Άι στο καλό....έγινα μάνα!

Και εκεί παθαίνω την κρίση πανικού. Φωνάζω τον άντρα μου, του λέω ότι δεν μπορώ, δε θέλω να το κάνω, δε θέλω το μωρό, φοβάμαι, πάμε να φύγουμε...και άλλα τέτοια ωραία με δάκρυα στα μάτια. Φωνάζουμε τη γιατρό μου, και μόλις με βλέπει έτσι, επισπεύδει τη διαδικασία της καισαρικής.

Με το που μπαίνω στην αίθουσα του χειρουργείου αρχίζω και ηρεμώ. Άλλωστε ως γνήσιος αγχωτικός άνθρωπος, αυτό που με αρρωσταίνει είναι η αναμονή και οι σκέψεις που την ακολουθούν. Αρχίζει το χειρουργείο, αρχίζω και από μέσα μου τις προσευχές, τις βαθιές ανάσες ώσπου οι κινήσεις εκεί κάτω γίνονται πιο έντονες...και να....ακούω το κλάμα του μωρού μου. Αρχίζω να κλαίω και εγώ, να την καλωσορίζω στον κόσμο μας και ξαφνικά στα αριστερά μου τη βλέπω....είναι μια κούκλα, ένα όμορφο μωρό με μαλλάκια, με μια υπέροχη φωνούλα...είναι το δικό μας μωρό.

Δευτερόλεπτα μετά, μπορεί και παράλληλα, παρατηρώ ότι το πέλμα στο δεξί της ποδαράκι είναι γυρισμένο προς τα έξω.

Μέχρι να τελειώσει το ράψιμο κοιτάζω το γιατρό που συχνά πυκνά της κάνει μασαζάκι στο ποδαράκι της...υπάρχει πρόβλημα σκέφτομαι, αλλά είμαι τόσο ευτυχισμένη....

Σκέφτομαι τον άντρα μου...Αχ Θεέ μου, ας μην του χάλασα αυτήν την στιγμή με τις παλιοκρίσεις μου....Βγαίνω από το χειρουργείο, του χαμογελάω, μου χαμογελάει και εκείνος.....βάλσαμο στην ψυχή μου αυτό το χαμόγελο...τόσα χρόνια θυμόμουν το πρόσωπό του όταν βγήκα από το μικροβιολογικό με το πρώτο αρνητικό στα χέρια μου.....

Ο άντρας μου είναι ξετρελαμένος με τη μικρή, βοηθάει πάρα πολύ, ομολογώ ότι μόνη μου δε θα τα κατάφερνα. Στη μικρή βάλαμε γύψο στο ποδαράκι της, ελπίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά.

Είμαστε στο σπίτι, προσπαθούμε να βρούμε τους ρυθμούς μας. Εγώ έχω μια μεγάλη στεναχώρια γιατί δεν μπορώ με τίποτα να τη θηλάσω, και παλεύω με ένα θήλαστρο για να της δώσω έστω και λίγο δικό μου γάλα.

Δεν θα σας πω ότι μόλις είδα την κόρη μου τα ξέχασα όλα.

Η σωματική κούραση, η περίεργη ψυχολογία, οι εξετάσεις οι αγωνίες και τα δάκρυα έχουν αφήσει σημάδια. Όμως ο Θεός μου έδωσε μια ευκαιρία. Να δώσω και να πάρω αγάπη, να ωριμάσω, να μεγαλώσω μαζί με την κόρη μου....το χελωνάκι μας όπως το λέμε με τον άντρα μου.

Χθες ήρθε και ο πνευματικός μας και της δώσαμε το όνομά της. Μαρία-Αγλαΐα. Η Μάγια μας!