Τα Χριστούγεννα που δεν «έζησα»!

Ήμουν 8 περίπου ετών, στα Τρίκαλα, την πόλη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα και που λατρεύω! Όπως όλα τα παιδιά, έτσι κι εγώ περίμενα με ανυπομονησία τα Χριστούγεννα.

Τα «δικά» μου μαγικά Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων ξεκινούσαν αρκετές μέρες πριν, με τον στολισμό της «τάξης» , έτσι λέγαμε τότε, του δημόσιου σχολείου, της μικρής επαρχιακής πόλης .

Με την βοήθεια της δασκάλας μας, φτιάχναμε όλα τα στολίδια! Είχε η ίδια προετοιμάσει πάνω σε σκληρό χαρτόνι , αγγελάκια, δεντράκια, αστέρια, άγιους Βασίληδες σε διάφορα μεγέθη. Με τους συμμαθητές μου αγοράζαμε πολύχρωμα, γυαλιστερά χαρτιά σε έντονα χρώματα, πράσινο, κόκκινο, μπλε, ασημί και χρυσό, που στη μια τους πλευρά μπορούσες να γράψεις με το μολύβι!
Έτσι τοποθετούσαμε τα αγγελάκια κτλ, που είχε φτιάξει η δασκάλα μας, στην ανάποδη πλευρά των πολύχρωμων χαρτιών και χαράζαμε με το μολύβι το περίγραμμα! Στη συνέχεια το κόβαμε και έτσι είχαμε πολλά αγγελάκια, δεντράκια, αστέρια, άγιους Βασίληδες, σε όλα τα χρώματα και σε όλα τα μεγέθη!

Τοποθετούσαμε όσα είχαμε φτιάξει, στα τεράστια παράθυρα της «τάξης» μας, με σελοτέιπ και με την βοήθεια, ζαχαρόνερου κολλούσαμε κομματάκια από βαμβάκι ανάμεσά τους.....το χιόνι μας! Στη συνέχεια τοποθετούσαμε γιρλάντες που είχαμε φέρει από το σπίτι μας πάνω από τον πίνακα και κρεμούσαμε στολίδια και φωτάκια. Δεντράκι δεν είχαμε στην τάξη μας, τα οικονομικά βλέπετε δεν το επέτρεπαν!
Στο τέλος της ημέρας καθόμασταν όλα τα παιδιά με τους δασκάλους μας έξω από το σχολείο και χαζεύαμε το «έργο» μας!

Στην είσοδο του σχολείου που πήγαινα υπήρχε ένα τεράστιο καράβι, με πολλά λαμπιόνια, Ελληνικότατο έθιμο, προσωπικά δεν μου άρεσε καθόλου, προτιμούσα να είχαμε δεντράκι!

Τα μεγαλύτερα παιδιά της 6ης Δημοτικού στολίζανε και την τεράστια είσοδο του σχολείου, εκεί που ήταν το στολισμένο καράβι, όπου και «κάναμε» την γιορτή μας, την τελευταία μέρα πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων! Κάθε χρόνο τα ίδια στολίδια, είπαμε, δημόσιο σχολείο, φτωχική περιοχή, που αν και ξέραμε ότι θα είναι τα ίδια στολίδια, περιμέναμε πως και πως να δούμε το τελικό αποτέλεσμα γιατί κάθε χρόνο όλο και κάτι διαφορετικό θα φτιάχνανε τα παιδιά της 6ης!

Παρατηρούσαμε λοιπόν, τα παιδιά της 6ης Δημοτικού, που με την βοήθεια του δασκάλου τους, άνοιγαν την ξεχαρβαλωμένη πόρτα της αποθήκης( μύριζε μούχλα και υγρασία) του σχολείου, που ήταν εξωτερική και ακριβώς πίσω από το σχολείο και μετέφεραν τις κούτες με τα στολίδια! Τα κορίτσια τις κούτες με τα λαμπιόνια, τα στολίδια και τις γιρλάντες και τα αγόρια το καράβι!

