Η Μηλιά

Η Μηλιά είναι όμορφη και καμαρωτή, τα φύλλα της είναι γυαλιστερά τα μπουμπούκια της έτοιμα να ανθίσουν. Κάτι συμβαίνει όμως και τα μπουμπουκάκια αργούν να ανθίσουν. Βλέπει τις άλλες μηλιές που έχουν ήδη σχηματισμένα μικρά μηλαράκια και στενοχωριέται. Αναρωτιέται τι της συμβαίνει ; Πότε θα κάνει και αυτή μηλαράκια; Τα μήλα των άλλων δέντρων έχουν ήδη αρχίσει να κοκκινίζουν και είναι γυαλιστερά και όμορφα. Οι γειτόνισσές της, οι μηλιές, καμαρώνουν και κοιτούν τη Μηλιά μας με λύπη ή και υποτιμητικά. Εκείνη από περήφανη και καμαρωτή που ήταν έχει αρχίσει να μαζεύεται, τα φύλλα της να θαμπώνουν και ο κορμός της να σκάει. Δάκρυα έτρεχαν από τα κλαδιά της και ένιωθε τόσο περίεργα...Μα γιατί της συνέβαινε αυτό; Τι είχε κάνει λάθος;;;;

Ο ήλιος τη ζέστανε και τη διαβεβαίωνε ότι όλα καλά θα πάνε. Ο αέρας της ψιθύριζε να κάνει υπομονή και να έχει πίστη. Η βροχή της σιγοτραγουδούσε και την έκανε να γελάει και να ξεχνιέται.

Έτσι περνούσε ο καιρός και τα συναισθήματα εναλλάσσονταν. Πότε χαρά, πότε θλίψη , πότε απογοήτευση...Δεν θυμάται πόσος καιρός πέρασε, πάντως ήταν πολύς. Πρέπει να μέτρησε τουλάχιστον έξι χειμώνες. Όσο για τα περιβόητα μήλα, αυτά δεν έλεγαν να φανούν.

Μια μέρα ο αγρότης βλέποντας ότι η Μηλιά δεν έκανε μήλα αποφάσισε να την κόψει. Μόλις το έμαθε η Μηλιά αποφάσισε να μην το αφήσει έτσι αλλά να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να με κόψετε! Τι και αν δεν έχω ακόμη μήλα. Ο κορμός μου είναι δυνατός και οι ρίζες μου πολύ νέες για να τα εγκαταλείψω. Επίσης προσφέρω τη σκιά μου και δροσίζω τους περαστικούς, ανοίγω τα κλαδιά μου για να σκαρφαλώνουν και να παίζουν τα παιδιά, χαρίζω οξυγόνο στο κτήμα! Γνωρίζω ότι οι Μηλιές φημίζονται κυρίως για τα μήλα τους, αλλά έχω και άλλες ικανότητες και άλλα χαρίσματα πολλά και σπουδαία!!!

Και έτσι της χάρισε τη ζωή ο αγρότης... Μόλις πέρασαν άλλοι δύο χειμώνες και ήρθε η Άνοιξη η Μηλιά μας άλλαξε. Το ένιωθε ότι κάτι ξεχωριστό της συμβαίνει... Και πράγματι έλαμπε ολόκληρη! Γυάλιζαν τα φύλλα της, ο κορμός της ήταν πιο δυνατός από ποτέ. Και τότε το ένιωσε...Ένιωσε στα κλαδιά της τα μικρά μηλαράκια που σιγά σιγά μεγάλωσαν και κοκκίνιζαν και έγιναν τα πιο νόστιμα και πιο ζουμερά μήλα!

Η ευτυχία της ήταν απερίγραπτη!!!!! Πρωτόγνωρη, μοναδική!!!!

Δεν ξέχασε όμως ποτέ τους καλούς της φίλους τον ήλιο, τον άνεμο και τη βροχή! Ξέχασε μόνο τον πόνο και τη θλίψη και κράτησε το θάρρος και την ελπίδα!

φωτογραφία