριο. Με καθησυχάζει λέγοντας μου πως παρακολουθούμε την κατάσταση και εάν χρειαστεί θα γεννήσω την ερχόμενη Παρασκευή (Δευτέρα είχα το ραντεβού με τον γιατρό). Μου κάνει 2 ενέσεις κορτιζόνης για τα πνευμονάκια των μωρών και με στέλνει στο σπίτι μου.

Στο πίσω μέρος του μυαλού κυκλοφορούσε η σκέψη ότι ίσως και να γεννούσα την επόμενη μέρα αλλά φρόντιζα επιμελώς να την διώχνω. Γύρισα σπίτι, έβαλα 3-4 πλυντήρια, τα άπλωσα και δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα, όχι από άγχος γιατί είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στον γιατρό μου, αλλά δυσκολευόμουν πολύ με τον ύπνο τον τελευταίο καιρό, δεν μπορούσα να βολευτώ πουθενά.

Τρίτη, 13 Ιανουαρίου 2009

Σηκωνόμαστε το πρωί με τρελή διάθεση. Μας είχε πιάσει η χαζομάρα μας και γελούσαμε. Πίνουμε ένα καφεδάκι στα γρήγορα, κάνουμε κάποιες εξωτερικές δουλειές, κλείνω ραντεβού τηλεφωνικά με το κομμωτήριο για το ίδιο απόγευμα για μαλλιά και νύχια σε περίπτωση που γεννήσω την Παρασκευή ( που να ήξερα...) και βουρ για το μαιευτήριο.

Ξαπλωμένη στο εξεταστήριο με τις ζώνες στην κοιλιά μου, προσπαθώ να αντιληφθώ τις κινήσεις των μωρών μου στην κοιλιά μου. Οι κινήσεις είναι από ελάχιστες μέχρι ανύπαρκτες σήμερα. Δεν ανησυχώ (ακόμα) γιατί ο γιατρός μου είναι εκεί και με παρακολουθεί. Η μαία μου πηγαινοέρχεται στο εξεταστήριο κι ο γιατρός μου το ίδιο. Το μηχάνημα καταγράφει. «Ντίνα, βγάλε τις ζώνες...Μελινάκι μου θα γεννήσουμε!». Πετάγομαι (τρόπος του λέγειν-πώς να πεταχτείς με την κοιλιά-βουνό;)... «Την Παρασκευή;», ρωτάω αφελέστατα, «Τώρα!!» προστάζει ο γιατρός επιτακτικά.
Δεν πρόλαβα να πάρω τηλέφωνο καν την μαμά μου. Παρέδωσα παλτό και τσάντα στον καλό μου, ο οποίος ήταν κάτασπρος σαν το πανί, και πήρα τον δρόμο για τα χειρουργεία. Η προετοιμασία έγινε κυριολεκτικά σε χρόνο dt, και ξαφνικά βρίσκομαι ξαπλωμένη στο δωμάτιο ωδινών, με τις ζώνες περασμένες πάλι στην κοιλιά μου, ορό στο χέρι μου και μια μαία να μου κρατάει το χέρι. Άρχισα να τρέμω. Μόλις εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα τι γινόταν. Ήταν πολύ νωρίς ακόμα για να γεννήσω, τίποτα δεν ήταν έτοιμό ακόμα στο σπίτι, δεν είχα προλάβει καν να ετοιμαστώ για να συναντήσω τους γιούς μου. Ο αναισθησιολόγος έριξε κάτι στον ορό και το τρέμουλο σταμάτησε. Μόλις είδα τον γιατρό μου με το γνωστό πράσινο outfit του χειρουργείου, το τρέμουλο επανήλθε, αυτή τη φορά χειρότερο.

Με έβγαλαν με το φορείο να φιλήσω τον καλό μου, ο οποίος όταν τον φώναξαν νόμιζε ότι είχα ήδη γεννήσει ( τι να γεννήσω Χριστιανέ μου, την κοιλιά-βουνό που ορθώνεται περήφανα όπως είμαι ξάπλα ΔΕΝ την βλέπεις;) και πήραμε τον δρόμο προς το χειρουργείο. Το βλέμμα μου πέφτει στην οθόνη έξω από το χειρουργείο... Tuesday 13/01, time: 13:13...Παναγίτσα μου, εδώ μέσα θα αφήσω τα κοκαλάκια μου, τόσο 13άρι μαζωμένο δεν έχω ξαναδεί στην ζωή μου! Η καρδιά μου χτυπούσε σε τρελούς ρυθμούς! Μπαίνοντας στο χειρουργείο, βλέπω καμιά δεκαριά άτομα μαζεμένα να τρέχουν πανικόβλητα, χωρίς να προλάβω να καταλάβω τι γίνεται, με δένουν χειροπόδαρα.
Ακούω τον γιατρό μου να ζητάει να έρθει ο παιδίατρος, η μαία μου κρατάει το χέρι και μου λέει να μην ανησυχώ γιατί έτσι γίνεται συνήθως στα χειρουργεία και το γνώριμο πρόσωπο του αναισθησιολόγου προβάλει μπροστά στα μάτια μου. Μελινάκι, τώρα θα κοιμηθείς, μου λέει. Μέχρι να προλάβω να το επεξεργαστώ, άρχισα να χάνομαι...Η τελευταία φράση που άκουσα ήταν «Ετοιμάστε θερμοκοιτίδες»

Ξύπνησα από τον βαρύ ύπνο την ώρα που ο γιατρός μου έβαζε τις τελευταίες βελονιές στην κοιλιά μου.

