Δικό μου το λάθος, εγώ το πληρώνω

Δεν είναι εύκολο να περιγραφεί με λόγια αυτό που έζησα, όλα αυτά τα κενά, κυριολεκτικά συναισθήματα. Θα προσπαθήσω όμως.

Με αφορμή την υπογονιμότητα, επισκέφτηκα ένα ψυχολόγο. Έξι ολόκληρα χρόνια χρειάστηκαν με ατομικές και ομαδικές συνεδρίες για να μπορέσω επιτέλους να νιώσω και να λειτουργήσω ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Πριν ήμουν κάπου ανάμεσα στον Άνθρωπο και στον Μη Άνθρωπο.

Η μόνη έξοδος από το σπίτι μου, ήταν η δουλειά μου. Έπρεπε να βγάζω τα έξοδά μου, την βενζίνη μου, το φαγητό μου, να πληρώνω τους λογαριασμούς του σπιτιού και φυσικά το στεγαστικό μου δάνειο.

Μετά την δουλειά, έτρεχα στο σπίτι και έκλεινα όλα τα παντζούρια ακόμα κι αν έξω είχε λιακάδα, σπάνια άφηνα μια χαραμάδα φωτός να μπει στο σπίτι.

Δεν έκανα δουλειές και δεν μαγείρευα, ότι μπορούσε έκανε ο σύζυγος και φυσικά delivery food. Δεν τηλεφωνούσα ποτέ και σε κανέναν. Όποιος και αν τηλεφωνούσε, απλά δεν απαντούσα. Έβαλα τον εαυτό μου σε μια μόνιμη καραντίνα-απομόνωση. Φυσικά έχασα όλους τους φίλους μου. Ακόμα και αυτά τα πρόσωπα που επέμεναν να μάθουν τι μου συμβαίνει και ήθελαν να με βοηθήσουν, κάποια στιγμή κουράστηκαν και εγκατέλειψαν. Είχα αποσυρθεί κοινωνικά.

Σταμάτησα να είμαι.... «σύζυγος» και για όλα έφταιγε ο άντρας μου. Τον μάλωνα, του φώναζα και γενικά τον συμπεριφερόμουν σαν το χαλίκι μέσα στο παπούτσι. Χωρίς ίχνος υπερβολής. Υπήρξαν και πολύ-πολύ μικρά και σπάνια διαστήματα που του συμπεριφερόμουν κάπως ανεκτά. Εκείνος έκανε υπομονή και τώρα που το βλέπω από μακριά απορώ πως μπορούσε.

Μονίμως ήμουν θυμωμένη και είχα λυπημένο ύφος. Χαρά δεν υπήρχε για τίποτα. Ακόμα και στη δουλειά μου είχα προβλήματα. Από τις σχέσεις μου με τους συναδέλφους μέχρι και τους ανωτέρους μου. Από πολύτιμη συνεργάτης έγινα ανεπαρκής και λίγη. Πολλές φορές συμπεριφερόμουν με αγένεια στους υφισταμένους μου. Ώσπου αυτό έγινε και στους πιο πάνω από μένα.

Μου έφταιγαν τα πάντα και τίποτα. Τα είχα όλα και μου έλειπαν τα πάντα. Τα συναισθήματα δεν υπήρχαν στη ζωή μου. Μπορείς να ζήσεις χωρίς συναισθήματα; Σας διαβεβαιώνω πως όχι. Αυτό δεν μπορώ να το περιγράψω, σε καμία περίπτωση. Πρέπει να το ζήσεις για καταλάβεις πως είναι να ζεις χωρίς Αγάπη, Χαρά, Ευτυχία, Λύπη, Μίσος, Έρωτα, Ζήλεια, Φθόνο, Απογοήτευση, Άγχος κτλ.

Η οποιαδήποτε δραστηριότητα με κούραζε, η όρεξή μου αυξήθηκε, ότι ευχάριστο γεγονός υπήρχε, δεν το έβλεπα και τα δυσάρεστα τα μεγέθυνα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, να πάρω αποφάσεις και σπάνια μπορούσα να σκεφτώ (γι' αυτό και είχα προβλήματα στην δουλειά μου άλλωστε). Έκανα μόνιμα εμετούς και κοιμόμουν ελάχιστα. Πονούσα παντού.

