Προσπαθώ μέρες να το γράψω...
Προσπαθώ μέρες να το γράψω...Μπορώ να σας δείξω τουλάχιστον 110 σελίδες με πρόχειρα κείμενα. Τελικά δεν υπάρχει ούτε ωραίος τρόπος να το γράψω, ούτε εύκολος.
Είμαι η Αμαλία, είμαι 30 ετών, σύζυγος, μητέρα 4 παιδιών και κόρη μιας γυναίκας με σχιζοφρένεια.
Τη μητέρα μου, τη γνώρισα κανονικά στα 20 χρόνια μου, όταν σταθεροποιήθηκε η αγωγή της και είχε μια φυσιολογική επαφή με το περιβάλλον και την έχασε ξανά πριν λίγες μέρες, στις 02/03/2017 όπου και ξανακύλησε γιατί σταμάτησε να παίρνει τα φάρμακά της.
Είναι δύσκολο να επανέλθει και δε θα την εξαναγκάσω σε μια ακόμη νοσηλεία, όχι στην ηλικία που είναι τώρα. Είμαι ευγνώμων για αυτά τα 10 χρόνια που είχα τη τιμή να τη γνωρίσω, είμαι περήφανη που αυτή η γυναίκα είναι η μητέρα μου και θα της είμαι αιώνια υπόχρεη για το μεγαλύτερο μάθημα που μου έδωσε και που θα κουβαλάω μέσα μου για πάντα.
Η μητέρα μου ζει σε ένα κόσμο όπου όλοι και όλα την καταδιώκουν, ναι έχει μανία καταδίωξης. Είναι μονίμως τρομαγμένη και πολύ αγχωμένη. Έτσι ήταν κι όταν ήμουν παιδί. Δύσκολα μπορούσε να ξεχωρίσει το υπαρκτό από το ανύπαρκτο.
Παρά την ασθένεια της όμως, ήταν πάντα δίπλα μου. Όχι όπως μια φυσιολογική μητέρα και ίσως όχι πάντα στοργική, αλλά πάντα δίπλα μου!!! Κάτι μέσα της την έκανε να είναι παντού μαζί μου και με το τρόπο της να προσπαθεί να μου προσφέρει. Αυτό το κάτι, είναι το ένστικτο της μάνας που ούτε η σχιζοφρένεια δε κατάφερε να σβήσει από το μυαλό και την καρδιά της, από το είναι της. Άρα είναι πρώτα η μαμά μου και μετά όλα τα υπόλοιπα.
Αυτή η στάση ζωής της είναι η απάντηση στα δικά μου ερωτήματα. Όταν αναρωτιέμαι γιατί κάνω όλα αυτά που κάνω, ενώ στην ουσία δε χρειάζεται. Δεν είμαι εδώ για να αποδείξω κάτι, είμαι εδώ γιατί νιώθω ωραία που μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι εδώ και να αισθάνομαι ότι έστω και κάτι λίγο, είναι το λίγο που εγώ προσέφερα.
Είμαι "εδώ" και γράφω και συνομιλώ και παλεύω και διεκδικώ, γιατί καλύτερα από τον καθένα ξέρω κι έχω ζήσει στο πετσί μου πως για μερικούς ανθρώπους το φυσιολογικό είναι πολύ μακριά για να το φτάσουν, έτσι λοιπόν δεν επιτρέπω σε κανέναν -όσο περνάει από το χέρι μου- να στερεί το φυσιολογικό από κάποιον που μπορεί να το έχει.
Πάνω απο όλα είμαι εδώ γιατί αυτό που ζητάμε, το ζητάμε σα γυναίκες και σα μητέρες, που για εμένα είναι το υπέρτατο συναίσθημα και κανείς δε μπορεί να το σβήσει. Δε θα έπρεπε να πληγώνεται μια γυναίκα που γίνεται μητέρα, η μητέρα είναι κάτι μοναδικό (κι ας είμαστε πολλές...)!!!
Είμαι η Αμαλία κι αυτή τη στιγμή που σας γράφω κλαίω... είμαι 30 ετών, σύζυγος, μητέρα 4 παιδιών, κόρη μιας μητέρας με σχιζοφρένεια και είμαι περήφανη που είμαι γυναίκα και είμαι ανάμεσά σας!!!!
Χρόνια πολλά γυναίκες!!!!
[Κάντε Like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα]