Χωρίζουμε, θέλω δικά μου βιολογικά παιδιά

Είμαι ο Λευτέρης και είμαι περήφανος πατέρας δύο υπέροχων παιδιών από το δεύτερο γάμο μου. Και τα δυο βλαστάρια μου είναι παιδιά φυσικής σύλληψης.

Τώρα θα αναρωτιέστε τί κάνω εγώ εδώ σε ένα site υπογονιμότητας. Η υπογονιμότητα χτύπησε την πόρτα του πρώτου γάμου νωρίς νωρίς. Χωρίς να αναφερθώ σε λεπτομέρειες, το πρόβλημα το είχε η πρώην σύζυγος.

Μόλις παντρευτήκαμε είπαμε να το «βάλουμε μπρος» όπως λένε για να κάνουμε παιδιά. Το θέλαμε και οι δυο πολύ πολύ. Το παιδί δεν ερχότανε και έτσι αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το γυναικολόγο της πρώην συζύγου όπου διαπιστώθηκε ότι ανήκουμε στην «ομάδα» των υπογόνιμων ζευγαριών.

Παλεύαμε πολλά χρόνια για να γίνουμε γονείς αλλά συνεχώς «τρώγαμε ήττα». Όλα αυτά τα χρόνια περάσαμε πολλά και άσχημα, κούραση κυρίως ψυχολογική, απελπισία, στεναχώριες, καβγάδες, κλάματα, οικονομική αφαίμαξη και πολλά άλλα που όλοι εσείς τα ξέρετε...άλλωστε σε site υπογονιμότητας απευθύνομαι.

Κάποια στιγμή τα «πήρα στο κρανίο». Δεν είχα φίλους πια να βγαίνω, όλοι είχαν γίνει γονείς και δεν είχαν χρόνο ούτε για ένα καφέ. Φυσικά λόγω των υποχρεώσεων των παιδιών τους. Αραιά και που τους έβλεπα κανένα Σ/Κ.

Οι συναντήσεις τους γινόντουσαν πλέον σε καφετέριες εύκολα προσβάσιμες για παιδιά-μωρά και φυσικά με την προϋπόθεση να έχουν παιδότοπο.

Η πρώην γυναίκα μου άρχισε να «τρελαίνεται». Τα ίδια βίωνε κι εκείνη με τις φίλες της.

Οικονομικά δεν αντέχαμε άλλο. Είχαμε συρρικνώσει τις ανάγκες μας προκειμένου να μαζεύουμε λεφτά για να κάνουμε εξωσωματικές. Και πολλά άλλα.....

Ζήλευα και μάλιστα πολύ που δεν ήμουν πατέρας. Ήθελα κι εγώ δικά μου παιδιά. Τα χρόνια περνούσαν, πέρασαν έλεγα τότε, επιτέλους πότε θα γίνω πατέρας, στα 50;

Κι αν γίνω στα 50, τί μπορώ να προσφέρω εγώ στο παιδί μου τότε; Θα έχω κουράγιο να μεγαλώσω ένα μωρό στα 50;

Μοιράστηκα τα παραπάνω και άλλα πολλά, ότι προβληματισμούς είχα με τη γυναίκα μου κι εκείνη μου είπε να συζητήσουμε μία από τις λύσεις του γιατρού. Δανεικά ωάρια ή να υιοθετήσουμε.

Προσωπικά δεν ήθελα την υιοθεσία και εκείνη δεν ήθελε τα δανεικά ωάρια. Κανένας μας δεν έκανε πίσω. Επιμέναμε ο καθένας στη δική του άποψη.

Ο καιρός πέρασε κι άλλο και οι καβγάδες καλά κρατούσαν και πνιγόμουν όλο και περισσότερο ώσπου ένα βράδυ της είπα «Χωρίζουμε».

Ήθελα δικά μου βιολογικά παιδιά!!!!!!! Πόσο κακό είναι αυτό; Τι πιο φυσιολογικό στον κόσμο να θέλει ένας άνθρωπος να κάνει δικά του βιολογικά παιδιά.

Και «εκεί» αρχίζει το μαρτύριό μου. Δέχτηκα απίστευτο ρατσισμό από την πρώην σύζυγο και την οικογένειά της όσο δεν φαντάζεστε. Για κακή μου τύχη το πατρικό της πρώην συζύγου και το δικό μου είναι το ένα σχεδόν απέναντι από το άλλο.

Αρχίσανε να βρίζουν εμένα, τους γονείς μου και τα αδέρφια μου. Η γειτονιά διχάστηκε, κόπηκε στα δυο. Οι μεν υποστήριζαν εμάς, οι δε τους άλλους.