Το σημαντικότερο(θα εξηγήσω παρακάτω) πρόβλημα όμως με την κατάθλιψη ήταν ότι παραμέλησα εντελώς τον εαυτό μου. Δεν πήγαινα σε γιατρούς ποτέ και για κανέναν λόγο. Υπήρχε ένα χρόνιο μόνιμο πρόβλημα που απλά το άφησα να γιγαντωθεί.

Εννοείται ότι η σκέψη για εξωσωματική δεν υπήρχε πουθενά και καθόλου. Οι «δορυφόροι» μου, εκτός οικογενειακού περιβάλλοντος, με «πίεζαν» με τον τρόπο τους να κάνω εξωσωματική. Κάτι που θα ήταν καταστροφικό για μένα, στην απίθανη περίπτωση που θα ξεκινούσα προσπάθεια. Η σκέψη και μόνο να τρυπάω τον εαυτό μου, να τρέχω στο κέντρο εξωσωματικής για εξετάσεις, υπερήχους, ωοληψίες και εμβρυομεταφορές με έκανε να ανατριχιάζω, φοβόμουν! Δεν θα μπορούσα με τίποτα να διαχειριστώ το όποιο αποτέλεσμα, πόσο μάλλον το αρνητικό αποτέλεσμα. Έτρεμα τις 12 μέρες αναμονής του αποτελέσματος. Τεστ ΠΑΠ δεν έκανα αλλά ούτε και μαστογραφία. Μέγα λάθος. Πιο «μέγα» δεν γίνεται.

Εξηγώ(το χρωστάω άλλωστε): Πληρώνω ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΑ το γεγονός ότι παραμέλησα τον εαυτό μου λόγω της κατάθλιψης. Με αφορμή την επικείμενη εξωσωματική (την τελευταία έλεγα από μέσα μου) επισκέφτηκα τον εξωσωματικό μου. Από τον έλεγχο προέκυψε, διαβήτης, πρόβλημα στα μάτια και στα νεφρά, υπέρταση. Πρόβλημα στην μήτρα. Προ καρκινικό σύνδρομο. Εξετάσεις, χειρουργείο, θεραπείες και ξανά εξετάσεις, θεραπείες και ξανά χειρουργείο. Ο καιρός περνούσε και η κατάσταση οριακά χειροτέρεψε. Δεν γινόταν να ρισκάρω τίποτα. Επιλογές δεν είχα. Η μήτρα δεν υπάρχει πια.

Το όνειρό μου για να σφίξω στην αγκαλιά μου ένα παιδί, θα παραμείνει όνειρο που πάντα θα με καίει. Τελευταία ευκαιρία δεν θα υπάρξει. Μία ευκαιρία ήθελα, μόνο μία ευκαιρία. Τώρα μόνο με υιοθεσία. Αλλά με τόσα προβλήματα υγείας, δύσκολο πολύ δύσκολο. Δεν ξέρω κιόλας εάν το θέλω τώρα πια. Ήμουν και θα είμαι πάντα μια υπογόνιμη. Θα πρέπει να ζήσω με αυτό. Με πολύ δυσκολία γράφω τώρα. Θέλω να κάνω ένα διάλλειμα αλλά δεν μπορώ, πρέπει να ολοκληρώσω το κείμενο.

Συνεχίζω λοιπόν...Η ζωή μου, από εδώ και πέρα ένας διαρκής αγώνας για να ζήσω όσο πιο ποιοτικά γίνεται. Για όσο φυσικά κρατήσει. Οι επισκέψεις στους γιατρούς θα είναι πολύ συχνές, τα μικροβιολογικά εργαστήρια θα είναι το δεύτερο σπίτι μου, θα παίρνω πολλά φάρμακα και φυσικά όλα αυτά θα έχουν ένα οικονομικό κόστος που θα πρέπει να είμαι σε θέση να το καλύψω.