Φώναζα (ή μάλλον νόμιζα ότι φώναζα γιατί είχα ακόμα τον αναρροφητήρα στο στόμα μου) και τα δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου. Ρωτούσα για τα μωρά μου, δεν άκουγα κλάμα, δεν άκουγα τίποτα! Η μαία μου χάιδεψε το κεφάλι και μου είπε ότι τα μωρά μου είναι καλά αλλά έχουν πάει στην μονάδα.

Δεν μου είπαν τίποτα άλλο και με πήγαν στην ανάνηψη. Έπιασα την κοιλιά μου και ξαφνικά ένοιωσα τόσο κενή... Τα δάκρυα συνέχισαν να τρέχουν στα μάτια μου, αυτή τη φορά ανεξέλεγκτα. Δεν είχα τα μωρά μου ούτε στην κοιλιά μου, ούτε στην αγκαλιά μου. Αφού πέρασαν κάποιες (πολλές!) ώρες, άκουσα το όνομα μου, είδα τον γνωστό τραυματιοφορέα και πήρα τον δρόμο για το δωμάτιο μου.

Ξαφνικά η είσοδος των χειρουργείων γέμισε γνώριμες χαρούμενες φάτσες, γλάστρες, μπαλόνια! Η οικογένεια μου, οι φίλοι μας, ήταν όλοι εκεί! Κάπου στο κόσμο διέκρινα τον καλό μου να χαμογελάει και την μαμά μου, με δάκρυα στα μάτια. Με ανέβασαν στο δωμάτιο όπου είδα για πρώτη φορά τα παιδιά μου...σε φωτογραφία στο κινητό του καλού μου. Έμαθα ότι τα πράγματα ήταν τόσο σοβαρά που ο γιατρός δεν διακινδύνεψε καν να χάσει χρόνο για να πάρει βλαστοκύτταρα γιατί τα μωρά μου είχαν πολύ χαμηλούς παλμούς και φοβόταν ότι θα τους χάσουμε...

Τους είδα πρώτη φορά, την επόμενη μέρα το πρωί. Με κατέβασαν στην μονάδα και δεν ήξερα ποια είναι τα παιδιά μου. Με άφησαν να τους δω 5 λεπτά. Δεν πίστευα ότι είναι δικά μου αυτά τα δύο πλασματάκια που κοιμόντουσαν νωχελικά στις θερμοκοιτίδες. Κάτι δαχτυλάκια εύθραυστα, κάτι πατουσάκια όσο το μικρό μου δάχτυλο. Τους κοιτούσα και τους ξανακοιτούσα και δεν πίστευα ότι αυτά είναι τα μωράκια που τόσο καιρό κλωτσούσαν στην κοιλιά μου.

Ήθελα να τα πάρω στην αγκαλιά μου να τα σφίξω, όμως δεν με άφησαν. Τους μιλούσα έξω από την θερμοκοιτίδα,τους έλεγα ότι η μαμά τους είναι εκεί, δεν ήθελα να νομίζουν ότι τα παράτησα.

Την επόμενη ώρα, 2 ασθενοφόρα τους παρέλαβαν και τους πήγαν στην μονάδα του Παίδων. Τους είδα ξανά όταν βγήκα από το μαιευτήριο. Τα δάκρυα έτρεχαν χωρίς να το καταλαβαίνω. Το νόημα της ζωής μου, αυτό για το οποίο προσευχόμουν τα τελευταία 6 χρόνια, είχε έρθει εις διπλούν. Ότι μπορούσα να ζητήσω στην ζωή μου ήταν μπροστά μου, και ζύγιζε συνολικά λιγότερο από 4 κιλά.

Αυτά τα πλασματάκια πια ήταν όλη μου η ζωή. Ο λόγος που ζούσα και ο λόγος για να συνεχίσω να παλεύω! Ο προορισμός και το νόημα της ζωής μου...Λες και ξαφνικά τίποτα άλλο δεν είχε σημασία, λες και ξαφνικά κάποιος πήρε ένα σφουγγάρι κι έσβησε όλα όσα είχα ζήσει μέχρι τώρα.

Λες και ξαναγεννήθηκα...