Το χρώσταγα εδώ και πολύ καιρό αυτό το κείμενο. Θα είναι μεγάλο αλλά πέρασε καιρός και κατάκατσε τόσο που σπρώχνει να βγει.

Κοριτσάκι μου, οι περισσότερες ιστορίες γέννας είναι ιστορίες με πολλά χαμόγελα. Ιστορίες που τις λένε οι μαμάδες στα παιδιά τους κι εκείνα με τη σειρά τους, στα δικά τους παιδιά, γιατί είναι χρωματισμένες με τόσο χαρούμενες πινελιές και χρώματα...

Σηκωθήκαμε πρωί-πρωί, το Σάββατο, 15 Ιουνίου, να ετοιμαστούμε για το μαιευτήριο. Εγώ είμαι ψύχραιμη. Δεν μπορώ να πιω καφέ, δεν μπορώ να καπνίσω...χμ...σκέφτομαι πως απλώς είναι όπως μια τυπική ωοληψία. Και με αυτό το σκεπτικό ετοιμάζομαι. Φτάνουμε στην κλινική με καλή διάθεση, μπαίνω για τον γνωστό καλλωπισμό κτλ και με πηγαίνουν σε ένα δωμάτιο μέχρι να ετοιμαστεί το χειρουργείο.

Σήμερα έκλεισε για μένα ένα μικρό κεφάλαιο της ζωής μου, που ελπίζω να μην χρειαστεί να ξαναζήσω. Έκανα την τελευταία μου χημειοθεραπεία. Δοκιμάζω να κάνω έναν απολογισμό αυτού που έζησα τους 7 μήνες που πέρασαν.