Σου το όφειλα αυτό το κείμενο. Σου το χρωστάω από τότε που, στο δωμάτιο της εντατικής, μου έσφιξες το χέρι και μου είπες «εσένα δεν σε φοβάμαι, εσύ θα τα βγάλεις πέρα, σου έχω εμπιστοσύνη..».Πόσο βαριές αυτές οι λέξεις τελικά...

Η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου έχει καθιερωθεί από το 2010 ως την Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα. Αυτό δεν σημαίνει πως το παιδί έχει ανάγκη τον πατέρα του μόνο αυτή τη μέρα ή ότι τον αγαπά μόνο μια Κυριακή. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία.

Από τη στιγμή που φέραμε τη μικρή μας κόρη στο σπίτι μετά τον τοκετό, οι μεγαλύτερες αδερφές της μου έλεγαν συνέχεια όταν έκλαιγε, όταν μύριζε «περίεργα», όταν γκρίνιαζε «μαμά κάποιος σε χρειάζεται». Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε αυτό το μικρό ρητό από τα στοματάκια τους ωστόσο σιγά σιγά άρχισε να με ενοχλεί. Θα μπορούσα να απολαύσω ένα γρήγορο ντους αν δεν άκουγα: «μαμά κάποιος σε χρειάζεται, το μωρό κλαίει» ή να ξαποστάσω για μερικά λεπτά γνωρίζοντας ότι το μωρό θα ξυπνήσει αλλά όχι πάντα κάποιος φωνάζει «μαμά! Κάποιος σε χρειάζεται!»

Εχθές είδα πάλι ένα άσχημο όνειρο. Σε αυτή την εγκυμοσύνη βλέπω πολλούς εφιάλτες, τόσο άσχημους και με αγαπημένα μου πρόσωπα που το σκέπτομαι όλη μέρα. Κάπου είχα διαβάσει ότι μέσα από τα όνειρα βγαίνουν όλες οι φοβίες μας, τα άγχη, οι ανασφάλειες, οι σκέψεις που δεν μπορούμε να αρθρώσουμε με λόγια... ό,τι καταπιέζουμε μέσα μας βρίσκει την έξοδό του εκείνη τη πιο γλυκιά ώρα!!! Εγώ σίγουρα βγάζω τις φοβίες μου μιας και τα περισσότερα όνειρα έχουν να κάνουν με τις μικρές μου.. Δεν θυμάμαι ποτέ να είχα δει τόσο άσχημα όνειρα πριν γίνω μαμά. Ίσως στη μητρότητα κρύβονται και οι μεγαλύτεροι φόβοι μας;