Η εξωσωματική της κόρης μου

Η κόρη μου είναι «παιδί του σωλήνα» αλλά δεν το ξέρει. Πολλά χρόνια πριν στο εξωτερικό έζησα όλα αυτά που διαβάζω στο blog σας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες φορές «ανέβηκα» και «κατέβηκα» από το λεωφορείο της υπογονιμότητας, που τόσο όμορφα περιγράφετε στο BUS STOP! Αλλά αυτό είναι μια άλλη «ιστορία» που ίσως σας γράψω αργότερα.

Η κόρη μου γεννήθηκε στο εξωτερικό και λίγο πριν κλείσει τα 2 γυρίσαμε στην Ελλάδα. Τη σχέση μας θα την χαρακτήριζα πολύ καλή μέχρι την εφηβεία της, που χωρίσαμε με τον σύζυγό μου. Εκείνη θεώρησε ότι εγώ έφταιγα για τον χωρισμό και μου έριξε όλες τις ευθύνες. Έτσι ήρθε πολύ κοντά στον πατέρα της και μετά την ενηλικίωσή της , έμεινε μαζί του. Βλέπετε, ποτέ δεν της είπα την αλήθεια γιατί δεν ήθελα να την πληγώσω. Δεν θα αναφέρω άλλες λεπτομέρειες, διότι δεν έχει σημασία τώρα πια. Όταν ο πρώην σύζυγος πέθανε, η κόρη μου ήταν συντετριμμένη, η αλήθεια είναι ότι πέθανε από καρκίνο πολύ νέος. Τότε ήρθε και έμεινε μαζί μου, στην γκαρσονιέρα-ρετιρέ πάνω από το δικό μου σπίτι. Όταν παντρεύτηκε, πολύ νωρίς, της παραχώρησα το κάτω σπίτι και ανέβηκα εγώ στην γκαρσονιέρα-ρετιρέ.

Οι σχέσεις μας ήταν τυπικές και όσο εγώ προσπαθούσα να έρθω κοντά της, τόσο εκείνη απομακρυνόταν. Είχε πλέον τη δική της οικογένεια, το δικό της σπιτικό και φυσικά όλες τις ευθύνες που έχει ο γάμος! Ένας γάμος που ήρθε πολύ νωρίς. Είχα τους ενδοιασμούς μου και φυσικά, ως μάνα, τους εξωτερίκευσα. Όχι μόνο δεν με άκουσε, αλλά μου «πέταξε» και σπόντες, του τύπου, «ποιός μιλάει». Η αλήθεια είναι ότι νωρίς παντρεύτηκα, αλλά τότε κάπως έτσι ήταν τα πράγματα. Πληγώθηκα πολύ γι αυτά που μου είπε, αλλά ως μάνα την συγχώρεσα.

Αυτά για το παρελθόν. Ας έρθουμε στο σήμερα. Παρατηρούσα αρκετό καιρό, όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω. Άκουγα τους καυγάδες τους, που ήπιους δεν τους λες. Μαχαιριά στην καρδιά μου. Βλέπετε δεν μπορούσα και να την «πλησιάσω» πόσο μάλλον να της μιλήσω και να την ρωτήσω τι συμβαίνει και αν μπορώ να την βοηθήσω. Αιμορραγούσα εσωτερικά για αυτά που περνούσε αν και δεν ήξερα τι ήταν και αν ήταν πολύ σοβαρό. Το πονάω το παιδί μου, μέχρι και τις ευθύνες που μου καταλόγισε για το διαζύγιο δέχτηκα γιατί δεν ήθελα να το πληγώσω, είχε μεγάλη αδυναμία στον πατέρα της. Μόνο εγώ ξέρω τι πέρασα με τις εξωσωματικές για να τη φέρω στον κόσμο.

Ένα βράδυ, είχα φτιάξει το αγαπημένο τους γλυκό, γαλακτομπούρεκο. Κατέβηκα στην μεταλλική σκάλα που συνδέει την βεράντα μου με τη δική τους και βλέπω τον γαμπρό μου να καπνίζει. Του δίνω το ταψί και μου είπε «ακούμπησέ το στην κουζίνα, είναι ανοικτά». Την ώρα που ακουμπάω το ταψί στο τραπέζι, ακούω από μέσα την φωνή της κόρης μου να λέει : «Γιώργο, μίλησα με τον γιατρό και θα μειώσουμε απόψε την δόση και κατά πάσα πιθανότητα θα κάνουμε ωοληψία την Τρίτη».
Και ξαφνικά τη βλέπω στην πόρτα της κουζίνας να με κοιτά, κρατώντας κάποια φάρμακα. Μείναμε και οι δυο άφωνες. Είπα καληνύχτα και έφυγα.

