Υπογόνιμες παράλληλες ζωές

Η κολλητή μου φίλη που την πάντρεψα και της βάφτισα το πρώτο της παιδί είχε κάνει 5 προσπάθειες εξωσωματικής και γέννησε δύο παιδιά. Το βαφτιστήρι μου, το 12 χρόνο αστεράκι μου, ο χαντρούλης μου όπως τον αποκαλώ είναι ένα ευλογημένο παιδάκι της επιστήμης όπως τόσα άλλα. Φυσικά και η 9χρονη αδερφούλα του.

Έπαθα ένα σοκ δεν το περίμενα. Και τώρα ακόμα όταν το σκέφτομαι, είμαι κάπως. Εγώ που τόσα χρόνια είμαι τόσο "βαθιά χωμένη" μέσα στην υπογονιμότητα, που είμαι σε μόνιμη επαφή με ζευγάρια, με γιατρούς, είτε για το προσωπικό μου πρόβλημα είτε για το site και πάλι ένιωσα περίεργα.

Εκείνη την ώρα είπα ψέματα ότι δεν με πείραξε. Με πείραξε. Ένιωσα λίγη απέναντί της σαν φίλη. Ένιωσα υποτιμημένη. Ήθελα να της δείξω το θυμό μου. Δεν το έκανα όμως. Ήταν οι μέρες που ο άντρας της οριστικά θα έφευγε από το σπίτι και ήταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Δεν ήθελα να της φορτώσω και αυτό. Και μέχρι σήμερα δεν της έχω αναφέρει τίποτα. Τώρα, εδώ θα διαβάσει όλα όσα ένιωσα, όλα όσα σκεφτόμουν τις επόμενες μέρες μετά την αποκάλυψη, όπως λέω.

Μόλις μου το είπε αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε. Της είπα: "Δεν πειράζει, ήταν κάτι που απλά δεν ήθελες να το μοιραστείς, δεν είναι κακό, ξέρω πολλά ζευγάρια που δεν το λένε, τόσα και τόσα έχουν περάσει από το φόρουμ τόσα χρόνια και όλοι αντιδρούν με το δικό τους τρόπο" Και εκεί έμεινα. Δεν έλεγα ψέματα. Το πιστεύω αυτό.

Ήθελα να φύγω όσο το δυνατόν νωρίτερα, αλλά μόλις είχαμε αρχίσει τα κουλουράκια και δεν μπορούσα. Επέλεξα να το απωθήσω για λίγο από το μυαλό μου, τουλάχιστον για όση ώρα έπρεπε να ήμουν εκεί στο σπίτι της. Κι έτσι έγινε. Μαζί με την 9χρονη κόρη της, που επίσης λατρεύω, πλάθαμε τα κουλουράκια και παίζαμε με τη ζύμη.

Και τότε ήρθε από τους φίλους του και το βαφτιστήρι μου, ο "χαντρούλης" μου. Τον είδα αλλιώς, σα να τον λάτρεψα περισσότερο, ένα Θείο, ευλογημένο δώρο που ήρθε στη ζωή μας.(όπως κάθε παιδί που έρχεται στον κόσμο ανεξάρτητα τον τρόπο σύλληψής του) Όπως πάντα με αγκάλιασε, με φίλησε το πνευματικό μου παιδάκι και φυσικά κι εγώ το ίδιο έκανα. Ήταν η πιο γλυκιά αγκαλιά και το πιο ουσιαστικό φιλί που ποτέ αντάλλαξα με το "παιδί" μου. Και δεν έχουμε ανταλλάξει και λίγα 12 χρόνια τώρα. Είναι ένα πανέμορφο, πανέξυπνο και υπέροχο πλάσμα, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου φυσικά. Δάκρυσα όταν τον είδα. Γιατί....δεν ήξερα. Τότε όμως είχα τη γνώση ότι ήταν ένα απο τα "ποθητά" πλασματάκια που προσπαθούμε όλες εμείς οι γυναίκες να αποκτήσουμε. Ένα παιδάκι από εκείνα που λαχταράμε που "ματώνει" η ψυχή μας, η καρδιά μας ώσπου να αποκτήσουμε. Ένα παιδί που λατρεύτηκε όταν ήταν ακόμα ιδέα. Ένα παιδί που η ζωούλα του ξεκίνησε μέσα στο πιατάκι του εργαστηρίου. Ένα παιδί που η πρώτη του φωτογραφία είναι αυτή των γονιμοποιημένων ωαρίων που σου δίνει ο γιατρός πριν την εμβρυομεταφορά. Ένα παιδί "απόδειξη" ότι η επιστήμη μπορεί εκεί που η ανθρώπινη φύση αδυνατεί. Ένα παιδί που λαχταράνε όλες οι γυναίκες του κόσμου. Ήταν αυτό το μοναδικό από τα 2 γονιμοποιημένα ωάρια που κατάφερε να εμφυτευθεί. Ένα ακόμα μικρό-μεγάλο θαύμα. Ένα 12χρόνο αγόρι που δεν ξέρει και δεν ξέρω αν το μάθει ποτέ , πόσο "λαχταρήθηκε" από τους γονείς του, που δεν περάσανε και λίγα για να το αποχτήσουν. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την αδερφούλα του. Άλλο λατρεμένο μου κι αυτό πλασματάκι. Γιατί ήξερα για τις αποβολές και τα εξωμήτρια της φίλης-κουμπάρας μου, τον τρόπο σύλληψης δεν ήξερα.