Θυμάμαι, τις αμέτρητες και πολύωρες συζητήσεις με τις συμμαθήτριές μου, για τον «δικό» μας στολισμό, όταν θα ήμασταν εμείς 6η Δημοτικού και θα στολίζαμε εμείς την κεντρική είσοδο! Κάποια πράγματα θα κάναμε όπως όλοι οι άλλοι πριν από μας, γιατί κάποια πράγματα δεν μπορούσαν να γίνουν αλλιώς και κάποια πράγματα εμείς θα τα αλλάζαμε τελείως, στο βαθμό που θα μας επέτρεπαν φυσικά!

Ζούσαμε κυριολεκτικά γι αυτή τη μαγική στιγμή, που με τον δάσκαλό μας θα πηγαίναμε στον διευθυντή του σχολείου, θα παίρναμε τα παλιά και σκουριασμένα κλειδιά της αποθήκης, θα ανοίγαμε την ετοιμόρροπη πόρτα της και θα κουβαλούσαμε τις πολυκαιρισμένες κούτες με τα στολίδια στην κεντρική είσοδο! Άλλωστε, αυτό θα σηματοδοτούσε και το τέλος του δημοτικού σχολείου για εμάς! Λίγους μήνες μετά θα αποχαιρετούσαμε για πάντα το σχολείο που φοιτήσαμε για 6 ολόκληρα χρόνια!

Όσο πλησίαζε η μέρα της γιορτής, τόσο πιο χαρούμενοι ήμασταν! Όχι τόσο για την διακοπή του σχολείου για 15 μέρες, όσο γιατί αυτό σήμαινε ότι τα Χριστούγεννα έρχονται και φέρνουν όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα και όχι μόνο!

Το βράδυ, την παραμονή της σχολικής γιορτής, άρχιζε η «προετοιμασία» ! Ενώ εγώ έκανα μπάνιο, η μαμά μου σιδέρωνε τα καλά μου ρούχα! Ωωωω...ΝΑΙ, την ημέρα της γιορτής των Χριστουγέννων του σχολείου, μας επέτρεπαν να φοράμε τα κανονικά μας ρούχα, η μπλε ποδιά με το λευκό γιακαδάκι δεν ήταν απαραίτητη! Μεγάλη χαρά για μένα! Θα φορούσα τα καλά μου ρούχα και φυσικά τα καλά μου παπούτσια! Μεγάλο «πράγμα» για ένα οκτάχρονο!

Επιτέλους έφτασε η μέρα της γιορτής! Το καλύτερο και το πιο γρήγορο ξύπνημα της χρονιάς! Πηγαίνοντας στο σχολείο, περπατούσα προσεχτικά για να μην καταστρέψω ή λερώσω τα καλά μου παπούτσια και ρούχα. Γιατί μπορεί να μην ήταν καινούργια, ήταν όμως τα ΚΑΛΑ μου παπούτσια και ρούχα, και τα φορούσα ΛΙΓΕΣ φορές μέσα στο χρόνο, μια από αυτές ήταν και η Χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου! Να σημειώσω ότι τέτοια εποχή στα Τρίκαλα, τότε, ή θα έβρεχε ή θα χιόνιζε και ο δρόμος, εκεί στην άκρη της πόλης ΔΕΝ ήταν ασφαλτοστρωμένος!

Στο σχολείο, μέσα στην «τάξη» μας, ανταλλάζαμε ευχές με τους συμμαθητές μου και με την δασκάλα μας! Όλοι είχαμε φέρει από ένα στολιδάκι είτε καινούργιο , είτε από αυτά που είχαμε στο σπίτι μας! Από το αμπαλάζ εύκολα ξεχώριζες τα καινούργια που είχαν αγοραστεί επί τούτου, από εκείνα που κάποια μαμά έκανε το αμπαλάζ! Για να μην ντρέπονται τα παιδιά που δεν αγόρασαν στολίδι, με το που μπαίναμε στην «τάξη» , η δασκάλα μας, είχε ένα κουτάκι στολισμένο και από μόνοι μας, βάζαμε εκεί το δωράκι που είχαμε φέρει! Στη συνέχεια η δασκάλα έγραφε ένα νούμερο πάνω σε κάθε δωράκι! Τότε, κατέβαινε από την έδρα, ερχόταν κοντά μας και «τραβούσαμε» ένα κλήρο που είχε ένα νούμερο επάνω γραμμένο! Το νούμερο αυτό αντιστοιχούσε σε κάποιο δωράκι!

