Η εμπειρία ενός υπογόνιμου πατέρα

Παντρευτήκαμε με την αγαπημένη μου γυναίκα μία υπέροχη καλοκαιρινή νύχτα. Τον πρώτο χρόνο του γάμου μας προσέχαμε ιδιαίτερα γιατί δεν θέλαμε να κάνουμε παιδιά αμέσως. Στην πρώτη επέτειο του γάμου μας αρχίσαμε δειλά-δειλά να συζητάμε για το ενδεχόμενο να γίνουμε γονείς.

Πέρασε ένας χρόνος και η γυναίκα μου έγκυος δεν έμενε. Αποφασίσαμε να δώσουμε κι άλλο χρόνο στον εαυτό μας και συνολικά πέρασαν 2 χρόνια προσπαθειών. Η αλήθεια ήταν ότι όσο περνούσε ο καιρός αγχωνόμασταν όλο και περισσότερο.

Πήγαμε στον γιατρό γιατί πλέον ήταν σίγουρο ότι κάποιο πρόβλημα υπήρχε. Η γυναίκα μου, ήταν απόλυτα υγιής και το γεννητικό της σύστημα συμβάδιζε με την ηλικία της. Εκεί έπαθα το πρώτο σοκ! Άρα, είπα από μέσα μου, εγώ έχω πρόβλημα. Το αποτέλεσμα του σπερμοδιαγράμματος ήταν ΟΛΙΓΟΑΣΘΕΝΟΣΠΕΡΜΙΑ! Δεύτερο σοκ! Δεν μπορούσα να «αφήσω» έγκυο την γυναίκα μου, δεν μπορούσα να γίνω πατέρας, δεν θα γίνουμε ποτέ γονείς!

Τον πρώτο καιρό, μετά τα αποτελέσματα του σπερμοδιαγράμματος, ήμουν ζωντανός-νεκρός. Λειτουργούσα μηχανικά στο σπίτι, στην δουλειά μου. Ένιωθα πολύ άρρωστος, σαν να είχα μία ανίατη αρρώστια. Δεν ένιωθα φυσιολογικός! Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν και ντρεπόμουν να κοιτάξω την γυναίκα μου στα μάτια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι δεν ήθελα να είμαι στον ίδιο χώρο μαζί της. Ήθελε τόσο πολύ να γίνει μητέρα κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα σε αυτό, αντίθετα της ήμουν εμπόδιο. Ώσπου ένα βράδυ της είπα να χωρίσουμε. Ο λόγος; Προφανής νομίζω. Την αγαπούσα και την αγαπώ τόσο πολύ και ήθελα να είναι ευτυχισμένη ακόμα κι αν έπρεπε να φύγει μακριά μου. Είχε κάθε δικαίωμα να γίνει μάνα. Εκείνη αρνήθηκε και καταλήξαμε σε «καυγά αγάπης». Εγώ ήθελα διαζύγιο για το δικό της καλό, (να ξαναπαντρευτεί και να κάνει οικογένεια που τόσο πολύ ήθελε) και εκείνη μου φώναζε ότι δεν πρόκειται να με αφήσει. Καταλήξαμε σε ένα ολονύχτιο κλάμα αγκαλιασμένοι και απελπισμένοι.

Το πρωί μας βρήκε σφιχτά αγκαλιασμένους αλλά πολύ κουρασμένους ψυχικά. Και τότε, μετά το βραδινό ξέσπασμα, μου είπε την «μαγική λέξη», ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΗ. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ το είχα σκεφτεί, άλλωστε ήταν το πρώτο πράγμα που μας είπε οι γιατρός μετά το αποτέλεσμα του σπερμοδιαγράμματος. Δεν της το είχα αναφέρει τις προηγούμενες μέρες, γιατί δεν ήθελα εξαιτίας μου να πάρει αποφάσεις βιαστικές, τι στιγμή που εκείνη μπορούσε φυσιολογικά να συλλάβει. Είχαμε επιλογή, αυτό ήταν αρκετό για αναπτερωθεί το ηθικό μας.

Ξεκινήσαμε στην αναζήτηση γιατρού και κέντρου εξωσωματικής. Ο γυναικολόγος μας παρέπεμψε (εννοείται) στον «δικό» του εξωσωματικό και κέντρο. Επισκεφτήκαμε 2-3 εξωσωματικούς και αφού αποφασίσαμε σε ποιο κέντρο και σε ποιο γιατρό αρχίσαμε τις διαδικασίες που δεν ήταν και λίγες. Ομολογώ ότι κουραστήκαμε αρκετά για να ετοιμάσουμε τον φάκελο με όλες τις απαραίτητες εξετάσεις για να περάσουμε από επιτροπή προκειμένου να πάρουμε τα απαραίτητα φάρμακα.