Μέχρι το πρωί έκλαιγα ασταμάτητα. Για μέρες δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ήμουν ζωντανή-νεκρή! Ο εφιάλτης μου, επέστρεψε , επέστρεψε στο παιδί μου και αυτό με πόνεσε περισσότερο. Η κόρη μου, παιδί εξωσωματικής η ίδια, κάνει εξωσωματική! Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ξύπνησαν τα πάντα μέσα μου, θυμήθηκα τον εαυτό μου! Πράγματα που τα έθαψα βαθιά μέσα μου, ξαφνικά «ήρθαν» μπροστά μου!

Για πολλές μέρες δεν συναντηθήκαμε. Ήθελα να κατέβω να της μιλήσω, αλλά δεν τολμούσα. Πήγαινα μέχρι τη μέση της σκάλας και γύριζα πάλι πίσω. Ένιωθα τον πόνο της, τον καταλάβαινα. Είχα περάσει από αυτόν τον δρόμο πολλά χρόνια πριν! Δεν ανταλλάξαμε ούτε τηλέφωνο τις μέρες που ακολούθησαν. Περίμενα να ακούσω βήματα στη σκάλα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά όταν άκουγα το τηλέφωνο να χτυπάει! Μάταια όμως! Δεν τηλεφώνησε! Οι μέρες πέρασαν, η ωοληψία έγινε, η εμβρυομεταφορά επίσης. Μετρούσα τις μέρες για να καταλάβω πάνω-κάτω σε ποια φάση βρισκόταν.

Ένα απόγευμα ενώ καθάριζα την αυλή, τους είδα να έρχονται, παρκάρισαν το αυτοκίνητο και η κόρη μου κλαμένη με προσπέρασε. Ο γαμπρός μου περνώντας από μπροστά μου είπε : «Aρνητικό»

Δεν μπορώ να σας περιγράψω τα συναισθήματά μου. Παράτησα την σκούπα και κατέβηκα στην αποθήκη. Βρήκα το βαθιά κρυμμένο κουτί που είχα ολόκληρο το ιστορικό των εξωσωματικών μου από το εξωτερικό, μεταξύ αυτών και της εξωσωματικής που γέννησα την ίδια, που ήταν και η τελευταία. Το ξεσκόνισα και αργά το βράδυ το αφήνω στην πόρτα τους!

Το επόμενο βράδυ άκουσα βήματα στην μεταλλική σκάλα. Ήταν τα δικά της! Η καρδιά μου φτερούγισε! Χτύπησε την πόρτα και μόλις άνοιξα έπεσε στην αγκαλιά μου και κλάψαμε και οι δύο! Καθίσαμε ατελείωτες ώρες και της διηγήθηκα την δική μου ιστορία. Μοιράστηκα μαζί της όλη την πορεία μου στην εξωσωματική ώσπου να την αποχτήσω. Τώρα ξέρει ότι μπορεί να τα καταφέρει, απόδειξη, η ίδια της η ύπαρξη!

Ήμουν πλάι της στην τρίτη εξωσωματική, τη βοηθούσα πολύ, όπως και ο σύζυγός της. Το αρνητικό που έγινε η αφορμή να έρθουμε κοντά μάνα και κόρη, ήταν το δεύτερο στη σειρά. Τώρα περιμένουμε με λαχτάρα το αποτέλεσμα της 3ης εξωσωματικής! Μακάρι, να βοηθήσει το παιδί μου και όλες τις γυναίκες του κόσμου, η Παναγία η Βρεφοκρατούσα να γίνουν μάνες!

[Κάντε Like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα]

(Είναι απίστευτη η Δύναμη, η Ελπίδα και το Κουράγιο που απλόχερα δίνουν όλες αυτές οι ιστορίες στα υπογόνιμα ζευγάρια που προσπαθούν ακόμα. Αυτές οι ιστορίες σε αγγίζουν ψυχικά και παράλληλα είναι «αυτό» το «κάτι» που χρειάζεσαι για να αντιμετωπίσεις το «τέρας» της υπογονιμότητας κατάματα. Περιμένουμε λοιπόν και τις δικές σας ιστορίες για το πώς γίνατε μανούλες αλλά και μπαμπάδες! Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες καθώς προσπαθείτε ακόμα με πείσμα και δύναμη να γίνετε γονείς. Όλες αυτές οι ιστορίες, βγαλμένες μέσα από την ψυχή και την καρδιά, σε μια πραγματική Ζωή, εμπνέουν και ενθαρρύνουν τα ζευγάρια που βαδίζουν στο μονοπάτι της υπογονιμότητας. Στείλτε μας τα δικά σας αποστάγματα ψυχής στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. με το όνομα ή το ψευδώνυμο που θέλετε να δημοσιευθεί.)