Η Μάχη Των Μαχών
- Γράφει: Κ.Δελημήτρου
- Εκτύπωση
Είναι εδώ και δέκα λεπτά που προσπαθώ να βρω λίγο χρόνο να ρημαδοκάτσω να γράψω όσο ο μικρός κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο και η μικρή είναι στον παιδικό σταθμό. Λίγα χρόνια πριν, ούτε με ηλεκτροσόκ θα μπορούσες να μου χωρέσεις στον εγκέφαλο ότι δύο πιτσιρίκια θα είναι κομμάτι της οικογένειάς μου.
Ότι το σπίτι μου θα γίνει ένας απέραντος παιδότοπος, ότι το πλυντήριο θα ξεχειλίζει καθημερινά από μικροσκοπικά ρουχάκια και πως εγώ, μεσήλικη νοικοκυρά πια, θα ξυπνάω χαρούμενη απ΄τις έξι και θα φτιάχνω όλη μέρα παζλ με γκούφηδες και φαγητά απαραιτήτως με πρόσωπο. Ούτε που φανταζόμουν πως θα επιστράτευα ποτέ όλα εκείνα τα παιδικά τραγουδάκια που είχα δεκαετίες να ακούσω και τα παραμύθια που μου 'λεγαν μικρή, μόνο και μόνο για να μου σκάσουν ένα χαμόγελο. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε σήμερα το έχω πλήρως συνειδητοποιήσει αλλά ναι, την ευτυχία την αισθάνομαι στο καθετί. Στο κ α θ ε τ ί.
Δυστυχώς όμως, την ευτυχία αυτή ξεκίνησα να τη νιώθω μόνο στο μαιευτήριο, όχι πριν. Ναι σωστά διάβασες, η περίοδος της εγκυμοσύνης ήταν η Μάχη Των Μαχών και όχι η παλιοιθάκη. Έχω πάνω από είκοσι παραδείγματα υπογόνιμων γυναικών που με τρομερές τύψεις μου γράφουν πως αντί να είναι ευτυχισμένες ως έγκυες, αντίθετα έχουν σκάσει από την αγωνία. Δεν κοιμούνται, κάθε σύμπτωμα τις φρικάρει και γενικά γιατί στο διάολο δεν μπορούν να το απολαύσουν λίγο; Και ντρέπονται να το πουν παραέξω. Όπως κι εγώ, όλες νόμιζαν πως εάν τα κατάφερναν μέχρι την εγκυμοσύνη, τότε θα άραζαν και θα απολάμβαναν. Ναι, καλά. Δεν είναι καθόλου έτσι.
Έπειτα από μια δεκαετία προσπαθειών, σκέφτηκα πως θα ήταν χρήσιμο να μοιραστώ λίγα πράγματα για το πολυπόθητο γεγονός της εγκυμοσύνης και πόσο μπορεί να σε τρελάνει αν αποφασίσεις να ακούσεις τις φίλες και τις μαμάδες για το πόσο υπέροχα θα νιώθεις. Εκείνη η μαγική εποχή που πλέον το όνειρό σου γίνεται πραγματικότητα και εσύ απλά διακοσμείς δωμάτια και ντύνεις κοιλιές. Μη φας. Οκ, το ξέρω ότι πρέπει να ακούς αισιόδοξα πράγματα. Ναι, δεν χρειάζεται να μαυρίζεις άλλο και ναι, μπορεί αυτά τα όμορφα να συμβαίνουν για μια μικρή πια μερίδα γυναικών που η εγκυμοσύνη τους ήρθε ουρανοκατέβατη όμως *εμείς* καθώς και μια μεγάλη πλέον μερίδα του ψιλιασμένου πληθυσμού, δεν θα νιώσουμε ποτέ έτσι. Ή για ελάχιστες στιγμές μετρημένες στα δάχτυλα.
Γιατί; Είναι απλό. Σκέψου πως μέχρι την εγκυμοσύνη έχεις να φοβάσαι άπειρα πράγματα ώστε να φτάσεις στην πολυπόθητη στιγμή ενός -οκ, ή και περισσοτέρων- υγιών εμβρύων. Μετά όμως τη μπλε γραμμούλα (ή ροζ; Αιώνες μου φαίνεται πέρασαν, αμάν πια!), έχεις άλλα τόσα να φοβηθείς για να μη σου πάθουν κάτι. Και για να αναπτυχθούν σωστά. Και για να μην πάθεις εσύ κάτι. Και για να γεννηθούν καλά. Και στην ώρα τους. Και για να είσαι εσύ καλά στην γέννα. Και για να μην τους παρουσιαστεί τίποτε μετά. Και και και. Θέλω να πω, μέχρι τη γέννηση του μωρού, η δουλειά σου ως φρικαρισμένη υπογόνιμη δεν έχει τελειώσει. Η μία αγωνία διαδέχεται την άλλη, εσύ παρόλο που νόμιζες ότι ξεμπέρδεψες, συνεχίζεις να διαβάζεις μανιωδώς στατιστικές και πιθανότητες, το κάθε τι που νιώθεις γεμίζει το μυαλό σου φόβους για το μωρό, ενώ οι εφιάλτες είναι πλέον ρουτίνα κάθε νύχτας. Με λίγα λόγια, δυστυχώς ΔΕΝ τελείωσε ακόμη ο εφιάλτης, μην ακούς κανέναν και οπλίσου με λίγη ακόμη υπομονή. Έχεις μπροστά σου 9 βαρβάτους μήνες τρομάρας, ένα σώμα που αποφασίζει να τα παίξει για συμπαράσταση και ένα κάρο συγγενείς που άμα δε λένε γλυκανάλατες βλακείες, δεν σταματούν να σου εξιστορούν ό,τι πιο τρομακτικό και φρικιαστικό έχουν σε τοκετό. Δεν το λες και μαγική εποχή. Καθόλου δηλαδή.
