Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω ότι έγινα μάνα!

Έφτασα 39 εβδομάδες και 1 μέρα και είπε ο γιατρός μας να βάλουμε καρδιοτοκογράφο. Ήταν Δευτέρα, απ' ότι θυμάμαι, όλα ήταν πολύ καλά κι εγώ πήρα μια πρώτη εντύπωση από την αίθουσα που θα γεννούσα και ήμουν πολύ φοβισμένη.

Ο τράχηλος ερμητικά κλειστός, το μωρό πολύ ψηλά, και η καρδιά του μια χαρά. Είχα λίγες συσπάσεις με πόνο αλλά η απόφαση του γιατρού μου, ήταν να περιμένουμε μέχρι την πιθανή ημερομηνία τοκετού (10.10.2010)

Ρωτάω τον γιατρό..«σε 4 μέρες πρόκειται να γίνει τίποτα;»
«δεν ξέρουμε» απάντησε ο γιατρός.

Τα νεύρα μου τεντωμένα, πολύ άγχος, συνεχώς έβλεπα εφιάλτες και νόμιζα ότι κάτι θα πάθει στα τελευταία και θα τελειώσει το όνειρό μου.

Αποφασίζω μόνη μου 39 εβδομάδων και 3 ημερών, να πάμε για πρόκληση τοκετού. Ο γιατρός ήταν αντίθετος, αλλά αφού επέμενα και μου εξήγησε τους κινδύνους για καισαρική, έδωσε το πράσινο φως για πρόκληση τοκετού στις 05/10/2010 στις 12:00 τη νύχτα. (ήταν η μέρα και η ώρα που τον βόλευε).

Οικογενειακώς , η μαμά μου, ο άντρας μου, ο αδερφός μου και η αδερφή μου, ετοιμαστήκαμε για να πάμε στο μαιευτήριο. Όσο εγώ ετοιμαζόμουν και έφτιαχνα τα πράγματά μου, εκείνοι ετοίμασαν περιοδικά και σάντουιτς, λες και θα πήγαιναν εκδρομή. (τα νεύρα μου).

Φύγαμε όλοι μαζί, αν και εγώ επέμενα ότι δεν ήταν απαραίτητο να ξαγρυπνήσουμε όλοι μαζί! Δεν υπάρχει λόγος, τους έλεγα, θα έχω τον άντρα μου δίπλα μου. Ούτε να το ακούσουν δεν ήθελαν, άλλωστε, μου είπαν, στο σπίτι δεν θα μπορούσαν να κοιμηθούν.

Είχα μια ανυπομονησία και έναν φόβο, αλλά εντελώς παράδοξα, ήμουν ταυτόχρονα και ήρεμη, γιατί, ήξερα ότι, όπως και αν έχει, θα πάρω το πρωί το μωρό μου αγκαλιά με οποιοδήποτε τρόπο.

Κάναμε την εισαγωγή και πήγαμε στην αίθουσα τοκετών.
Με τη βοήθεια μιας πολύ καλής μαίας, έβαλα την ειδική ρόμπα, μου πήραν ιστορικό, έγινε κλύσμα και μου έβαλαν κολπικό υπόθετο για να αρχίσει η πρόκληση του τοκετού.
Μετά από 45 λεπτά αρχίσαμε να βλέπουμε στον καρδιοτοκογράφο, συσπασούλες.
Η μαία ενθουσιάστηκε και μου λέει «μπράβοοοοο, μόνο με το υπόθετο;»
Αλλά, ο τράχηλος, ερμητικά κλειστός . Ήρθε και ο γιατρός μου και μου είπε ότι επειδή το παιδί είναι ψηλά και ο τράχηλος κλειστός, μάλλον θα πάμε για καισαρική και ότι ήταν αντίθετος με την πρόκληση!

Πρότεινε να περιμένουμε μέχρι τις 7 το πρωί και μετά θα ετοίμαζαν το χειρουργείο για καισαρική.

Του είπα ότι δεν με νοιάζει και αν ήθελε μπορούσαμε και τώρα να κάναμε την καισαρική επειδή φοβόμουν πολύ και το μόνο που ήθελα ήταν να βγει το μωρό γερό.