Το ραντεβού ορίστηκε και η μέρα που θα καταθέταμε τον φάκελο στην επιτροπή είχε φτάσει. Ήταν μια πολύ βροχερή μέρα και αυτό το έκανε ακόμα πιο δύσκολο. Φτάσαμε στην πλατεία Θεάτρου και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, είχα φοβερή αγωνία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την «εικόνα» των υπογόνιμων ζευγαριών, εκεί στον διάδρομο που περιμέναμε καρτερικά τη σειρά μας για να περάσουμε στην επιτροπή. Μπορεί να μην γνωριζόμασταν μεταξύ μας ,αλλά ξέραμε πολύ καλά τις σκέψεις και τα συναισθήματα που βιώναμε εκεί, εκείνες τις ώρες, όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του!

Καταθέσαμε τον φάκελό μας και έπρεπε να περιμένουμε μια ολόκληρη εβδομάδα για τα αποτελέσματα! Παρά τις διαβεβαιώσεις του γιατρού μας, ότι σίγουρα θα έχουμε την έγκριση της επιτροπής και θα παίρναμε τα φάρμακα, εμείς είχαμε φοβερή αγωνία. Μια βδομάδα μετά η «κόκκινη» σφραγίδα της έγκρισης «μπήκε» στο βιβλιάριο και τα πρώτα χαμόγελα ήρθαν στο σπίτι μας και στην ψυχή μας.

Στο επόμενο χρονικό διάστημα κάναμε και οι δύο πολλές εξετάσεις, τώρα που το θυμάμαι σαν Γολγοθάς μου φάνηκε τότε. Είχαμε πάντα ο ένας την στήριξη του άλλου και φυσικά την αγάπη μας.
Με τη ολοκλήρωση των εξετάσεων και αφού βγήκαν όλα τα αποτελέσματα, καταλήξαμε με τον γιατρό στην μέθοδο της εξωσωματικής (ICSI) στο πρωτόκολλο που θα ακολουθούσαμε και φυσικά και στα φάρμακα που θα έπρεπε να προμηθευτούμε.

Και ξεκινάμε ενέσεις. Την πρώτη μέρα, το πρωί, τα συναισθήματα ανάμεικτα, και χαρά που ξεκινούσαμε και αγωνία εάν θα τα καταφέρουμε και λίγο φόβο για την διαδικασία των ενέσεων.
Σηκώθηκα πρώτος, όπως πάντα, την φίλησα και την ρώτησα εάν ήθελε να μείνω μαζί της για την πρώτη ένεση. Μου είπε όχι να φύγω για να μην αργήσω στη δουλειά μου! Φτάνοντας στο γραφείο, χτυπάει το τηλέφωνο και την ακούω να κλαίει, «δεν μπόρεσα να κάνω την ένεση» μου λέει. «έτρεμαν τα χέρια μου και φοβήθηκα». Κλείσαμε το τηλέφωνο και κατέρρευσα. Δεν μπορούσα να «συγχωρήσω» τον εαυτό μου γι αυτό που περνούσε η γυναίκα που αγαπούσα, εξαιτίας μου.

Αμέσως πήρα άδεια από την δουλειά και γύρισα σπίτι. Την πήρα αγκαλιά και αφού έκλαψε και ηρέμησε, της έκανα την ένεση, χωρίς να την πονέσω. Αυτό ήταν, από την επόμενη κιόλας μέρα έφευγα μία ώρα αργότερα από το σπίτι. Της έκανα την ένεση και μετά έφευγα για τη δουλειά. Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για την γυναίκα που αγαπούσα. Άλλωστε κι εκείνη δεν έκανε θυσία για μένα;

Για να μην σας κουράσω, να σας πω ότι έτσι πέρασε όλη η φάση της καταστολής και διέγερσης. Ενέσεις, υπέρηχοι, εξετάσεις, λίγο άγχος, λίγο αγωνία και κάπου στο βάθος, ελπίδα. Η γυναίκα μου, ΗΡΩΑΣ σε όλα αυτά. Δεν κουράστηκε, δεν παραιτήθηκε ούτε στιγμή, τουλάχιστον εγώ δεν «εισέπραξα» κάτι τέτοιο. Της στάθηκα όσο μπορούσα περισσότερο και ακόμα πιο πολύ.