Την κατάθλιψη την άφησα πίσω. Τα «αποτελέσματά» της, όμως είναι ΕΔΩ. Η ψυχή θεραπεύτηκε αλλά το σώμα νοσεί.

Δεν είναι τυχαίο που γράφω αυτό το κείμενο τώρα. Ομολογώ ότι η αυτοκτονία του Robin Williams με συγκλόνισε. Απόρησα με το γεγονός ότι ένας τόσο γνωστός, πλούσιος και αγαπητός άνθρωπος, ΔΕΝ μπόρεσε να ξεφύγει από την Κατάθλιψη.

Ένιωσα τόσο μα τόσο τυχερή που μετά από χρόνια σκληρής, δαπανηρής προσωπικής δουλειάς, τα κατάφερα. Την «σκότωσα», την Κατάθλιψη. Και είμαι τόσο περήφανη γι αυτό. Ξαφνικά θυμήθηκα τα λόγια του ψυχολόγου μου. «Κορίτσι μου από την κατάθλιψη ξεφεύγει όποιος θέλει να ξεφύγει. Απλά ο χρόνος που χρειάζεται ο καθένας δεν είναι ο ίδιος». Δεν ξέρω για πιο λόγο ο Robin Williams δεν μπόρεσε να νικήσει την κατάθλιψη αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Πληρώνω το τίμημα της κατάθλιψης. Δικό μου το λάθος, ΕΓΩ το πληρώνω.

Αρκετοί είναι αυτοί(που κάποια στιγμή με εγκατέλειψαν) που μου λένε ακόμα και σήμερα ότι «χρησιμοποιώ» την κατάθλιψη ως «δικαιολογία». Πόσο «βαθιά νυχτωμένοι» είναι, αλήθεια. Σε αυτούς απαντώ, ότι ΔΕΝ ξέρουν πώς είναι η κατάθλιψη, δεν ξέρουν πως δεν παλεύεται εύκολα (Robin Williams) και χαίρομαι πολύ γι αυτό, διότι σημαίνει ότι δεν την «γνώρισαν» από κοντά.

Λέτε να ήθελα να χάσω όλους τους φίλους μου, τότε πριν χρόνια όταν «διαγνώστηκε» η κατάθλιψη; Λέτε να ήταν επιλογή μου να έχω όλα αυτά τα προβλήματα υγείας; Λέτε να επέλεξα να μείνω χωρίς παιδιά και να είμαι για πάντα υπογόνιμη;

Βέβαια πρέπει να συμπληρώσω ότι, δεν είναι εύκολο οι άνθρωποι που δεν έχουν ξαναβαδίσει τον δικό τους δρόμο, να καταλάβουν, όπως λέει και ο ψυχολόγος μου. Δεν μπορούμε δηλαδή να έχουμε απαιτήσεις από αυτούς τους ανθρώπους. Απλά τους αγνοούμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι'αυτό.

Η κατάθλιψη δεν αποτελεί κανενός είδους δικαιολογία και για κανέναν. Είναι μια πραγματικότητα.

Τουλάχιστον, τώρα έχω ένα μεγάλο πλεονέκτημα, ολοκληρώνοντας την θεραπεία μου για την κατάθλιψη,έχω όλα τα εφόδια για να μπορώ να λειτουργήσω και να βοηθήσω τον εαυτό μου με όλα τα προβλήματα υγείας που έχω, να βοηθήσω δηλαδή το σώμα μου που νοσεί.

Γι'αυτό λοιπόν έγραψα αυτό το κείμενο. Για να μη γίνουν και από άλλους ανθρώπους τα ίδια λάθη ή και μεγαλύτερα(Robin Williams). Για να μην πληρώσουν και άλλοι ακριβά το τίμημα της κατάθλιψης. Για να μην πονέσουν, για να έχουν μια πιο όμορφη και ποιοτική Ζωή.

Ενημερωθείτε για την κατάθλιψη. Είναι εύκολη πλέον η ενημέρωση μέσω internet, πολλά και έγκυρα site. Aναζητήστε τα σημάδια της, στον εαυτό σας ή και στα αγαπημένα σας πρόσωπα.  Πριν είναι πολύ αργά.

Υπογόνιμη για πάντα.