Παιδιά, Αγωνίες και Ευτυχία

Όση φαντασία κι αν επιστρατεύσω, αδυνατώ να το αναπαραστήσω ικανοποιητικά –με βάση πάντα το κριτήριό μου. Γεγονός είναι ότι το μυαλό παίζει διάφορα παιχνίδια όταν αναπαριστάς εικόνες ή καταστάσεις με «δανεικά υλικά».

Ο κοινωνικός περίγυρος, θεωρητικά, βοηθάει. Στην πραγματικότητα όμως, ελάχιστα συμβάλλει. Πολύ περισσότερο όταν παρακολουθείς καταστάσεις με τις οποίες διαφωνείς κάθετα. Και δεν εννοώ μόνο τις ακραίες περιπτώσεις που η προσέγγιση καταλήγει με το κλισέ: «κοίτα σε ποιους δίνει ο Θεός παιδιά»...

Αφού λοιπόν συμφωνήσω ότι «εκτός χορού πολλά τραγούδια λέει κανείς», ας ομολογήσω παράλληλα ότι αρνούμαι να ταυτιστώ με αρκετές από τις περιπτώσεις φιλικών ή συγγενικών ζευγαριών που ευτύχισαν να τεκνοποιήσουν και που κατά γενική ομολογία συνθέτουν αυτό που λέμε «ευτυχισμένη οικογένεια». Όσο κι αν προσπάθησα για το αντίθετο, πάντα καταλήγω ότι δεν τους ζηλεύω καθόλου. Απλά δεν θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση τους. Ή για να το πω διαφορετικά, δεν θα το έκανα με αυτόν τον τρόπο...

Φυσικά, η έννοια της ευτυχίας δεν είναι για όλους ίδια. Ωστόσο υπάρχουν πλευρές που είναι αντικειμενικές. Σε αυτές τις τελευταίες αναφέρομαι. Και επιμένω πως τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά, αισθάνομαι ευτυχισμένος, κι ας μην έχω παιδιά. Θα σας παρότρυνα μάλιστα να μην καταλήξετε στο –εύλογο- συμπέρασμα ότι προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου επ' αυτού, «κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία».

Δίχως αμφιβολία η οριστική ετυμηγορία ότι δεν πρόκειται να γίνεις πατέρας, είναι κάτι που δεν καταπίνεται εύκολα. Αντιλαμβάνεστε πόσο περισσότερο ισχύει αυτό για μια γυναίκα που δεν θα γίνει μάνα... Ωστόσο δεν θα συμφωνήσω καθόλου με εκείνους τους γονείς που ισχυρίζονται –και συχνά διαλαλούν- ότι το σημαντικότερο επίτευγμα της ζωής τους είναι τα παιδιά τους, και μάλιστα πολύ πριν αυτά ενηλικιωθούν.

Δηλαδή, τι να πουν και τα υπογόνιμα ζευγάρια που κατάφεραν να τεκνοποιήσουν ανεβαίνοντας ένα Γολγοθά και μία, και δύο, και τρεις, και ποιος ξέρει πόσες φορές; Να μιλήσουν αυτά για επίτευγμα, μάλιστα! Είναι απολύτως άξια συγχαρητηρίων από όλες τις απόψεις. Επειδή όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, θα παραδεχθώ ότι με τις παρούσες (και μελλοντικές πολύ φοβάμαι) οικονομικές συνθήκες, το να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο και με ό,τι αυτό συνεπάγεται, απαιτεί μεγάλες αντοχές (εκτός βέβαια αν έχει κανείς λυμένο το οικονομικό).

Και επί τη ευκαιρία: Πάντοτε στεκόμουν πολύ επικριτικά απέναντι σε περιπτώσεις ζευγαριών που τεκνοποιούσαν ξανά και ξανά, χωρίς να έχουν έστω τη στοιχειώδη οικονομική ευχέρεια. Βρισκόμαστε πλέον στον 21ο αιώνα και αν μη τι άλλο η κοινή λογική –οφείλουμε να- πρυτανεύει. Σημειώστε δε ότι η όποια κοινωνική πρόνοια έπαψε να υφίσταται πλέον σχεδόν ολοκληρωτικά και ούτε παιδικό σταθμό δεν βρίσκεις, εκτός και αν «ξηλωθείς κανονικά». Συνεπώς ως πολύτεκνος ούτε καν «ευχαριστώ» δεν μπορείς να αναμένεις από το κράτος.

Δυστυχώς στις μέρες μας η απόκτηση παιδιού –όπως άλλωστε και η ανατροφή του- μπαίνουν στη ζυγαριά της οικονομικής δυνατότητας (ή, συνηθέστερα, μη δυνατότητας). Κάποιοι το λένε βαρβαρότητα και δε θα διαφωνήσω καθόλου. Αν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε κάτι πραγματικά αξιόλογο, πρώτ' απ' όλα ας αντιληφθούμε περί τίνος πρόκειται (καθόλου αυτονόητο, σας διαβεβαιώνω). Δεύτερον, ας αξιολογήσουμε την κατάσταση ως μη αποδεκτή, ας μην συμβιβαστούμε. Και τρίτον, ας αποφασίσουμε πως θα κάνουμε ό,τι μπορούμε(και όπως μπορεί ο καθένας) να την αλλάξουμε. Ίσως τελικά η ευτυχία να βρίσκεται κρυμμένη κάπου εδώ. Κι αν «μας έγραψε» ότι δεν θα γίνουμε γονείς, ας βοηθήσουμε τουλάχιστον να ζήσουν τα παιδιά των άλλων σε έναν καλύτερο κόσμο, όπως τον αντιλαμβάνεται ο καθένας μας.

Ειδάλλως, απλά θα αναπαράγουμε μια άρρωστη κοινωνία, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι κάναμε κάτι σπουδαίο.-

[Κάντε Like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα]

φωτογραφία