«Παιδί μου, πρόσεχε..»

Καμιά φορά σκέπτομαι μήπως είμαι η μόνη παράλογη μαμά που φοβάμαι τόσο για τις μικρές μου. Τα όσα ακούω από μαμάδες που τα παιδιά τους είναι μεγαλύτερα με τρελαίνουν. Σχολική βία, ρατσισμός, περιθωριοποίηση, στιγματισμός, ο «κακός» μαθητής είναι πλέον πρότυπο για πολλά παιδιά.. Αρρώστιες, εξαφανίσεις, απώλειες... Πώς άλλαξαν έτσι οι καιροί; Θυμάμαι στη δική μου γενιά που ο απουσιολόγος ήταν το πρότυπο και πόσο μάλλον ο απουσιολόγος που ήταν μέσα σε όλα. Και μοντέρνος στο ντύσιμο, και μέσα στις εκδηλώσεις και καλός μαθητής. Κυκλοφορούσαμε ελεύθερα στους δρόμους χωρίς το φόβο κάποιος να μας αρπάξει και όχι μόνο στα χωριά αλλά ακόμη και στις μεγαλουπόλεις! Τώρα, πώς αναποδογύρισαν έτσι;

Τις κοιτώ που μεγαλώνουν και τρέχουν τα μάτια μου.. «Πρέπει να τις κάνω δυνατές» σκέπτομαι. Δεν έχω τα φοβερά υλικά εφόδια να τους προσφέρω, αυτό το γνωρίζω, αλλά δεν με στεναχωρεί. Θέλω να καταφέρω να μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, να έχουν παιδεία, να έχουν δύναμη συνάμα με ευαισθησίες.

Δεν θέλω να πονέσουν ποτέ!!!!!!!!!!! Μη γελάτε, αλήθεια το λέω!!! Το γράφω και ξέρω ότι αυτό δεν μπορεί να ισχύσει αλλά μακάρι να μπορούσαν να μάθουν χωρίς να νιώσουν το πόνο της αποτυχίας στις πανελλαδικές, της απώλειας κάποιου αγαπημένου προσώπου ή ζώου, της απόρριψης από ένα αγόρι ή μια φίλη.. ή τελοσπάντων, (ας σοβαρέψω), ας πονέσουν, αλλά να μπορούν να αντιμετωπίσουν τον πόνο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πώς θα το καταφέρω αυτό;

Στην εγκυμοσύνη λένε ότι είσαι με το ένα πόδι στον τάφο. Σκέπτομαι ότι έρχεται το 3ο κοριτσάκι μας τον Ιούνιο και πάντα φοβόμουν μην γίνει κάτι στην καισαρική και δεν είμαι πια κοντά τους. Τι θα έχω καταφέρει να τους προσφέρω; Όλοι νιώθουμε ότι έχουμε απεριόριστο χρόνο για αγκαλιές, για φιλιά, για «σ'αγαπώ».. Αλήθεια έχουμε;; Κάθε πρωί πριν φύγουν για το σχολείο τους τα αγκαλιάζω, τα ζουπώ, τα φιλώ, τα κοιτώ μέχρι που μπαίνουν στην τάξη τους. Κάθομαι πολλές στιγμές και τα κοιτώ, σιωπηλή στον καναπέ του σπιτιού μας και ειλικρινά παρακολουθώ κάθε τους κίνηση, κάθε τους αντίδραση κάθε τους λογάκι.. Θέλω να αιχμαλωτίσω τη στιγμή τους, θέλω να τα θυμάμαι όλα τους!

Τις μιλώ συνέχεια και ας είναι τόσο μικρές. Μπορεί να γίνομαι κουραστική να τους λέω τα ίδια και τα ίδια αλλά πιστεύω θα μεγαλώσουν και κάτι θα έχει μείνει από τα λόγια της μαμάς. Μια αγαπημένη μου φίλη, μεγάλωσε σε ένα χωριό της Θεσσαλίας και οι γονείς της δεν την περιόρισαν ποτέ. Ποτέ. Έκανε πάντα αυτό που ήθελε. Αλλά η μαμά της κατάφερε (δεν ξέρω πώς τα κατάφερε, είχε μαγικό τρόπο!) μέσα από τα λόγια της και τις συμβουλές της να την κάνει δυνατή. Ήταν τόσο ελεύθερη όπως τα πουλιά που πετούν στον ουρανό. Και δεν έμπλεξε ποτέ και έγινε καλό παιδί και δεν περιορίστηκε ποτέ. Αυτή τη μαμά ήθελα να τη γνωρίσω να την κάνω μια μεγάλη αγκαλιά και να της πω «συγχαρητήρια, τα καταφέρατε περίφημα!!!!» (αλήθεια πώς τα καταφέρατε;;;;)

Μου αρέσει πολύ να συνομιλώ με ηλικιωμένους, με ανθρώπους που έχουν ζήσει τη ζωή τους και έχουν τόσα να πουν και να μας διδάξουν.. Θυμάμαι μια κυρία πριν πολλά χρόνια στο χώρο που εργάζομαι μου είχε πει χαρακτηριστικά:

« Όταν γίνεσαι μάνα, υπογράφεις ασυνείδητα ένα συμβόλαιο ότι μπορεί να ζήσεις τον μεγαλύτερο πόνο...» Τότε, δεν μπορούσα να νιώσω τα όσα μου έλεγε, ωστόσο η φράση αυτή μου έμεινε όλα τα χρόνια και ήρθε τώρα να ολοκληρωθεί που έγινα και εγώ μαμά. ....Μακάρι να καταφέρω και εγώ και ο μπαμπάς τους να τους δώσουμε όλα εκείνα τα εφόδια που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να πετάξουν ψηλά χωρίς το φόβο να πέσουν και μακάρι να έχουν τύχη στη ζωή τους να κάνουν τις σωστότερες επιλογές..

Εγώ θα συνεχίζω να έχω την έννοια τους σε όλη μου τη ζωή όπως φαντάζομαι νιώθει κάθε γυναίκα που γίνεται μάνα. Και αυτό δεν γίνεται συνειδητά, το ξέρετε και εσείς εξάλλου!!!!

Είναι η έννοια, η σκέψη, το ρίζωμα μέσα στην καρδιά, αυτός ο δεσμός που ξεκινά από το 1ο λεπτό της σύλληψης και ας μην το γνωρίζουμε ακόμη και δεν τελειώνει ποτέ!!!

Νομίζω τελικά ότι ο καλύτερος ορισμός για το άπειρο («-α» και τη λέξη "πέρας" που σημαίνει τέλος) είναι η έννοια της μητέρας...