Το καλοκαίρι που πάγωσε το χρόνο...

Δεν πήγαινα στη ΜΕΝ για το συνηθισμένο επισκεπτήριο αλλά στην ΚΕΜ, στην Καρδιολογική Μονάδα. Ο Γιώργος είχε τετραλογία Fallot. Μετά τη γέννηση του μια «απλή» τρυπούλα στην καρδιά, που ίσως και να έκλεινε αν δεν γεννιόταν πρόωρα, εξελίχθηκε σ' αυτή τη μορφή καρδιοπάθειας.

Τί είναι η τετραλογία Fallot
Η τετραλογία του Fallot χαρακτηρίζεται από τις παρακάτω ανωμαλίες:
-μεσοκοιλιακή επικοινωνία που επιτρέπει διαφυγή του αίματος από τη δεξιά στην αριστερή κοιλία με συνέπεια να κυκλοφορεί στο σώμα και μη οξυγονωμένο αίμα.
-στένωση πνευμονικής βαλβίδας, η οποία εμποδίζει τη διέλευση του αίματος από τα δεξιά διαμερίσματα της καρδιά προς τους πνεύμονες.
-υπερτροφία της δεξιάς κοιλίας και αορτή που εφιππεύει το μεσοκοιλιακό διάφραγμα επικοινωνώντας έτσι τόσο με τη δεξιά όσο και με την αριστερή κοιλία.
Η τετραλογία του Fallot προκαλεί κυάνωση καθώς το αίμα που κυκλοφορεί είναι ελλιπώς οξυγονωμένο. Μεγαλύτερα παιδιά εμφανίζουν κόπωση κατά την άσκηση ή και λιποθυμικά επεισόδια. Η θεραπεία της συγγενούς αυτής καρδιοπάθειας είναι χειρουργική στην προσχολική ηλικία (όταν το παιδί έχει βάρος 4-5kg). Η μετεγχειρητική πορεία είναι συνήθως πολύ καλή με αναγκαία την ιατρική παρακολούθηση σε όλη τη διάρκεια της ζωής του παιδιού.
Πηγή: http://www.healthpress.gr/

Ο Γιώργος είχε στο «ενεργητικό» του τρεις επεμβάσεις, έναν καθετηριασμό, και μια επέμβαση laser για την αμφιβληστροειδοπάθεια της προωρότητας στα μάτια.
Είχε ταλαιπωρηθεί πολύ. Την προηγούμενη μέρα είχε κάνει πάλι επέμβαση. Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα αλλά έπρεπε να πιστεύω σε αυτόν. Άλλωστε τόσο καιρό ζούσε πέρα από κάθε ιατρική πρόβλεψη.

Όταν βρισκόμουν στο λεωφορείο, λίγα μέτρα πριν το νοσοκομείο, με πήραν τηλέφωνο από την ΚΕΜ (καρδιολογική εντατική μονάδα). Ήταν η προϊσταμένη. Εκτάκτως του έκαναν και δεύτερη επέμβαση. Του έβαλαν ένα μικρό βηματοδότη. Μα που χωρούσε και αυτό; Με το ζόρι 1200 γραμμάρια ανθρωπάκι!

Όταν έφτασα και τον είδα...
Ήξερα...
Ένοιωθα...
Του είπα...

Ο γιατρός έφυγε διακριτικά από δίπλα μου για να μην δω τα μάτια του που γέμιζαν σιγά σιγά δάκρυα.

Όταν έπειτα πήγα στο γραφείο του μου χαμογέλασε.

«Γιατρέ, να μείνω;»
«Δεν υπάρχει λόγος. Είναι δύσκολο αλλά τον παρακολουθούμε. Μην ταλαιπωρήστε άλλο και εσείς.»

Ήταν τόσο ευγενικός, αλλά η «ταλαιπωρία» δεν ήταν δική μου. Ακόμα θυμάμαι τους σπασμούς που έκανε εχθές κατά την μεταφορά του... Αυτό που με στεναχωρούσε ήταν που τόσο καιρό εγώ δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Μόνο ακολουθούσα τα γεγονότα. Και τι δεν θα έδινα να τα άλλαζα όλα...

Έφυγα. Το σώμα μου είχε πάρει το δρόμο της επιστροφής. Στο σπίτι με περίμενε ο αδερφός του. Το μυαλό και η ψυχή μου όμως είχαν μείνει στο νοσοκομείο...

Δεν πέρασαν δέκα λεπτά από τη στιγμή που μπήκα σπίτι. Ο μικρός ήταν ήσυχος στο πορτ- μπεμπέ μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο...

Ήταν από το νοσοκομείο...

Ο μικρός στο πορτ-μπεμπέ άρχισε να κλαίει...

Μου έδωσα λίγο χρόνο...

Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκανα το τελευταίο δύσκολο τηλεφώνημα. ..

Ο μπαμπάς του ήταν στη δουλειά...