Η αίθουσα αναμονής!

Πρώτος σταθμός η σπερματέγχυση, με αρνητικό αποτέλεσμα (0) και ξεκινάμε εξωσωματικές...

Πρώτη προσπάθεια, ενέσιμος φρέσκος κύκλος και μικρογονιμοποίηση, αρνητικό αποτέλεσμα...

Δεύτερη προσπάθεια, με κρυοσυντηρημένα έμβρυα που είχαν καταψυχθεί στον πρώτο κύκλο - βιοχημική κύηση....

Τρίτη προσπάθεια, επίσης με κρυοσυντηρημένα έμβρυα του πρώτου κύκλου - παλίνδρομη κύηση και απόξεση στην 14η εβδομάδα...

Τέλος, τέταρτη προσπάθεια και πάλι με ενέσιμο φρέσκο κύκλο - που μου έφερε τα διδυμάκια μου!

Στο ενδιάμεσο εξετάσεις, μικροεπεμβάσεις, υπερήχους, τρυπήματα...πολλά τρυπήματα για αίμα κα. Όπως καταλαβαίνετε οι επισκέψεις μου στο κέντρο εξωσωματικής ήταν συνεχείς, κάποιες φορές και κάθε μέρα αν χρειαζόταν...εν ολίγοις έγινε το δεύτερο σπίτι μου.

Στην πόλη που ζω έχουμε επισκεφθεί δύο κέντρα εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Στο ένα κάναμε την σπερματέγχυση και στο άλλο κάναμε όλες τις υπόλοιπες προσπάθειες εξωσωματικής με τον ίδιο γιατρό, που δεν αλλάζω με τίποτα!

Την επίσκεψη στο πρώτο κέντρο μπορώ να την χαρακτηρίσω άχρωμη...μπήκα σε έναν χώρο διαστημικά διακοσμημένο όπου το κύριο χρώμα που επικρατούσε ήταν το λευκό...λες και βρισκόσουν σε παγοδρόμιο!
Μου έδινε την εντύπωση ότι εργαζόμουν σε πολυεθνική εταιρεία και από στιγμή σε στιγμή θα βγει ο διευθυντής να με απολύσει!
Ο κόσμος που βρισκόταν γύρω μου, μου έδινε την αίσθηση ότι προσπαθεί να κρύψει την πίκρα του, τον λόγο που βρίσκεται εκεί...έπνιγαν τον πόνο τους μέσα στον μυρωδάτο καφέ από μηχανές τελευταίας τεχνολογίας και το playstation που κοσμούσε το κέντρο του σαλονιού για να περάσεις όμορφα την ώρα σου περιμένοντας....μα πόση υποκρισία...σκεφτόμουν...ποιος κοροϊδεύει ποιον; δεν ήρθα εδώ για το playstation και καφέ θα μπορούσα να πιω οπουδήποτε....για άλλο λόγο ήρθα εδώ, γιατί να το παίξω άνετη αφού δεν είμαι...

Στο δεύτερο κέντρο εξωσωματικής ένιωσα από την πρώτη στιγμή πιο οικεία.
Ήταν πιο μικρό και στους τοίχους υπήρχαν πίνακες με υπέροχα τοπία από διάφορα νησιά που πραγματικά σε ταξίδευαν. Τις φωτογραφίες τις είχε τραβήξει ένας από τους γιατρούς τους κέντρου όπως έμαθα εκ των υστέρων. Το νοσηλευτικό προσωπικό, στην αρχή και αργότερα ο ίδιος ο γιατρός μου, με έκαναν αν μη τι άλλο να μην αισθάνομαι ξένη κάθε φορά που πήγαινα. Οι μαίες μου μιλούσαν σαν να ήμουν η αδερφή τους ή η ανιψιά τους....είχα μπει στην «οικογένειά» τους.

Λόγω της δουλειάς του άντρα μου σχεδόν πάντα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πήγαινα μόνη μου στις επισκέψεις. Πάντα ντυνόμουν, βαφόμουν και περιποιούμουν σαν να πήγαινα σε ραντεβού, το ραντεβού με το μωρό που περίμενα να έρθει....έστρωνα τον δρόμο με ροδοπέταλα για να πατήσει! Αφού έπρεπε να πηγαίνω τόσο συχνά τουλάχιστον ας μην το έκανα με βαριά καρδιά, ήθελα να καταπατήσω την μαυρίλα μου και να έχω ανεβασμένη ψυχολογία...προσπαθούσα τουλάχιστον, ακόμα και όταν πήγαινα για επεμβάσεις.
Στην αίθουσα αναμονής έβλεπα και παρατηρούσα τους υπόλοιπους ανθρώπους που περίμεναν μαζί με μένα....άλλοι ήταν ζευγάρια, άλλοι περίμεναν μόνοι σαν και μένα, άλλοι περίμεναν με αγωνία την σύζυγο να βγει απ' το εξεταστήριο, την ωοληψία, την εμβρυομεταφορά μέσα στην αγωνία...άλλοι πάλι περίμεναν «κερκίδα» την σύζυγο, την φίλη, την αδερφή, την κόρη να βγει με τα εμβρυάκια στην κοιλιά και να πανηγυρίσουν για την εγκυμοσύνη που έρχεται.....περίμεναν μια κουβέντα του γιατρού, μία του λέξη ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα πετύχουν αυτή τη φορά... Άλλοτε πάλι γινόμουν μάρτυρας της ανακοίνωσης ενός θετικού αποτελέσματος, έβλεπα τις αντιδράσεις, την χαρά και την συγκίνηση!

Όλοι κουβαλούσαμε τις δικές μας σκέψεις, σίγουρα αναρωτιόμασταν ο ένας για τον άλλον για τον λόγο που μας έφερε εκεί...η λαχτάρα όμως ήταν η ίδια στο βάθος του μυαλού!

Πολλές φορές σκέφτηκα να ανοίξω κουβέντα με κάποιον ή κάποια από το «παρεάκι» της αναμονής...αυτοί οι γιατροί αργούν βασανιστικά καμιά φορά...όμως φοβόμουν μην τους φέρω σε δύσκολη θέση ή έρθω εγώ σε δύσκολη θέση....καλύτερα έτσι, χωμένοι στις σκέψεις μας...

Η φαντασία κάποιες φορές είναι καλύτερη από την πραγματικότητα...!