Με ρωτάνε: «Τι δουλειά κάνεις;»
«Είμαι μαία», απαντώ.
Κι αν η ερώτηση έχει προέλθει από γυναίκα που δεν έχει γίνει ακόμα μητέρα, η απάντησή της είναι η εξής: «Α, είσαι η βοηθός του γιατρού»
Όχι, δεν είναι έτσι. Ή μάλλον είναι και έτσι, αλλά όχι κυρίως.

Είναι αξιοσημείωτη η αλλαγή στη συμπεριφορά της επιτόκου μόλις εισέλθει στην μπανιέρα τοκετού, καθώς και η αίσθηση του πόνου της. Φαίνεται να αλλάζει το επίπεδο συνειδητότητας και τη συγκέντρωσή της τόσο πολύ, ώστε σύντομα ηρεμεί και βυθίζεται πιο πολύ στον εαυτό της και παραδίνεται στο ρυθμό του τοκετού της.

Η γέννηση είναι ένα κυρίαρχο γεγονός στη ζωή μας. Καθώς βγαίνουμε από το καταφύγιο της μήτρας στον κόσμο, κάνουμε τη μεγαλύτερη και πιο σημαντική μετάβαση της ζωής μας. Αυτή η τόσο σημαντική εμπειρία καθορίζει και το μέλλον μας. Κι όμως, μέχρι πρόσφατα, η «πρωτογενής» περίοδος από τη σύλληψη μέχρι τη βρεφική περίοδο δεν έτυχε της προσοχής που της άξιζε. Η συναισθηματική και φυσική ευαισθησία των νεογνών δεν αναγνωριζόταν. Ούτε ήταν κατανοητό ότι, ό,τι συμβαίνει σε ένα έμβρυο από τη σύλληψή του και μετά μπορεί να καθορίσει τα πρότυπα της ζωής του.

Από την πρώτη στιγμή που έμεινα έγκυος με κατέλαβε η αγωνία του τοκετού. Ήταν η πρώτη μου γέννα, οπότε το άγνωστο επισκίαζε κάπως την χαρά και την προσμονή της επερχόμενης μητρότητας. Ήξερα ότι ήμουν παράλογη, αλλά δεν μπορούσα να το ελέγξω. Κι έτσι άρχισα να ερευνώ στο διαδίκτυο τα πάντα γύρω από τους τοκετούς. Έβλεπα βίντεο, διάβαζα εμπειρίες...