Τελικά…. άλλαξα χωρίς να το καταλάβω

Όχι δεν το πίστευα αλλά δεν μπορούσα ούτε καν να το φανταστώ ότι θα έρθει μια μέρα που θα νιώσω έτσι.

Όσο κι αν λυγίζουμε, τελικά μετά από κάθε χαστούκι βγαίνουμε πιο δυνατές. Μπορεί λίγο να πέφτουμε, αλλά θα σηκωθούμε γρήγορα, ίσως και πιο γρήγορα από γυναίκες που βιώνουν άσχημες εμπειρίες μέσα σε μια εγκυμοσύνη που δεν υπάρχει η υπογονιμότητα. Μετά από λίγο νομίζω πια ότι συνηθίζεις την πτώση. Πολλές από μας είναι σίγουρες και για το αρνητικό αποτέλεσμα που θα πάρουν στα χέρια τους. Το προαισθάνονται, όμως συνεχίζουν. Δεν σταματούν μέχρι να φτάσουν στο στόχο τους.

Η αλλαγή δεν γίνεται αμέσως. Έρχεται σιγά σιγά. Και δεν ξέρω αν ο περίγυρος μας το καταλαβαίνει.

Κι εγώ άλλαξα! Μισούσα τα φάρμακα και δεν έπαιρνα ούτε ασπιρίνη. Τώρα... με το τσουβάλι! Δεν παραπονιέμαι όμως. Ακόμη και τις ενοχλητικές ενέσεις τις κάνω χωρίς δισταγμό, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ντρεπόμουν το γυναικολόγο κάθε φορά που πήγαινα για τεστ παπ και τώρα έφτασα να πηγαίνω μέρα παρά μέρα για υπέρηχο. Όχι, δεν σταμάτησα να ντρέπομαι, αλλά δεν νιώθω όπως στην αρχή. Επίσης με έχει δει και όλο το επιτελείο του. Και όχι μια φορά! Έμαθα κι αυτό να το αντιμετωπίζω μέσα μου ως κάτι το φυσιολογικό. Πρέπει να γίνει.

 φωτογραφία

Έμαθα σε ένα βαθμό να βιώνω μόνη μου την εξωσωματική. Εκεί που ακόμη κι ο άντρας μου δεν μπορεί να είναι μαζί μου. Γιατί απλά , όσο κι αν θέλει, δεν μπορεί να με καταλάβει! Δεν του το επιτρέπει η φύση του. Ακόμη και σε μια τόσο σκληρή διαδικασία, η συμμετοχή του είναι... guest star! Λίγο σπέρμα δίνει σε ένα κυπελάκι. Ούτε πόνος, ούτε χάπια, ούτε ενέσεις... ούτε τίποτα. Δεν μπορεί να νιώσει την αγωνία και τις σκέψεις μου την κάθε στιγμή. Μάλιστα μια χαρακτηριστική κουβέντα που μου είπε ένα πρωινό που έκανα μια ένεση, και τον ρώτησα γιατί απομακρύνεται ήταν «γιατί δεν μπορώ να το βλέπω αυτό. Αν ήταν για να κάνουμε παιδί να πρέπει να κάνω εγώ όσα κάνεις και να έπαιρνα εγώ τόσα φάρμακα και ενέσεις, απλά δεν θα κάναμε γιατί δεν θα το έκανα!» Δεν απογοητεύτηκα. Απλώς γέλασα. Άλλωστε το ήξερα, δεν χρειαζόταν να μου το πει. Και πάλι όμως, μόνο εγώ άλλαξα. Μόνο εγώ τον κατάλαβα χωρίς θυμό και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Εκείνος, ο ίδιος παρέμεινε!

Πριν τη εξωσωματική, και μόνο η λέξη ήταν ταμπού. Όχι για μένα, δεν έχω τέτοια κολλήματα. Για όλους τους γύρω μου όμως ήταν. Και για κάποιους είναι ακόμη «μη το λες, δεν χρειάζεται να ξέρουν ούτε οι πιο κοντινοί». Μα δεν είναι ντροπή! Δεν έχω κάτι κολλητικό και θανατηφόρο. Παιδί προσπαθώ να κάνω! Τόσο απλά! Εδώ λοιπόν δεν άλλαξα εγώ, αλλά με την άνετη στάση μου, άλλαξα τους γύρω μου. Τώρα είναι πιο άνετοι, και το αντιμετωπίζουν χωρίς ντροπή και κριτική.

Άλλαξα ως προς τον τρόπο που βλέπω τα παιδιά. Είναι κάτι άλλο πια, που δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Και θα αλλάξω περισσότερο όταν ο Θεός μου στείλει ένα λουλουδάκι στην αγκαλιά μου.

Υ.Γ. Σε περιμένω γλυκό μου, περιμένω να κάνουμε μαζί τη μεγάλη αλλαγή. Κι από μπουμπούκι να γίνεις ανθός. Και το νανούρισμα που έγραψα, για σένα είναι και θα μείνει στο χαρτί μέχρι να έρθεις εσύ και να αποκτήσει μελωδία. Σε περιμένω, μην αργείς!