Avatar

Η λέξη προέρχεται από τα Σανσκριτικά, όπου ο όρος σημαίνει την «ενσάρκωση» ενός θεού, λ.χ. ο Κρίσνα είναι άβαταρ του Βισνού. Νιώθω ότι σε έχασα στην πορεία των χρόνων φίλη μου. Σε έχασα μέσα σε έναν κόσμο ψεύτικο εκεί που δεν μπορείς να τρέξεις όπως όταν ήσουν παιδί, να αγγίξεις το πονεμένο χέρι του φίλου σου, να μυρίσεις τα λουλούδια της άνοιξης, να δεις το ηλιοβασίλεμα από τη βεράντα του σπιτιού σου. Έχασες τη διαχωριστική γραμμή και ένωσες τους 2 κόσμους μη γνωρίζοντας ποιος είναι αληθινός και ποιος μια ψευδαίσθηση. Είναι μεγάλη παγίδα. Μοιραζόμαστε αληθινά συναισθήματα, βιώματα, εμπειρίες μέσα στον ψηφιακό κόσμο, νιώθουμε, δακρύζουμε, γελάμε, αλλά δεν καταπατάται ο χώρος μας, ο αληθινός μας κόσμος εκτός αν εμείς αφήσουμε αυτά τα συναισθήματα να γίνουν ΚΑΙ μέρος της ζωής μας.

Έμπλεξες. Έμπλεξες αγαπημένη μου με ανθρώπους που δεν γνώριζες ή νόμιζες ότι το άβαταρ είναι ο αληθινός σου κόσμος. Μπορεί και να είναι σε κάποιες περιπτώσεις. Αλλά μέχρι να το μάθεις αυτό, να γνωρίσεις τον άλλο εκτός του διαδικτύου και να διαπιστώσεις την αλήθεια πόσος χρόνος θα περάσει;; Και αν δεν είναι αλήθεια; Πόσο καιρό θα έχεις σπαταλήσει από την οικογένειά σου; Από τα παιδιά σου; Από ένα αληθινό χαμόγελο; Από ένα καφέ με φίλους;

Εθίστηκες. Εθίστηκες σε έναν κόσμο που μπορείς να είσαι όποιος λες ότι θες να είσαι χωρίς να νιώθεις κόμπλεξ για τα ελαττώματά σου ή να φοβάσαι ότι κάποιος θα κοροϊδέψει την εμφάνισή σου, τα παραπάνω σου κιλά, ή την περίεργή σου μύτη. Αυτή η ιδανική κατάσταση εαυτού σε εξιτάρει.

Γοητεύτηκες από την ανταπόκριση των άλλων άβαταρ στα άρθρα σου, από τα «likes» και τα θετικά σχόλια που ήθελες και άλλο. Έγραφες κάθε σκέψη σου, κάθε προβληματισμό σου το έκανες άρθρο. Δεν είχες χρόνο να τα συζητήσεις με τους φίλους σου ή τον άντρα σου, δεν είχες χρόνο να μιλήσεις με το παιδί σου. Τη μισή μέρα δούλευες και την υπόλοιπη μισή έτρεχες να τα προλάβεις όλα για να μπορέσεις να καθίσεις στον υπολογιστή να μπεις σε αυτόν τον κόσμο. Δεν ήταν πλέον στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας ήταν ανάγκη να ζεις σε εκείνον τον κόσμο και όχι στον έξω κόσμο αυτόν με τις μυρωδιές και τα αγγίγματα.

Μιλούσες. Μιλούσες συνέχεια για άβαταρ, για ανθρώπους άγνωστους, για τα βιώματά τους την ίδια στιγμή που το δικό σου παιδί δεν γελούσε που καθόταν μόνο του μπροστά σε μια τηλεόραση, που στον έξω κόσμο τα ρολόγια προχωρούσαν και το δικό σου είχε παγώσει σε συγκεκριμένες στιγμές άλλων ανθρώπων.

Έγινες ένα άβαταρ και εσύ.. Ξέχασες το όνομά σου, ποια αληθινά είσαι. Έγινες αυτό που οι άλλοι θα ήθελαν να είσαι και σου αρέσει. Μια ψευδαίσθηση. Ως πότε όμως αγαπημένη μου;; Κάποια στιγμή πρέπει να γυρίσεις στον πραγματικό κόσμο και να δεχτείς ότι έχεις αδυναμίες και δεν είναι κακό.
Ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε ασχήμιες και δεν είναι κακό.
Ότι ιδανικός άνθρωπος δεν υπάρχει, ότι δεν πειράζει να έχεις μεγάλη μύτη ή παραπάνω κιλά. Δεν πειράζει αν οι ρυτίδες στο πρόσωπο σου έγιναν περισσότερες ή τα δόντια σου θέλουν επιδιόρθωση. Δεν πειράζει επίσης αν θυμώνεις ή αν δεν έχεις υπομονή όπως άλλες μαμάδες. Και εκείνες κάτι άλλο θα έχουν. Δέξου να είσαι καλά με όλα τα άσχημά σου, κλάψε αν χρειαστεί, νιώσε απαίσια, αλλά όλα αυτά τα άσχημα θα είναι δικά σου, ολόδικά σου και αληθινά. Γύρνα πίσω. Σε περιμένω.