Κι όλα αυτά γιατί ρε γαμώτο; Επειδή ήθελα δικά μου βιολογικά παιδιά; Γιατί πάντα πρέπει να «προστατεύονται» μόνο οι γυναίκες; Εγώ ως άνθρωπος, ως άντρας δεν έχω δικαιώματα, δεν έχω το δικαίωμα να κάνω παιδιά; Πόσες φορές θα «έρθω» σε αυτή τη ζωή; Μία και μοναδική!!!! Και θέλω να κάνω παιδιά.

Αρκεί να σας πω ότι την προφύλαξα όσο κανείς άλλος. Ποτέ μα ποτέ δεν της είπα ότι τη χωρίζω επειδή δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Της είχα πει απλά ότι δεν πάει άλλο αυτός ο γάμος. Άλλωστε περνούσαμε δύσκολα. Οι καβγάδες ήταν μόνιμοι πια στο σπίτι και το βίωνε άσχημα όλο αυτό και εκείνη.

Στο δεύτερο γάμο μου, η γειτονιά δεν έμαθε τίποτα, ντύθηκα γαμπρός στο εργένικο σπίτι μου με την οικογένειά μου και τους φίλους μου γιατί δεν ήθελα να βλέπει από απέναντι τις χαρές της προετοιμασίας του γάμου μου και στεναχωρεθεί. Κι αυτό γιατί εκείνη μετά το διαζύγιο γύρισε στο πατρικό της. Μέχρι και αυτό έκανα για χάρη της.

Φανταστείτε ότι και μετά παντρεμένος με τη δεύτερη γυναίκα μου, απέφευγα να βγαίνω στο μπαλκόνι όταν πήγαινα επίσκεψη στους γονείς μου μαζί με τη γυναίκα μου. Δεν ήθελα να πληγωθεί με τίποτα. Το ίδιο κάνω και τώρα με τα παιδιά μου όταν πάμε στο πατρικό μου.

Βέβαια όλα αυτά τα σκέφτομαι εγώ, δεν ξέρω εάν εκείνη όντως πληγωνόταν αν έβλεπε τις προετοιμασίες του γάμου, τη γυναίκα μου μετά και τα παιδιά μου τώρα. Αλλά με τη σκέψη μία στο εκατομμύριο να συμβεί αυτό προσπάθησα και προσπαθώ να μην την πληγώσω. Ξέρω ότι με το διαζύγιο πληγώθηκε αρκετά.

Πέρασα πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Πέρασα πραγματικά όμορφες στιγμές με την πρώην σύζυγο, αλλά πέρασα περισσότερες άσχημες. Η υπογονιμότητα με τσάκισε, με άφησε άφραγκο και με πολλά χρέη. Κυρίως όμως με τσάκισε ψυχολογικά. Καταπίεσε τα θέλω μου, ώσπου λύγισα.

Θα μου πείτε, δεν την αγάπησες τη γυναίκα σου και θα σας πω, ότι την αγάπησα πολύ, δέκα χρόνια υπογόνιμης ζωής αν δεν αγαπάς δεν τα υπομένεις.

Θα μου πείτε, δεν την αγάπησες πραγματικά και η υπογονιμότητα το «ξεσκέπασε» και θα σας πω ότι ίσως να έχετε δίκιο ίσως και όχι, γιατί ακόμα και τώρα που γράφω αυτό εδώ το γράμμα εκείνη σκέφτομαι και την πιθανότητα να το διαβάσει και να αναγνωρίσει «εμάς», την τότε κοινή μας ζωή.

[Κάντε Like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα]

(Είναι απίστευτη η Δύναμη, η Ελπίδα και το Κουράγιο που απλόχερα δίνουν όλες αυτές οι ιστορίες στα υπογόνιμα ζευγάρια που προσπαθούν ακόμα. Αυτές οι ιστορίες σε αγγίζουν ψυχικά και παράλληλα είναι «αυτό» το «κάτι» που χρειάζεσαι για να αντιμετωπίσεις το «τέρας» της υπογονιμότητας κατάματα. Περιμένουμε λοιπόν και τις δικές σας ιστορίες για το πώς γίνατε μανούλες αλλά και μπαμπάδες! Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες καθώς προσπαθείτε ακόμα με πείσμα και δύναμη να γίνετε γονείς. Όλες αυτές οι ιστορίες, βγαλμένες μέσα από την ψυχή και την καρδιά, σε μια πραγματική Ζωή, εμπνέουν και ενθαρρύνουν τα ζευγάρια που βαδίζουν στο μονοπάτι της υπογονιμότητας. Στείλτε μας τα δικά σας αποστάγματα ψυχής στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. με το όνομα ή το ψευδώνυμο που θέλετε να δημοσιευθεί.)