Καιρό τώρα παρατήρησα ότι η κόρη μου δεν είναι ο εαυτός της. Πολύ συχνά κάθεται μόνη της, δεν έχει όρεξη να βγει με φίλους, είναι μόνιμα σε ένα υπολογιστή κολλημένη, την βλέπω συχνά κλαμένη και λυπημένη. Επίσης παρατήρησα ότι καυγαδίζουν συχνά με τον άντρα της. Σαν μητέρα με πονάει πολύ να βλέπω το παιδί μου σε αυτή την κατάσταση. Ένα παιδί που πάλεψα και πόνεσα πολύ να αποχτήσω.

Κάθομαι μόνη. Και η μοναξιά είναι κακός σύμβουλος. Σκέφτομαι το παιδί όσες ώρες την ημέρα είμαι ξύπνια. Και όταν κοιμάμαι πολλές φορές βλέπω στον ύπνο μου ότι έχω παιδί. Έξι ολόκληρα χρόνια από τη ζωή μας αναλωνόμαστε σε αυτό. Αυτό που έγινε τελικά σκοπός της ζωής μας. Πως να μη γίνει άλλωστε; Αφού όλα τα υπόλοιπα τα έχουμε σχεδόν λυμένα.

Πολλά ευτυχισμένα χρόνια με τον σύντροφο μου, διακοπές, τραπέζια, γιορτές Χριστουγέννων πάντα το γνωστό ζευγάρι αγκαλιασμένο και χαρούμενο.
Περνάνε τα χρόνια με πολλά απρόοπτα σε θέματα υγείας από μέρους μου, ένα τροχαίο μου άφησε και το αυτοάνοσο μου παρέα, ελκώδη κολίτιδα. Δύσκολοι μήνες με κορτιζόνη και φάρμακα να μπει σε ύφεση το εντεράκι μου.

Μεγάλη Τρίτη, εκεί στο σπίτι της, την ώρα που ζύμωνε τη ζύμη για τα κουλουράκια μου το είπε: "Σου ζητώ συγνώμη Μαρία, δεν σου είπα ότι τα παιδιά μου τα έκανα με εξωσωματική. Συγνώμη που δεν σου συμπαραστάθηκα όταν εσύ πάλευες με την υπογονιμότητα, που δεν ήμουν δίπλα σου, που δεν σε βοήθησα με τις εμπειρίες μου. Δεν ξέρω γιατί το έκανα, απλά δεν ήθελα να το πω". Και έβαλε τα κλάματα.