Όταν το όνειρο παίρνει τη μορφή του ευρώ

Είμαι και εγώ μια από αυτές που βλέπει τις φίλες της να έρχονται περιχαρής και να της ανακοινώνουν το θεϊκό «είμαι έγκυος» τη στιγμή που εγώ έχω ανοσία σε αυτή την επιδημία.

Είμαι και εγώ μια από αυτές που βλέπει μωρά και κλαίει.

Είμαι και εγώ μια από αυτές που πίστευε ότι οι απαντήσεις των εξετάσεων ήταν λάθος και πως αν τις επαναλάμβανε θα έπαιρνε τις σωστές, που θα δείχνουν ότι ο δρόμος είναι ανοιχτός και η εξωσωματική δεν είναι η μόνη λύση.

Είμαι κι εγώ μια από αυτές που προσγειώθηκε απότομα όταν κόπηκαν τα φτερά της.

Είμαι μία σαν κι εσάς!

Είμαστε κι εμείς ένα ζευγάρι που ξεκινήσαμε τη νέα μας ζωή με όνειρα. Με όνειρα για παιδιά, για μέλλον, για εξέλιξη. Μετά από τόσα χρόνια κοινής πορείας, είμαστε ακόμη στην εκκίνηση. Δεν έχουμε κάνει ούτε καν το πρώτο βήμα. Γιατί ήρθε η ζωή και μας στραμπούλιξε το πόδι. Και δε μας άφησε να κάνουμε ένα βήμα. Όμως δεν μείναμε εκεί. Σηκωθήκαμε και είπαμε θα το παλέψουμε. Μαζί θα το παλέψουμε.

Τρέξαμε, ρωτήσαμε, μάθαμε και η λύση.... Η εξωσωματική! Ωραία, δεν είμαστε οι μόνοι. Άλλωστε η ζωή δεν τελειώνει εδώ.

Ξεκινώντας τη διαδικασία, μέσα σε όλα όσα έπρεπε να μάθουμε ήταν και το κόστος. Και καλά, το καταλαβαίνω ότι κάθε επαγγελματίας θέλει να πληρωθεί. Αλλά πόσο; Δεν υπάρχει ταβάνι; Ο κάθε γιατρός ζητάει όσα θέλει, όσα του λείπουν; Τι ακριβώς ζητάει;

Εκτός από το κομμάτι της ψυχολογικής βίας που δέχεται ένα ζευγάρι που μπαίνει στο δρόμο της εξωσωματικής, γιατί βίαιο είναι το να προσπαθείς και να μην μπορείς αυτό που άλλοι κάνουν κατά λάθος, έρχονται και οι γιατροί να μας «βιάσουν» οικονομικά.

Δεν ζήτησα να αγοράσω βίλα, ούτε υπερωκεάνιο. Ένα παιδί ζήτησα να κάνω. Και απευθύνομαι σε σένα, που έδωσες τον όρκο του Ιπποκράτη. «Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω ή να αδικήσω» λέει σε κάποιο σημείο. Δεν είναι αδικία να υπερεκτιμάς το κόστος της δουλειάς σου; Και ναι, δέχομαι ότι όλα τα υπερσύχρονα μηχανήματα που χρησιμοποιείς, και τα υλικά και όλα, είναι πανάκριβα. Αλλά ακόμα δεν έχεις κάνει απόσβεση; Τόσα ζευγάρια περιμένουν στην αίθουσα αναμονής. Περιμένεις μέσα σε μια μέρα να βγάλεις όλα αυτά τα χρήματα;

Λυπάμαι, λυπάμαι ειλικρινά που το ζω όλο αυτό. Που ζω όλο αυτό το οικονομικό ξεγύμνωμα. Που δεν υπάρχει συμπόνια για το συνάνθρωπο που βασανίζεται και ταλαιπωρείται. Που θέλει μια περιουσία πολλές φορές για να αποκτήσει απλά ένα παιδί.

Γιατί όλα να μεταφράζονται σε ευρώ; Και γιατί όταν το 2014 που ζούμε, οι μισθοί έχουν πέσει κατακόρυφα, μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού όπως κι εγώ είναι άνεργοι, γιατί λοιπόν τα κέντρα εξωσωματικής να ζητάνε ακόμη τόσο υπέρογκα ποσά για μία προσπάθεια; Γιατί ο ΕΟΠΥΥ να δίνει κάτι ψίχουλα; Γιατί οι περισσότερες από τις εξετάσεις δεν καλύπτονται από κανένα ταμείο και καλούμαστε να τις πληρώνουμε από την τσέπη μας; Μήπως τελικά γιατροί και πολιτικοί νομίζουν ότι ζούμε σε καμιά πλούσια χώρα; Μήπως κάπου βρέχει ευρώ και εγώ δεν το έχω καταλάβει και είμαι εκτός πραγματικότητας;

Τι στο καλό συμβαίνει; Μήπως οι γιατροί βλέπουν μονόπλευρα τα πράγματα; Μήπως τελικά να γίνουμε όλοι γυναικολόγοι να κάνουμε τις εξωσωματικές μας δωρεάν;

Αγαπητοί γιατροί, ερχόμαστε σε εσάς γιατί κάτι βλέπουμε, κάτι μας κερδίζει και σας εμπιστευόμαστε. Είμαστε γυναίκες νέες, σύγχρονες, ενημερωμένες και πολλές φορές απελπισμένες. Μόνο αφελής δεν είμαστε. Σας παρακαλώ, μην μας εκμεταλλεύεστε με αυτό τον τρόπο. Ναι, να πληρώνεστε για τις υπηρεσίες σας, αλλά σε λογικά πλαίσια. Ακούστε λίγο την καρδιά μας, τη φωνή μας! Ελάτε για λίγο στη θέση μας και προσπαθήστε να νιώσετε τον πόνο μας. Δείτε για λίγο πως είναι η ζωή και από την άλλη πλευρά.

Σας παρακαλώ.

φωτογραφία