Με την ολοκλήρωση της ανταλλαγής των δώρων, πηγαίναμε στην κεντρική είσοδο και παρακολουθούσαμε την γιορτή που είχαν ετοιμάσει τα παιδιά της 6ης Δημοτικού και που σε λίγα χρόνια θα ερχότανε η σειρά μας και θα την ετοιμάζαμε εμείς!

Πρώτος τον λόγο, μπροστά στο μικρόφωνο, έπαιρνε ο διευθυντής του σχολείου, που πάντα μας ευχαριστούσε για την παρουσία μας εκεί, τέτοια μέρα! Στη συνέχεια , μας έδινε τις ευχές του για καλές γιορτές, τόσο σε εμάς και στους δασκάλους μας, όσο και στις οικογένειές μας! Στη συνέχεια ακούγαμε κάποια ποιήματα για τα Χριστούγεννα που εναλλάσσονταν με τα γιορτινά τραγούδια από την χορωδία της 6ης «τάξης» του σχολείου! Στο τέλος η γιορτή τελείωνε πάλι με τις ζεστές ευχές των δασκάλων μας!

Δυστυχώς, τότε δεν επιτρέπονταν οι γονείς στις σχολικές γιορτές, τώρα που το σκέφτομαι , αναρωτιέμαι, γιατί; Δεν χρειάζεται να πω, ότι ούτε φωτογραφίες-βίντεο υπάρχουν! Υπάρχουν όμως, μέσα μου, βαθιά χαραγμένα στην ψυχή μου, καλά φυλαγμένα στην καρδιά μου και κάπου μέσα στο μυαλό μου!

Αλήθεια....είναι σαν με «βλέπω», τώρα, εκεί μέσα στην «τάξη» μας, με τα ξύλινα θρανία, να φτιάχνω αγγέλους, αστεράκια, δεντράκια, άγιους Βασίληδες. Μετά, στην αυλή του σχολείου, με τις συμμαθήτριές μου, πιασμένες χέρι-χέρι, με τις στέκες στα μαλλιά μας, με τις μπλε ποδιές , με τα άσπρα γιακαδάκια, να «κρύβουν» τα φτωχικά μας αλλά πάντα καθαρά μας ρούχα! «Βλέπω» τα παιδιά της 6ης να περνούν από μπροστά μας με τις κούτες και το καράβι.......και μετά η ανταλλαγή δώρων, σχεδόν «νιώθω» την αγωνία για να δω το στολίδι μου, φορώντας τα καλά μου ρούχα και τα καλά μου παπούτσια....Είμαι εκεί στην κεντρική είσοδο και παρακολουθώ την γιορτή...Σςςςςς.....ησυχία....κάπου στο βάθος, «ακούω» τα τραγούδια και τα ποιήματα των μεγαλύτερων παιδιών.......

Και ξαφνικά το μικρόφωνο έχει σιγήσει.....ΔΕΝ είμαι πια το 8χρονο κοριτσάκι, είμαι μόνη, έξω από το σχολείο μου, η πόρτα είναι κλειστή, βρέχει, τα καλά μου ρούχα έχουν γίνει μούσκεμα, τα καλά μου παπούτσια έχουν λερωθεί....το καλοκαίρι, λιγο πριν ανοίξουν τα σχολεία, στην 6η Δημοτικού, αλλάξαμε σπίτι, στην άλλη άκρη της πόλης, οπότε άλλαξα και σχολείο.....

Ποτέ δεν άγγιξα τα σκουριασμένα κλειδιά της αποθήκης, ποτέ δεν άνοιξα την ξεχαρβαλωμένη της πόρτα, ποτέ δεν κουβάλησα τις κούτες με τα στολίδια, ποτέ δεν στόλισα την κεντρική είσοδο, ποτέ δεν με «είδαν» τα μικρότερα κορίτσια, ποτέ δεν «αποχαιρέτησα» το σχολείο μου έτσι όπως τόσα χρόνια «σχεδίαζα»......

Ακόμα και σήμερα μου λείπουν τα Χριστούγεννα, εκείνα, της 6ης Δημοτικού, που δεν «έζησα»!!!!!!!!!!