Την ημέρα της ωοληψίας την περιμέναμε πως και πως. Και πάλι ανάμικτα συναισθήματα, χαρά και πολύ αγωνία. Είχαμε καλά και αρκετά ωάρια, πάχος ενδομητρίου ικανοποιητικό. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Πολύ αισιόδοξοι φτάσαμε στο κέντρο εξωσωματικής και αφού ολοκληρώθηκε η ωοληψία μας ανακοίνωσαν ότι πήρανε 9 πολύ καλά ωάρια! Φύγαμε ανακουφισμένοι και ελπίζαμε σε μια πολύ καλή γονιμοποίηση!

Ανέλαβα προσωπικά να της δίνω τα φάρμακα που έπρεπε να παίρνει μετά την ωοληψία για να μην απασχολεί το μυαλό με αυτό, ήθελα να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκούραστη και ήρεμη. Λίγα έκανε εκείνη για μένα; Υπερέβαλε εαυτόν!

Τα νέα της γονιμοποίησης δεν ήταν ευχάριστα, δυστυχώς μόνο δύο ωάρια τελικά προχώρησαν σε διαίρεση. Δεν χάσαμε την πίστη μας, συμβιβαστήκαμε με αυτό (όχι ότι είχαμε επιλογές) και προχωρήσαμε στην εμβρυομεταφορά, λίγες μέρες μετά.

Όσο ζω, δεν θα ξεχάσω τις 15 μέρες της αναμονής του τεστ κυήσεως. Δεν μπορώ να τις περιγράψω με λόγια. Όλα τα συναισθήματα μαζί να ανεβοκατεβαίνουν μέσα μου, στην καρδιά και στη ψυχή μου!
Λειτουργούσα μηχανικά και πάλι παντού, στο σπίτι, στην δουλειά. Σκεφτόμουν όλα τα πιθανά σενάρια , θετικό και αρνητικό. Επαναλάμβανα στον εαυτό μου ότι έπρεπε να ήμουν έτοιμος για παν ενδεχόμενο. Σχεδίαζα τι θα έκανα και τι θα έλεγα και στις δυο περιπτώσεις, ειδικά στο αρνητικό. Δεν ήθελα να πληγωθεί με τίποτα.

Την ημέρα του τεστ κυήσεως πήρα άδεια από τη δουλειά. Με πολύ αγωνία αλλά και θετική σκέψη πήγαμε κάναμε το τεστ και γυρίσαμε σπίτι μας. Περίπου 2 ώρες μετά ακούσαμε ένα μαγικό νούμερο 87!!!! Ξεσπάσαμε σε κλάματα χαράς! Έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μας. Σκεφτόμασταν αν θα ήταν αγόρι ή κορίτσι και φυσικά αποφασίσαμε και το όνομά του ανάλογα το φύλο. Ξέραμε και οι δυο ότι είχαμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας, αλλά ήταν τόση μεγάλη η χαρά μας που δεν μπορούσαμε με τίποτα να «μαζέψουμε» το μυαλό μας.

Γράφω, σβήνω και ξαναγράφω και ξανασβήνω για να σας περιγράψω τα συναισθήματά μου όταν είδαμε εκείνο το φωτεινό σημαδάκι στον υπέρηχο και ακούσαμε τον ήχο της καρδούλας του. Η απόλυτη ευτυχία! Η περίοδος της εγκυμοσύνης πέρασε πολύ ήρεμα. Είχαμε μια πολύ καλή εγκυμοσύνη με σχεδόν καθόλου προβλήματα.

Την ημέρα του τοκετού, αν και πήγαμε προγραμματισμένα για καισαρική, η αγωνία «χτύπησε» κόκκινο! Η γυναίκα μου ήταν πολύ δυνατή και σχεδόν εκείνη μου έδινε κουράγιο. Δεν την άφησα ούτε λεπτό μόνη της! Η γενναία γυναίκα μου έφερε στον κόσμο το κοριτσάκι μας 6 περίπου χρόνια πριν! Η καρδιά μου φτερούγησε από την μεγάλη μου χαρά όταν για πρώτη φορά πήρα αγκαλιά την κόρη μου! Το ομορφότερο πλάσμα του κόσμου! Ήμουν μπαμπάς!

Θα μου επιτρέψετε τώρα να κλείσω σιγά-σιγά γιατί θέλω να πάω στα κορίτσια μου!

Ευχαριστώ για την «φιλοξενία»

Νίκος, Υπογόνιμος πατέρας.