Tα κοιτούσα καθώς έπαιζαν και ενίοτε τσακώνονταν για το ποιος θα πάρει το ποδήλατο, το πατίνι, την μπάλα και δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ότι αυτά τα παιδιά έχουν ένα κοινό. Την κόρη μου και τα τρίδυμα που συναντήσαμε το καλοκαίρι στις διακοπές μας, πρωτοάγγιξαν τα ίδια χέρια: οι γιατροί και οι μαίες του μαιευτηρίου στο οποίο γεννήθηκαν με ελάχιστους μήνες διαφορά.

Όταν είσαι έγκυος σε δίδυμα, ο γιατρός σου φροντίζει να σε ενημερώσει για τους κινδύνους μιας πολύδυμης κύησης, τα πιθανά προβλήματα και την μεγάλη πιθανότητα πρόωρου τοκετού. Αυτό για το οποίο δεν σε ενημερώνει κανείς είναι το τι συμβαίνει όταν γεννήσεις πρόωρα. Και πως θα μπορούσε άλλωστε εδώ που τα λέμε. Τα πράγματα είναι τόσο ρευστά όταν μιλάμε για προωρότητα που κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά την έκβαση της ιστορίας.

17η Νοεμβρίου, Παγκόσμια ημέρα πρόωρων νεογνών ή αλλιώς "τα βιαστικά Μωρά".
Ένα τέτοιο βιαστικό μωρό, που πάλεψε πολύ για τη ζωή του, γέννησα και εγώ ένα χρόνο πριν. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή....

Η δική μας ιστορία τα είχε όλα.
Την προωρότητα, τη μάχη για την επιβίωση, τους φόβους, τις αγωνίες, όλα όσα μόνο οι γονείς με πρόωρα μπορούν να ξέρουν. Επεμβάσεις, μια νίκη αλλά και μια... απώλεια.