Ο «μύθος» της εγκυμοσύνης

Η πολυπόθητη εγκυμοσύνη ήρθε μετά από πολύ κόπο, λίγους μήνες μετά το τάμα και ήμουν όχι απλά ευγνώμων, κάτι παραπάνω. Όταν δε, ανακαλύψαμε ότι κυοφορώ δίδυμα, η χαρά μου δεν περιγράφονταν.

Δεν είχα εύκολη εγκυμοσύνη. Ζούσα μέσα στην κακοποίηση (αλλά αυτό είναι μια ιστορία που θα σας πω άλλη φορά) το όποιο έκανε την ψυχολογία μου χάλια, συν φυσικά τα σωματικά συμπτώματα που έχουν όλες οι εγκυμοσύνες.

Παρόλα αυτά, εγώ θυμάμαι την περίοδο εκείνη σαν υπέροχη. Μόνο οι φωτογραφίες μου, από τότε, δείχνουν πόσο ταλαιπωρημένη ήμουν. Το δέρμα μου ήταν κίτρινο, τα μάτια μου πρησμένα, τόσο που δεν φαίνεται να ανοίγουν καν και η λεκάνη μου πόναγε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ παρά μόνο καθιστή, όπως και έκανα για 16 εβδομάδες στον καναπέ.

Φυσικά θεωρούσα ιεροσυλία να μιλήσω. Αυτή η εγκυμοσύνη είχε έρθει μετά από πολύ κόπο, πόνο και δάκρυα. Τώρα «έπρεπε» να λάμπω, να ακτινοβολώ ευτυχία. Κουβέντα δεν τολμούσα να πω... αχ, δεν ήθελα να κάνω.

Γιατί; Επειδή παντού γύρω μας, όταν βλέπουμε εγκυμοσύνη, βλέπουμε τέλεια φουσκωμένες κοιλίτσες, χωρίς ίχνος ραγάδας, χαμογελαστές μέλλουσες μαμάδες που έχουν τα τέλεια, μη πρησμένα δάκτυλα τους γύρω από την προαναφερθείσα τέλεια κοιλίτσα (και μέσα μας σκεφτόμαστε ότι κατά πάσα πιθανότητα, έμειναν έγκυες από τον πρώτο μήνα προσπάθειας και τελικά πήραν όλα και όλα 6 κιλά).

Μετά προσθέτεις και τον παράγοντα υπογονιμότητα και ξαφνικά, θυμάσαι όλα αυτά που πέρασες για να φτάσεις εδώ και κλείνεις ερμητικά το στόμα και αυτό το «αχ» δεν το ξεστομίζεις ποτέ, γιατί έτσι και ακουστεί θα σε πουν αχάριστη!

Ντρέπεσαι, και ντρέπεσαι ακόμα πιο πολύ όταν μπαίνεις στα φόρουμ και μαθαίνεις ότι η φίλη σου δεν στάθηκε τυχερή ούτε σε αυτήν την προσπάθεια, και ξέρεις ότι εκείνη όπως και εσύ πριν λίγο καιρό, θα έδινε το δεξί της χέρι να είναι στην κατάσταση σου και ας πέρναγε όλη την ημέρα αγκαλιά με την λεκάνη. Και για ακόμα μια φορά αυτό το «αχ» σκαλώνει στον λαιμό σου και προσπαθείς να λάμψεις, να κάνεις το ταλαιπωρημένο κορμί σου να ακτινοβολήσει αυτό που νιώθει η ψυχή σου (η οποία λάμπει πιο λαμπρά και από τον ήλιο!).

Ξέρετε όμως κάτι φίλες μου; Το να φτιάχνεις ένα ολόκληρο άνθρωπο από το τίποτα, είναι δύσκολο!! Είναι απίστευτα δύσκολο, επίπονο, κουραστικό και απαιτεί μεγάλες θυσίες.

Σε αυτήν την εγκυμοσύνη, που δεν ήρθε μετά από κόπο, φτιάχνω ένα μωρό που ήρθε απλά και μόνο από έρωτα. Έτσι... απλά, όπως η Φύση είχε προκαθορίσει. Είμαι απείρως καλύτερα σε αυτήν την εγκυμοσύνη, μακριά από την κακοποίηση, δίπλα σε έναν άνθρωπο για τον οποίο είμαι ο κόσμος όλος.

Αυτή η εγκυμοσύνη όμως με έχει εξαντλήσει. Είμαι στον 5ο μήνα και παρακαλάω να έρθει ο Απρίλης, ΑΥΡΙΟ!!! Βέβαια έχω και δύο άλλα παιδιά, μια επιχείρηση, ένα σπίτι και δύο γάτες! Θέλω να ξαπλώσω και δεν μπορώ. Θέλω να ξεκουραστώ και δεν μπορώ.

Και επιτέλους εκείνο το «αχ» βγήκε από τα χείλη μου και βγαίνει καθημερινά και ξέρετε κάτι; Δεν ντρέπομαι. ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ... Πονάει! Εξαντλεί! Και αξίζει...αχ πόσο αξίζει!!!! Δεν λάμπω. Τα μάτια μου έχουν μαύρους κύκλους.

Η κοιλιά μου; Δεν τολμάω να την δείξω. Είναι απίστευτα σημαδεμένη από την προηγούμενη μου εγκυμοσύνη. Τα μαλλιά μου είναι μονίμως σε έξαλλη κατάσταση και τα δόντια μου έχουν κιτρινίσει από τους καθημερινούς εμετούς.

Η ψυχή μου όμως... αχ, η ψυχή μου, λάμπει πιο λαμπερά και από όλους τους Ήλιους του Σύμπαντος και ας μην φαίνεται στο κουρασμένο σώμα μου.

Μην ντρέπεστε λοιπόν, μην νιώθετε ένοχες να πείτε εκείνο το «αχ». Δεν είναι ιεροσυλία, δεν είστε αχάριστες, ούτε λιγότερο ευγνώμονες... είστε απλά... έγκυες!

Και αυτό είναι η πιο όμορφη και συνάμα η πιο δύσκολη δουλειά που θα κάνετε ποτέ... μέχρι να γίνεται μαμάδες τουλάχιστον!