Raising twins!

  Προσφάτως απολυμένη από την δουλειά μου, έβλεπα το θετικό του πράγματος ότι δηλαδή θα έχω την ευκαιρία να είμαι με τα παιδάκια μου όλη μέρα και να τα μεγαλώνω όπως θέλω εγώ χωρίς παρεμβάσεις από τρίτους. Δεν ήθελα να έχω βοήθεια στο σπίτι, δεν ήθελα κόσμο μέσα στα πόδια μου, ήθελα χρόνο και χώρο με τα παιδιά μου να βρούμε τις ισορροπίες μας αλλά από την άλλη αναρωτιόμουν….θα τα καταφέρω μόνη με δύο μωρά?

  Μέχρι τις 6 το απόγευμα που επιστρέφει ο άντρας μου από τη δουλειά του θα ήμουν μόνη μου μαζί τους. Όλοι μου έλεγαν ότι αυτό δεν είναι εφικτό και ότι σίγουρα θα χρειαστώ βοήθεια. Εγώ όμως επέμενα και έλεγα αποφασιστικά πως αν χρειαστώ βοήθεια θα τη ζητήσω. Στο μαιευτήριο, όταν γέννησα, μία επισκέπτρια από το απέναντι κρεβάτι, αφού μου ευχήθηκε για τα διδυμάκια μου λέει «αχ κορίτσι μου και η ανιψιά μου έχει δίδυμα, αγόρια καλή ώρα όπως εσύ, πέντε άτομα και δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα…», ωραία λέω τώρα κι εσύ, πολύ κουράγιο μου δίνεις….

Δεν πτοούμαι όμως από τίποτα και επιστρέφουμε στο σπίτι.

  Λίγο η τομή από την καισαρική, λίγο το άγχος της πρώτης μέρας, κανονίζω την επόμενη μέρα να έρθει η πεθερά μου στο σπίτι για ενίσχυση….μονολογώντας ότι τόσο κράτησε η ανεξάρτητη φύση μου! Η μητέρα μου εργάζεται, οπότε τα πρωινά μόνο στην πεθερά μου υπολόγιζα.

  Ήρθε λοιπόν και στο τέλος της ημέρας κατάλαβα ότι με εκνευρίζει απίστευτα η παρουσία ενός τρίτου ατόμου….δεν μπορούσα να κοιμηθώ στα ενδιάμεσα, άσε που οι ερωτήσεις, περί νοικοκυριού, ήταν ασταμάτητες… «που είναι αυτό, που είναι το άλλο…» οπότε λέω ανασκουμπώσου και τώρα μόνη σου.

  Μέχρι σήμερα που τα μικρά μου είναι 10 μηνών έχω βοήθεια μόνο από τον άντρα μου, όλες τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας είμαστε οι τρεις μας. Περάσαμε και περνάμε ακόμα από διάφορα στάδια… απίστευτη κούραση, αϋπνία, γκρίνια, κλάματα…και μετά δυνατά γέλια, παιχνίδια, αγαπούλες, χουζούρι, ατελείωτες βόλτες……και ξανά από την αρχή!!!

  Μπορεί να μην διάλεξα τον «εύκολο» δρόμο, βούτηξα στα βαθειά και κολύμπησα.

  Είναι πολλές οι φορές που με παρασέρνουν τα κύματα και βουλιάζω και νιώθω να πνίγομαι όμως ως δια μαγείας ξαναβγαίνω στον αφρό και αντικρίζω τον πιο φωτεινό ήλιο….τα αγόρια μου!!

  Κάποιοι μου λένε ότι από δω και πέρα θα είναι δυσκολότερα γιατί θα αρχίσουν να περπατάνε κλπ… κάποιοι μου λένε ότι είμαι ήρωας….δεν ξέρω αν είμαι ήρωας….το μόνο που ξέρω είναι ότι θα συνεχίσω να προσπαθώ να ανταπεξέρχομαι σε κάθε τους ανάγκη, όσες προσωπικές θυσίες και αν χρειαστεί να κάνω, γιατί το μόνο που έχει αξία τελικά είναι να τους βλέπω γερούς και χαμογελαστούς!

  Κάθε μέρα που περνάει κάνουν και κάτι διαφορετικό, λένε κάτι διαφορετικό και δεν θέλω να χάσω στιγμή απ’ όλα αυτά τα χαριτωμένα, που κάνουν όλους τους γονείς να έχουν ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη!