Ο άντρας μου είναι υπέροχος. Είναι γλυκός και τρυφερός. Λιώνει όταν κοιτάζει την κόρη του και χαμογελάει από αυτί σε αυτί όταν τον φωνάζει μπαμπά.

Θυμάμαι καθαρά τα λόγια μου εκείνη την ημέρα. Ήταν μια εβδομάδα πριν της Παναγίας και ήμουνα στην Τήνο, μπροστά από την εικόνα Της. Είχα ακουμπήσει το μέτωπο στην κορνίζα και έκλαιγα με λυγμούς χωρίς να το έχω καταλάβει. «Σε παρακαλώ» της είπα «σε παρακαλώ! Ένα παιδάκι! Αυτό μόνο σου ζητώ! Ένα μόνο και θα είμαι ευχαριστημένη για την υπόλοιπη ζωή μου.»

Ταξίδια στην Ιθάκη: Κεφάλαιο «Υπογόνιμη και παχύσαρκη»
Το πιο παράξενο πράγμα συνέβη: Όσο πιο πολύ πάχαινα και μεγάλωνα σε όγκο, τόσο πιο αόρατη γινόμουν...

Έχω τα μάτια της γιαγιάς μου και τα καστανοκόκκινα σπαστά μαλλιά της. Το χαμόγελο είναι σίγουρα του μπαμπά μου, τα δάχτυλα του παππού μου και το σχήμα του προσώπου, το κληρονόμησα από την άλλη μου γιαγιά, αυτής που το όνομα φέρω.