Η υπογονιμότητα και η αδιακρισία των γύρω μας

«εσείς ακόμα να κάνετε παιδί;»

«άντε τι κάθεστε και περιμένετε;»

«τι περιμένεις να γεράσετε;»

«ο άντρας σου σαραντάρισε, τι περιμένεις;»

Και βέβαια επειδή έχω και τα κιλάκια μου δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει... «στο μήνα σου είσαι;», «με έναν πόνο!», «πόσο μηνών είσαι;», «πότε με το καλό;» και πολλά ακόμη τέτοια χαριτωμένα.

Πραγματικά, ο κόσμος που δεν ξέρει δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο μου. Εδώ όσοι γνωρίζουν τι μας συμβαίνει δεν μπορούν να καταλάβουν, να έχω απαίτηση να καταλάβουν οι άλλοι; Καμία απαίτηση. Το μόνο που ζητώ είναι να είναι πιο διακριτικοί.

Ζούμε στο 2014, που όλοι είμαστε ενημερωμένοι για τα πάντα και με ένα κλικ μπορείς να δεις τον κόσμο στην άλλη άκρη του πλανήτη. Δεν είναι δυνατόν ακόμη και νέοι άνθρωποι να μην σκέφτονται λίγο πριν μιλήσουν για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα! Όταν αγγίζει κανείς ένα τέτοιο θέμα θα πρέπει να σκεφτεί διπλά πριν πει κάτι.

Είναι μαχαίρι στην καρδιά μου η κάθε ευχή «και του χρόνου διπλή», «να σε χαιρόμαστε και γρήγορα με ένα μωρό» κ.ά.

Γιατί δεν καταλαβαίνουν πόσο πολύ πονάει; Πως νιώθω τόσο αδικημένη, όταν βλέπω ότι στον περίγυρο μου, μόνο εγώ έχω μείνει άτεκνη και όχι από επιλογή!

Δεν θέλω να με καλούν σε παιδικά γενέθλια που η κάθε γυναίκα έχει από δύο με τρία παιδιά, και με ρωτάνε «το δικό σου ποιο είναι;» και για να μη βάλω τα κλάματα απαντώ «το δικό μου έχει τέσσερα πόδια και δεν είναι στη λίστα καλεσμένων».

φωτογραφία

Δεν θέλω να με ρωτάνε τίποτα. Μπορούνε να φέρονται σαν να μην έχω τίποτα; Γιατί με αντιμετωπίζουν σαν άρρωστη; Δεν έχω ψώρα, δεν είμαι διαφορετική επειδή δεν έχω παιδί! Είμαι κι εγώ σαν τους άλλους ανθρώπους! Με δυο μάτια, δυο χέρια, δυο πόδια, και μυαλό να μετράω πλέον τις κουβέντες μου και να σκεφτώ πριν πω κάτι που μπορεί να πληγώσει τον άλλον. Όμως έχω και καρδιά, και πόσο να αντέξει; Πόσα πια να προσπεράσω; Σε τι να πρωτοκλείσω τα αυτιά μου; Πως μετά από όλα όσα έχω περάσει να αντέξω να πάω παρακάτω χωρίς να πέσω; Άνθρωπος είμαι κι εγώ, και αν καμιά φορά λυγίζω, βρίσκω μόνη μου τον τρόπο να σηκωθώ. Όμως δεν θέλω συμβουλάτορες στη ζωή μου, από γυναίκες που τους έδωσε τη χαρά ο Θεός να γίνουν μάνες με ευκολία, και τώρα με προτρέπουν να κάνω γρήγορα παιδί γιατί τα χρόνια περνάνε. Δεν θέλω γονείς και πεθερικά να μου εύχονται κάθε φορά πότε θα αποκτήσουν εγγόνι. Δεν θέλω τα αδέρφια μας να ρωτάνε πότε θα αποκτήσουν ανίψι.

Γιατί πριν από όλους ΘΕΛΩ ΕΓΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ! Θέλω εγώ πρώτη να κάνω παιδί! Θέλει ο άντρας μου να γίνει πατέρας! Δεν περιμένουμε τους άλλους να θέλουν. Θέλουμε πρώτα εμείς!

Από τον κόσμο το μόνο που ζητάμε είναι να είναι πιο διακριτικοί, όχι μόνο με εμάς, αλλά με το κάθε ζευγάρι που δεν έχει παιδιά.

Όταν η πόρτα του σπιτιού κλείνει, κανείς δεν ξέρει τι κρύβει μέσα του. Μόνο οι ιδιοκτήτες.