Το πολύ καλό της όλης υπόθεσης βέβαια, είναι πως όταν όλες οι υπόλοιπες μωρομαμάδες θα είναι φρικαρισμένες συνειδητοποιώντας πόσο ζόρι και οριστικό είναι τελικά ένα μωρό και πόσο τσάμπα στόλιζαν παιδικά δωμάτια δύο χρόνια πριν πατήσει μέσα πιτσιρίκι, πόσο ζόρι είναι οι αϋπνίες, οι πόνοι, τα κλάματα και το άγχος, πόσες χιλιάδες πράγματα δεν είχαν σκεφτεί, εσύ θα είσαι η Θεότητα της Χαλαρότητας, της Στοργής, της Αγάπης και του Συνέλθετε_ Που_ Υπάρχει_ Πλέον_ Κάτι_ Να_ Με_ Φρικάρει_ Εμένα_ Και_ Ειδικά_ Ένα_ Τόσο_ Δα_Μωρουλίνι! Μιλάμε για ΕΕΕυτυχία με τρία έψιλον σούζα! Ή τέλος πάντων, ξαναδιάβασε την πρώτη παράγραφο και είσαι μέσα!
Κ.Δελημήτρου
Η Κωνσταντίνα Δελημήτρου γεννήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1973 στον Πειραιά και πλέον ζει μόνιμα με την οικογένειά της στην Λεμεσό της Κύπρου. Η συγγραφική της πορεία, ξεκίνησε τον Μάϊο του 2005 με το διάσημο πλέον ελληνικό μπλογκ "Ψιλικατζού" στο οποίο έγραφε τις καθημερινές ιστορίες από το ψιλικατζίδικό της στην Νίκαια.
Περισσότερα
7 σχόλια
-
εγώ από την άλλη η εγκυμοσύνη ήτανε μια από τις ομορφότερες περιόδους τη ζωής μου έζησα κάθε στιγμή κάθε μήνα ..η μέρα της γέννας η μοναδική στιγμή ..ακόμα και τώρα μετά από 11 μήνες κλείνω τα μάτια μου και την ονειρεύομαι ..με φοβάμαι .!
-
Όσοι έχουμε διαβάσει το βιβλίο σου ξέρουμε τι έχεις περάσει. Τώρα πλέον είναι καιρός να είσαστε περήφανοι για ότι έχετε καταφέρει. Να σας ζήσουν και να τα χαιρόσαστε.
-
και που να περασεις ολη αυτη την αγωνια της εγκυμοσυνης και τελικα το παιδι σου να μην γεννηθει υγιες οπως ετυχε σε μας... χωρις να το εχει δει κανεις στον προγεννητικο ελεγχο και παρολες τις ατελειωτες εξετασεις... τα παιδια να ειναι καλα και χαλαλι η τρελλα της εγκυμοσυνης!
-
Κωνσταντίνα θα μπορούσα να έχω γράψει το κείμενο εγώ. Πόσο με άγγιξαν τα λόγια σου! Συμφωνώ σε όλα όσα γράφεις. Η εγκυμοσύνη ήταν ένας ψυχολογικός γολγοθάς για μένα που κάποια κουσούρια δυστυχώς έμειναν. Να φανταστείτε, τη μέρα που πήγα να γεννήσω ΑΠΑΙΤΗΣΑ ολική νάρκωση, για να μην έχω αισθήσεις την ώρα που θα πήγαινε κάτι στραβά στον τοκετό( ήμουν σχεδόν βάβαιη) και να μου το πουν με τρόπο μετά. Να καθυστερήσω έστω και λίγο το κακό δηλαδή........ουφ και μετά σου λένε απόλαυσέ το......
-
αχχχ μια απο τα ίδια..και τώρα στην αρχή μιας 3ης απροσμενης εγκυμοσύνης φοβάμαι και πάλι...ποτέ δεν ησυχάζουμε Κωνσταντίνα..η IVF σου κουρνιάζει τη φοβία μεσα σου, οτι μπορεί να μην τα καταφέρω μέχρι το τέλος. Ετσι και την εξωσωματική τη χωριζουμε σε τμηματα. φαρμακα.ανταπόκριση; ωάρια;έμβρυα; αποτέλεσμα..και συνεχιζουμε...μεχρι να το πάρεις αγκαλιά και να ακούσεις τη φωνή του..και εκεί πάλι...δεν το πιστεύεις..
-
Απαξ και μου ρθε το θετικο εμενα ημουν σιγουρη για τους 9 μηνες...το θεμα ηταν να μου ρθει....μετα χαλαρωσα και το απηλαυσα βασιλικα...ειναι πως θα γυρισει στην καθε μια....τα αγχη μου ξεκινησαν στα 2,5 οταν καταλαβα οτι γονιος δεν σημαινει να φερεις στον κοσμο και να φροντισεις ενα βρεφος αλλα να την κανεις ανθρωπο στην κοινωνια οπου να μπορει να ευτυχισει και να κανει και τους γυρω της ευτυχισμενους....
-
Ασε Κωνσταντίνα!Γέννες και μεγάλωμα παιδιών μπορεί ν αντεχα και 10, αλλά εγκυμοσύνες ούτε μία.