Όταν ήμουν 19 χρονών μία πολύ αγαπημένη μου δασκάλα μου χάρισε ένα καταπληκτικό βιβλίο, το οποίο σηματοδότησε τον τρόπο σκέψης και την εξέλιξη μου. "Οι περιοχές των σφαλμάτων σας" από τον επίσης αγαπημένο μου Wayne Dyer.

Πίστευα, και εξακολουθώ να πιστεύω πως οι καλύτερες διαδρομές είναι αυτές που κάνεις μόνος σου. Δηλαδή, όχι ακριβώς μόνος σου, αλλά μάλλον αυτές που κάνεις παρέα με τον εαυτό σου!

Με αφορμή δημοσίευση φίλης σήμερα μπήκα σε "κριτική" σκέψη. Τί σημαίνει κρίση; Είναι άραγε στ' αλήθεια κάτι τρομακτικό κι επικίνδυνο; Είναι όντως αρνητική η λέξη και το νόημα της, ή μήπως στην πραγματικότητα είναι μία από αυτές τις μοναδικές ελληνικές λέξεις που έχουν διττό νόημα; Μήπως τελικά εξαρτάται καθαρά από εμένα την ίδια το πως θα την ερμηνεύσω και πώς θα την εφαρμόσω;

Καμιά φορά σκέφτομαι το πόσο πολύ μας δυσκολεύουν τα απλά, τα μικρά, τα καθημερινά πράγματα. Ναι, όλα εκείνα που φαίνονται αστεία και επιπόλαια κάποιες φορές είναι αυτά που μας ταλαιπωρούν και περισσότερο! Το ακούω στις συζητήσεις όταν πάω για καφεδάκι με τις φίλες μου, το βλέπω στους γνωστούς, το εισπράττω στο γραφείο. Προβλήματα που αναζητούν λύση.