Αφού ψήθηκαν και τα τελευταία κουλουράκια έφυγα με περίεργα συναισθήματα και συνάμα πρωτόγνωρα. Κυριαρχούσε μια γλυκόπικρη στενοχώρια. Γλυκιά γιατί ακόμα μία γυναίκα τα κατάφερε. Πικρή γιατί δεν με εμπιστεύθηκε. Τι είχα κάνει λάθος μονολογούσα. Γιατί η φίλη μου δεν με εμπιστεύθηκε; Είπα κάτι που δεν έπρεπε αγνοώντας το πρόβλημά της; Γιατί τότε αν και παντρεμένη εγώ δεν ήθελα ακόμα να κάνω παιδί και δεν είχα καμία σχέση με εξωσωματικές. Οπότε τι έκανα, αναρωτιόμουν. Ήμουν τόσο λίγη; Προβληματίστηκα αρκετά μπορώ να πω.

Ο θυμός μου πέρασε τις επόμενες μέρες για να είμαι ειλικρινής. Μεσολάβησε και το Πάσχα και ξεχάστηκα κάπως. Οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές μετά το Πάσχα με τον επικείμενο χωρισμό της φίλης μου και την αναχώρηση του πρώην συζύγου από το σπίτι. Δεν ήταν σε καλή ψυχολογική κατάσταση και έτσι επέλεξα να μην της πω τίποτα σχετικά με αυτό. Αρκετά προβλήματα είχε και εξακολουθεί να έχει με όλο αυτό που της συμβαίνει. Την αγαπώ και δεν ήθελα να της πετάξω ένα ακόμα συναισθηματικό μπαλάκι μέσα της. Γιατί τους αγαπημένους φίλους μας τους φροντίζουμε.

Της είπα ότι θα γράψω για όλο αυτό και μου ζήτησε να μην της πω τίποτα, θα το διαβάσει μόνη της όταν το δημοσιεύσω. Τώρα δεν νιώθω τίποτα αρνητικό φίλη μου. Είχες κάθε δικαίωμα να κρατήσεις για τον εαυτό σου αυτό που βίωνες. Δεν ήθελες να το μοιραστείς μαζί μου αλλά και με κανέναν όπως μου είπες, εκτός από τη μητέρα σου. Ντρέπομαι που αισθάνθηκα θυμό. Σέβομαι απόλυτα την επιλογή σου.

Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να σε βοηθήσω τότε, να σου συμπαρασταθώ για αυτά που περνούσες, αλλά δεν ήξερα. Θυμάμαι που σε κάθε αποβολή σου και σε όλα σου τα εξωμήτριά σου, έλεγα "μην αγχώνεσαι, τουλάχιστον πιάνεις εύκολα παιδί, σκέψου κι αυτές που κάνουν εξωσωματική". Πόσο λυπάμαι να ήξερες για τα λόγια αυτά, αλλά δεν ήξερα. Λυπάμαι που δεν σε συντρόφευσα στις ωοληψίες και στις εμβρυομεταφορές σου, δεν ήξερα. Λυπάμαι που δεν σου στάθηκα στις πολύ δύσκολες μέρες της αναμονής του αποτελέσματος. Δεν ήξερα καλή μου. Πραγματικά λυπάμαι...

Νιώθω άσχημα που όταν ξεκίνησα τις προσπάθειές μου με εξωσωματική(πολύ αργότερα από σένα) για να γίνω μάνα, σου έλεγα ξανά και ξανά πόσο δύσκολο είναι ψυχολογικά και οικονομικά όλη αυτή η κατάσταση και επαναλάμβανα "Αχ και να ήξερες". Κι εσύ ήξερες. Εγώ δεν γνώριζα ότι ήξερες. Δεν σε ακύρωσα τότε, δεν υποβάθμισα τον δικό σου αγώνα, δεν ήξερα φίλη μου. Πάντα σου έλεγα ότι ουσιαστικά κι εσύ αν και δεν έκανες εξωσωματική, άγγιξες την υπογονιμότητα γιατί είχες πολλές αποβολές και πολλά εξωμήτρια. Δεν νιώθω καλά με αυτό. Σε πλήγωνα; Δεν ξέρω. Επέλεξες όμως να μην ξέρω. Εύχομαι και ελπίζω να μην σε έχω πληγώσει περισσότερο σε ανύποπτο χρόνο με την άγνοια της κατάστασής σου. Πραγματικά το εύχομαι...