Μου λέει «θα σου σπάσω τα νερά» εκεί τρομοκρατήθηκα και ο γιατρός με καθησύχασε λέγοντάς μου, «μην κάνεις έτσι, αν δεν τα σπάσουμε δεν θα γεννήσεις ποτέ» και έδωσε οδηγία στη μαία, αν πονέσω να μου βάλουν επισκληρίδιο και χωρίς διαστολή!

Στο σπάσιμο των νερών πόνεσα πάρα πολύ γιατί ήταν πάρα πολύ ψηλά. Η μαία είπε στον γιατρό, «συγχαρητήρια» κι εγώ παρά τον πόνο μου, είπα από μέσα μου  «σιγά ρε μεγάλε το κατόρθωμα» χιούμορ.......

Ο άντρας μου, ήταν συνέχεια μαζί μου, δίπλα σε μία καρέκλα, όλη την ώρα και έβλεπε τις συσπάσεις και τους χτύπους του μωρού. Κάθε φορά που το μηχάνημα σταματούσε για λίγο, είτε γιατί το μωρό κουνιότανε, είτε γιατί κουνιόμουν εγώ, σηκωνόταν όρθιος, έφευγε από τη θέση του και εγώ του φώναζα «τρέξε, φώναξε το γιατρό, το μωρό το μωρό....» Αλλά μετά ξαναρχινούσε και σταματούσε ο συναγερμός! Τώρα που το σκέφτομαι γελάω.

Στη συνέχεια μου έβαλαν πάλι υπόθετα, ορούς, ενδοφλέβιες ενέσεις και ένα σωρό άλλα «πράγματα»» που δεν τα θυμάμαι . Η διαστολή ήταν στο ένα (1) . Αργότερα, πρόσθεσαν στον ορό σιγά σιγά ωκυτοκίνη, αν το λέω καλά και μετά από αυτό σε 5 λεπτά άρχισα να πονάω πάρα πολύ με διαστολή ένα (1) και οι πόνοι στο δώδεκα (12).

Έκλαιγα από τον πόνο και η μητέρα μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει. Ο πόνος ήταν πολύ έντονος και δεν σταματούσε, δεν είχε διαλειμματα όπως λένε, ήταν ένας συνεχόμενος πόνος, και τότε μου έκαναν επισκληρίδιο, που όμως μούδιασε μόνο το ένα πόδι ενώ από την άλλη μου πλευρά, ένιωθα τους πόνους.

Η διαστολή μου στο τρία (3) και η ώρα είχε πάει τέσσερις (4:00) ξημερώματα.

Εκείνο το ρολόι πια το είχαμε «φάει» με τα μάτια να το κοιτάμε και να μετράμε τις ώρες για τις εφτά (7:00) το πρωί που θα μπαίναμε χειρουργείο. Γιατί ήμασταν σίγουροι ότι θα κάνουμε καισαρική.

Ο άντρας εκεί δίπλα μου, έπνιγε την αγωνία του στους καφέδες. Ομολογώ ότι μεγάλη εφεύρεση η επισκληρίδιος! Έστω και έτσι μισή που ήταν η νάρκωση, έκανε τρελή δουλειά γιατί μετά χαμογελούσα και έλεγα στον άντρα μου, «βγάλε με μια φωτογραφία τώρα που στάνιαρα»...έκανα και χιούμορ...

Στις πέντε (5:00) το πρωί ήρθε η μαία για έλεγχο διαστολής και μου λέει εννέα (9) και γεννάς! Μου έβαλαν μια γερή δόση επισκληρίδιο και μούδιασα ολόκληρη, δεν καταλάβαινα τίποτα , Χριστέ μου πανικοβλήθηκα και εγώ και ο άντρας μου! εμείς περιμέναμε το χειρουργείο και τώρα ......γεννάω;

Η μαία μου έδειξε εξωθήσεις , το κεφάλι ήταν ακόμα πολύ ψηλά! Σαράντα πέντε (45) λεπτά κάναμε μαζί εξωθήσεις σε κάθε σύσπαση για να κατέβει όσο γίνεται το μωρό μου.

Ήρθε στην αίθουσα ένα μικρό πυρεξάκι με έναν αναπνευστήρα και όλο το σετ της γέννας. Πανικοβλήθηκα, έλεγα αυτά για μένα; μέσα εδώ θα μπει το μωρό μου; Δεν το πιστεύω!!!
Συνεχίσαμε τις εξωθήσεις μαζί με τη μαία που με βοήθησε πολύ και σε κάποια φάση λέει στον άντρα μου να δει το μωρό που είχε μαύρα μαλλιά αν και ήταν ακόμα ψηλά. Εκείνος δεν φοβήθηκε και το είδε.

Στις 6 παρά τέταρτο (5:45) ήρθε και ο γιατρός μου, μου άλλαξαν το κρεβάτι, ετοίμασαν τα πάντα και εγώ έσπρωχνα! Δεν ήξερα αν το κάνω καλά, αλλά η μαία μου είπε ότι αν ήταν πιο μικρό το μωρό θα το είχα ήδη γεννήσει, αλλά είναι μεγάλο και έχει φρακάρει ψηλά.

Ο γιατρός μου δεν μιλούσε καθόλου( που ήταν πάντα με τα αστεία) και με φόβισε όταν τον ρώτησα αν ήταν όλα καλά γιατί μου απάντησε «δεν είναι ώρα τώρα είναι μια ώρα δύσκολη».

Οι μαίες γελούσαν και μου έλεγαν όλα καλά, ο καρδιοτοκογράφος έδειχνε μία 200 και μία 50! Τρελάθηκα και αναρωτιόμουν γιατί ζορίζεται τόσο το μωρό!
Και ενώ εγώ δεν μπορούσα να βοηθήσω το μωρό όσο έπρεπε, ο γιατρός είπε στη μαία «τώρα πρέπει να βγει» και αυτή έπεσε με όλη της τη δύναμη από πάνω μου, με πέθανε στον πόνο, σαν να μου έβγαζε όλα τα όργανα και τότε βγήκεεεεεεεεεεεεεεε......

Ο γιατρός λέει αμέσως μετά, περιτύλιξη και βγάζει από το λαιμό του μικρού μου το λώρο και το δίνει στο παιδίατρο.

Τόσο εγώ όσο και ο άντρας μου, αναρωτιόμασταν γιατί δεν κλαίει και μας έλεγαν μόλις κόψουμε το λώρο θα κλάψει και έτσι και έγινε.

Ανυπομονούσα να μου το δώσουν στην αγκαλιά μου. Δώστε το έλεγα και όταν μου το έδωσαν, λέω στον άντρα μου, βγάλε μας μια φωτογραφία!

Συγκινήθηκα, έκλαψα και δεν το έδινα πίσω η τρελλάρα!

Μετά συνέλλεξαν τα βλαστοκύτταρα και περίμεναν τον πλακούντα που δεν έβγαινε. Εντωμεταξύ είχαν βγάλει έξω τον άντρα μου και το μωρό μας , για να το δείξουν στους συγγενείς.

Τρόμαξα για τον πλακούντα, ο γιατρός μου είπε να ανοίξουν τέρμα τον ορό και μετά από 5 λεπτά βγήκε .

Στις έξι(6:00) το πρωί γεννήθηκε ο πρίγκιπάς μου και ήμουν τρισευτυχισμένη, έκλαιγα από χαρά.

Τελείωσε και ο γιατρός το ράψιμο και άρχισα να πονάω. Μου είπαν ότι δεν θα νιώθω για τρεις ( 3) ώρες τα πόδια μου. Με ταχτοποίησαν και με ανέβασαν στο κρεβάτι μου στις 7:30. Ήθελα να πάρω τον καρδιοτοκογράφο της γέννας αλλά δεν το σκέφτηκα εκείνη την ώρα.

Είχε έρθει και ο μπαμπάς μου, περίμεναν όλοι να με δουν και κλαίγαμε από χαρά!

Τόσα χρόνια, τόσες εξωσωματικές, τόση ταλαιπωρία και τώρα τα καταφέραμε; ακόμα δεν το πιστεύω!!!!

Ο μπέμπης μας γεννήθηκε 3330 γραμμάρια και 51 πόντους και 34 περίμετρο κεφαλής.

Όλα πήγαν τέλεια και εύκολα σχετικά στον τοκετό.

Σε ευχαριστώ Παναγίτσα μου και ευχαριστώ πολύ τα κορίτσια του Forum του IVFforums.gr, για όλα!!!!

[Κάντε Like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα]