Ένας χρόνος, μαμά!

Σας βλέπω, κάτι πρωινά που δεν μπορείτε να σταματήσετε να κλαίτε, σας έχω δει να βγαίνετε από το μικροβιολογικό ιατρείο με ένα ακόμη αρνητικό στα χέρια σας, έχω καθίσει δίπλα σας, περιμένοντας τη σειρά για το γιατρό, σας έχω δει να κοιτάτε στο κενό. Σας έχω συναντήσει στο δρόμο, αισθάνθηκα την καρδιά σας να καίει όταν η πολύτεκνη συμμαθήτριά σας, η θεία σας, ο γείτονας, σας εγκάλεσε που ακόμη δεν έχετε παιδιά, -Τι περιμένετε; Περνάνε τα χρόνια; Τα παιδιά είναι η μεγαλύτερη χαρά του κόσμου- λες και είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι, δέκα χρόνια παντρεμένες, ενώ ποτέ δε δηλώσατε με το σύντροφό σας ότι δε θέλετε να γίνετε γονείς (όχι ότι και αυτό θα έμενε ασχολίαστο), προφανώς αντιμετωπίζετε κάποιο πρόβλημα. Και θέλετε να ουρλιάξετε σε αυτούς, να τους πείτε ότι σας κάνουν να αισθάνεστε ότι η απόκτηση παιδιού αποτελεί ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΤΡΟΠΑΙΟ. Και σας μπερδεύουν, σας κάνουν να χάνετε την ουσία του αγώνα σας, σας εξαφανίζουν, έτσι απλά.

Εσάς, που δε γίνατε ακόμη μητέρες, και κάποιες άλλες που δε θα γίνετε ποτέ. Ένα χρόνο τώρα σας σκέφτομαι. Δε θα μιλήσω εκ του ασφαλούς, ξέρω τι λέτε: «εσύ πέρασες στην απέναντι πλευρά. Το μαρτυρούν οι φωτογραφίες του μωρού, από το μαιευτήριο, τη βάπτιση, από το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο βήμα». Δε θα μιλήσω εκ του ασφαλούς –τα έλεγα και πριν γίνω μητέρα- θα μιλήσω όμως με βεβαιότητα, ακριβώς επειδή έγινα μητέρα. Δεν είναι η τεκνοποίηση ο προορισμός του ανθρώπου, δεν ακυρώνεται η προ του παιδιού ζωή, δεν εξαφανίζονται οι υπόλοιποι δεσμοί μόνο και μόνο επειδή έκανες ένα παιδί.

Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου, στη φωτογραφία, μάλλον μαρτυρούν τι προηγήθηκε της γέννας. Τότε νόμιζα ότι τα δύσκολα πέρασαν. Είχα γίνει μητέρα, αφού κατάφερα κάτι τέτοιο, τίποτε δε μπορούσε να με φοβίσει, είχα γίνει άτρωτη. Και όμως. Ένα χρόνο μετά, αυτοί οι μαύροι κύκλοι έγιναν πιο έντονοι. Ο χρόνος που πέρασε μάλλον ήταν ο δυσκολότερος της ενήλικης ζωής μου, άσχετα με τον ερχομό του μωρού. Δε θα σας πω ψέματα, ναι, αισθάνθηκα και είπα και εγώ το κλισέ «μόλις την είδα την αγάπησα», ναι, μάλλον δε θα τα κατάφερνα να σταθώ όρθια από τις δυσκολίες αυτόν τον χρόνο, αν δεν υπήρχε και ένα μωρό που με είχε απόλυτη ανάγκη, πρακτικά και συναισθηματικά. Ναι, βιώνω πρωτόγνωρα συναισθήματα. Όμως, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ. Αν δεν γινόμουν μητέρα, δε θα το καταλάβαινα ποτέ. Δε σας μιλώ εκ του ασφαλούς, σας μιλώ με βεβαιότητα.

Ένα χρόνο τώρα σας σκέφτομαι καλές μου. Ξέρω ότι το θέλετε πολύ. Και σας λέω να το προσπαθήσετε. Να συνεχίσετε, με το φυσικό τρόπο, με εξωσωματική, με αναδοχή, με υιοθεσία. Με όποιο τρόπο έχετε αποφασίσει. Μην αφήνετε όμως και αυτό που τώρα σας προσφέρει απλόχερα η ζωή να χάνεται, μην απαξιώνεται το συναίσθημα της ανημποριάς του συντρόφου σας, κάντε τον σύμμαχό σας στην προσπάθεια αυτή, αλλά κυρίως στη ζωή.

Υ.Γ. Χρόνια πολλά Μάγια μου! Σ'ευχαριστώ Θεέ μου. Μακάρι, μακάρι να μπορούσα να μοιράσω την αγάπη που νιώθω γι'αυτό το παιδί στις άδειες αγκαλιές όλων αυτών των υπέροχων γυναικών.