Λυπάμαι όμως και για κάτι άλλο. Θα μου έδινε δύναμη τότε που προσπαθούσα να κάνω παιδί αν ήξερα, αν μπορούσες να μου μιλήσεις, να μου εξηγήσεις, τότε που η λέξη εξωσωματική ήταν άγνωστη για μένα κι ενώ εσύ είχες ήδη βαδίσει αυτό το δρόμο και είχες περάσει απέναντι. Όχι προς Θεού, δεν σου ρίχνω ευθύνες για τις αποτυχίες μου. Κάθε άλλο. Αναζήτησα τότε τη βοήθεια άλλων γυναικών μέσα στο φόρουμ. Δεν ήξερα από που να ξεκινήσω, τι να κάνω, που να απευθυνθώ. Ήμουν χαμένη. Τώρα πια δεν έχει κανένα νόημα. Η Ζωή έδωσε η ίδια τις απαντήσεις.

Πόσα πράγματα χάσαμε φίλη μου η μία από τη ζωή της άλλης. Πόσο διαφορετικά ενδεχομένως να ήταν τα πράγματα στη σχέση μας αν είχαμε μοιραστεί περισσότερα πράγματα η μία στην άλλη. Πόση βοήθεια και στήριξη θα είχαμε. Δεν πειράζει, οι άνθρωποι μεγαλώνουν και ωριμάζουν σε όλα τα επίπεδα. Ήταν οι επιλογές μας αυτές και χαίρομαι που η σχέση μας βγήκε αλώβητη από όλο αυτό.

Χαίρομαι γιατί τώρα ξέρεις τι πέρασα. Κάθε φορά που σου έλεγα για τις προσπάθειές μου, είχες ένα παράξενο ύφος που δεν μπορούσα να αποκωδικοποιήσω. Με στεναχωρούσε αυτό και γι αυτό κάποια στιγμή σταμάτησα να σου μιλάω για τις αποτυχημένες εξωσωματικές μου. Ένιωθα ότι δεν με καταλάβαινες και σε κούραζα. Που να ήξερα.

Η υπογονιμότητα τελικά επηρεάζει πολύ τις σχέσεις, όλων των ειδών σχέσεις. Είτε την ομολογείς είτε όχι. Ας πάρουμε και οι δύο το μάθημά μας. Ας βγάλουμε και οι δυο τα συμπεράσματά μας. Χάσαμε σημαντικά χρονικά διαστήματα η μία από τη ζωή της άλλης αλλά σημασία έχει ότι είμαστε τώρα εδώ δίπλα δίπλα η μία να βοηθήσει την άλλη σε ό,τι μας απασχολεί. Δεν είναι και λίγα άλλωστε αυτά.

Χαίρομαι που εσύ τελικά τα κατάφερες, έγινες μανούλα και μου χάρισες αυτό το λατρεμένο παιδί, το πνευματικό μου παιδί, το γιο σου και με εμπιστεύτηκες να γίνω πνευματική του μητέρα. Αυτό το παιδί που μου δείχνει την αγάπη του σε κάθε του βλέμμα σε κάθε του λέξη. Αυτό το παιδί που μου συμπαραστάθηκε με το δικό του μοναδικό τρόπο, με την αγάπη του στις δύσκολες στιγμές που πέρασα με τον καρκίνο. Αυτό το παιδί που ρωτούσε αν θα ζήσει η νονά και δεν μπορούσα να του μιλήσω γιατί με έπιαναν τα κλάματα. Τον καμαρώνω, πιο πολύ τώρα που ξέρω και δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό.

Τελικά είχαμε εντελώς παράλληλες ζωές φίλη μου. Μαζί παντρευτήκαμε, προσπαθούσαμε με τον ίδιο τρόπο να γίνουμε μάνες, χωρίσαμε σχεδόν ταυτόχρονα και συνεχίζεται...
Οι δρόμοι μας ήταν παράλληλοι και τώρα πια τέμνονται. "Βαδίζουμε" μαζί πλέον. Ίσως τελικά να έπρεπε να συμβούν όλα αυτά για να βρεθούμε τόσο κοντά η μία στην άλλη. Εκεί κατέληξα. Έτσι θέλω να σκέφτομαι.

Κοιτάμε μπροστά και διορθώνουμε τα "λάθη" μας και οι δύο. Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου εκείνες τις στιγμές που λυγίζω. Εκείνες τις στιγμές που "πονάω". Εκείνες τις στιγμές που σε χρειάζομαι.

Βρε ατιμούτσικο πως άντεξες 12 χρόνια να μη μου το πεις;

[Κάντε Like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα]