Είμαι μαμά δύο αγγέλων στον ουρανό!

Είμαι μια μαμά που έθαψε το ένα της μωράκι χωρίς ποτέ να το κρατήσει στην αγκαλιά της.
Είμαι μια μαμά που δεν την άφησαν να θάψει το άλλο της μωράκι, ούτε το κράτησε ποτέ αγκαλιά, μα ούτε και το είδε.

Ναι. Είμαι μια μαμά που πέρασε πολλά για να ζήσει το όνειρο της για μια οικογένεια. Όνειρο που για άλλες γυναίκες έρχεται πολύ εύκολα. Όνειρο όμως που για άλλες γυναίκες έρχεται ακόμα πιο δύσκολα.

Τέσσερα χρόνια μετά από αυτό τον Γολγοθά, βρίσκομαι εδώ άλλος άνθρωπος από αυτός που ξεκίνησα. Βρίσκομαι εδώ πιο ώριμη, πιο ήρεμη, πιο συγκροτημένη. Βρίσκομαι εδώ νιώθοντας μόνο ευτυχία και απόλυτη ευλογία.

Και δεν έχει να κάνει με το ότι η αγκαλιά μου γέμισε επιτέλους, αφού μόλις πριν ένα χρόνο έφερα στον κόσμο το (τρίτο μου λέω πάντα) παιδάκι, γερό, δυνατό και μετά από μια σχετικά ανώδυνη εγκυμοσύνη.

Όχι. Έχει να κάνει με όλη μου τη κοσμοθεωρία. Δεν μπορώ να αιτιολογήσω γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα, μπορώ όμως να επιλέξω να δω πως υπάρχουν και άνθρωποι που περνούν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες. Μπορώ να επιλέξω να δεχτώ την όποια ανώτερη δύναμη κινεί τα νήματα, (για μένα είναι ο Θεός, για σας μπορεί να είναι οτιδήποτε αρκεί να πιστεύετε κάπου και να πιστεύετε με ένταση και πάθος), και να αποδεχτώ τους σκοπούς της και ας μην τους κατανοώ. Μπορώ να μην πάψω να έχω πίστη.

Έχει να κάνει με την μητρότητα όπως τη βιώνω τώρα- καθημερινά στη πράξη. Για πολλούς μήνες στην αρχή μόλις γέννησα τον Δημήτρη- Γεράσιμο, μαζί με την απόλυτη ευτυχία που ζούσα, πενθούσα ξανά για τα χαμένα μου αγγελούδια. Πενθούσα διότι συνειδητοποιούσα πλέον και στην πράξη τι έχασα. Ταυτόχρονα όμως ευχαριστούσα τον Θεό. Τον ευχαριστούσα διότι αν ήταν να χάσω δυο παιδιά στη ζωή μου, προτιμώ τον τρόπο που τα έχασα.

Γιατί;

Διότι όταν ακούμπησαν για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου το μαιμουδάκι σκέφτηκα πως δεν θα μπορούσα να αγαπήσω ποτέ πιο πολύ, πως θα έδινα και τη ζωή μου για αυτό το πλασματάκι, χωρίς ούτε έναν ενδοιασμό... Κι όμως... Κάθε μέρα που περνάει, κάθε λεπτό, τον αγαπώ ακόμα πιο πολύ.... Κάθε μέρα μου φαίνεται ακόμα πιο αδιανόητη η σκέψη πως θα μπορούσα να τον χάσω.

Το ξέρω. Είναι μεγάλος ο πόνος να έχεις χάσει μωρό χωρίς καν να το δεις ή να το κρατήσεις. Λαχταράς εκείνη την επαφή ακόμα και αν μετά το αποχωριστείς. Είναι μεγάλος ο πόνος να γεννάς φυσιολογικά και να γυρίζεις σπίτι με άδεια χέρια όταν τόσους μήνες προετοιμαζόσουν για το αντίθετο. Το ξέρω, είναι ακόμα πιο δύσκολο να βλέπεις το μωράκι σου να παλεύει καθημερινά για τη ζωή του- μπορεί και για μήνες ολόκληρους- και τελικά να σου γλιστράει μέσα από τα χέρια.

Είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν ο περίγυρος δεν ξέρει πως να φερθεί. (σχεδόν πάντα) Κάποιοι φέρονται λες και δεν ήσουν ποτέ έγκυος, δεν γέννησες ποτέ. Κάποιοι μπορεί να σου πουν, (το απαράδεκτο) "Σώπα μωρέ δεν πειράζει- εσύ να είσαι καλά θα κάνεις άλλα". Υπάρχει τόσο μεγάλο ταμπού στο θέμα απώλειας νεογνού ή ακόμα και ενδομητρίου θανάτου που είναι λες και κανείς δεν αναγνωρίζει πως έχασες ένα παιδί. Το παιδί σου. Κανείς δεν καταλαβαίνει πως θα έχεις για πάντα μια πληγή ανοιχτή.

Πολλές φορές ακόμα και οι ειδικοί συμβουλεύουν λανθασμένα. Από προσωπική μου λοιπόν, πικρή, εμπειρία, αλλά και από πολλές συζητήσεις με άλλες μανούλες αγγέλων, είμαι εδώ για να συμβουλέψω τα εξής:

Κατ' αρχάς, μην κατηγορείτε τον εαυτό σας. Δεν φταίτε εσείς για αυτό που συνέβη. Κανείς δεν φταίει- απλά συνέβη.

Μην περιμένετε από τον σύντροφο σας να ξέρει πως να φερθεί ή πως νιώθετε. Μην υψώστε τοίχο, μιλάτε διαρκώς για αυτά που αισθάνεστε, ρωτήστε τον πως αισθάνεται και ο ίδιος- έχασε και αυτός το παιδάκι του.

Είτε αν, (νομίζετε), ότι το θέλετε εσείς, είτε αν σας συμβουλέψουν έτσι, μην τους ακούστε και απαιτήστε να δείτε το μωράκι σας ακόμα και να το κρατήστε στην αγκαλιά σας. Πιστέψτε με, αν δεν το κάνετε θα το μετανιώσετε οικτρά. Αν δεν το δείτε καν, δεν θα έχετε μια εικόνα αναφοράς για το πένθος σας. Θα δυσκολευτείτε περισσότερο να διαχειριστείτε τη θλίψη σας. Αν για κάποιο σοβαρό λόγο δεν είστε κοντά στο μωράκι σας, (γεννήσατε με καισαρική και ολική και το μετέφεραν αλλού), ζητήστε από κάποιον να σας το φωτογραφίσει. Μην σοκάρεστε- αυτή η φωτογραφία θα είναι ότι πολυτιμότερο θα έχετε. Τέλος, αν το νοσοκομείο προτείνει να "τακτοποιήσει" το ζήτημα θανάτου του μωρού- αρνηθείτε κατηγορηματικά. Φροντίστε προσωπικά το θέμα ταφής του μωρού σας- όσο και αν σας πονάει- ΄θα έχετε πάντα ένα σημείο αναφοράς και ΠΟΤΕ αμφιβολίες για το αν όντως "έφυγε" το μωράκι σας. (ναι- έχουν συμβεί και αυτά), Και άλλωστε αυτό είναι το σωστό. Αν είχατε ζήσει για λίγο με το μωράκι σας θα αφήνατε το νοσοκομείο να το "τακτοποιήσει;" Όχι. Γιατί να το κάνετε τώρα;

Μην το βάζετε κάτω, μην χάνετε τη πίστη σας. Ποτέ. Να θυμάστε πως πάντα μετά τη καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο. Μα, πάντα.

Και για το τέλος, να παρακαλέσω κάτι τον περίγυρο; Μην υποτιμάτε το πένθος μιας μαμάς που έχασε ένα μωράκι- ακόμα και αν αυτό έζησε μόλις λίγες ώρες. Από την ώρα που κράτησε το θετικό τεστ στα χέρια της, ήταν το μωρό της και το αγάπησε με όλη της τη καρδιά. Και όχι- δεν θα ξεχάσει- ακόμα και αν κάνει 15 παιδιά μετά. Δεν θα ξεχάσει γιατί ήταν και θα είναι για πάντα το παιδί της.

Αν δεν με πιστεύετε δεν έχετε παρά να την ρωτήσετε πόσο χρονών θα ήταν σήμερα τα αγγελούδια της. Θα σας απαντήσει αμέσως.

Είμαι η μαμά Γιάννα και έχω 2 αγγελούδια στον ουρανό- ένα κορίτσι που σήμερα θα ήταν 4 χρονών, ένα αγόρι που σήμερα θα ήταν 3 χρονών και ένα αγοράκι στην αγκαλιά μου σχεδόν 12 μηνών.