Ο μικρός "μαχητής"

«Αν μείνεις σε αυτό που άφησες πίσω, δεν θα δεις αυτό που έχει μπροστά σου» Σεφ Αύγουστος Γκουστό

«Και τι έχω μπροστά μου; Ένα μωρό μικρό, αδύναμο, με μηχανήματα και σωληνάκια.»

Όχι! Αυτό, άστο πίσω σου. Δες τι πραγματικά έχεις μπροστά σου!

Το θαύμα της ζωής. Κοίτα πόσο μικρό είναι. Έχει όμως θέληση για ζωή. Έχεις δει άλλον άνθρωπο να παλεύει έτσι; Πόσες φορές μέσα στη μέρα, γκρινιάζουμε για ανούσια πράγματα; Στη δουλειά, το meeting ήταν αποτυχία, στο σπίτι δεν πέτυχε το φαγητό, στο δρόμο πάλι έμπλεξες σε μποτιλιάρισμα. Αυτό όμως το μωράκι σου δείχνει ποιά είναι η αξία και το θαύμα της ζωής.

Την αγάπη. Μπροστά σου έχεις την αγάπη. Το αγαπάς γι' αυτό το επισκέπτεσαι κάθε μέρα και όταν δεν τα καταφέρνεις έχεις τύψεις και μελαγχολία. Το μωρό σου όμως το ξέρει και όταν σε δει, θα σου χαρίσει το πρώτο του χαμόγελο.

Το δέσιμο. Κάποιοι άνθρωποι δεν αντέχουν τα δύσκολα. Αυτοί όμως που θα του σταθούν, θα δεθούν για πάντα μαζί του με έναν τρόπο που μόνο εκείνοι θα ξέρουν.

Υπομονή και επιμονή. Αυτές τις λέξεις πάντα τις μισούσα. Όταν όμως έχεις ένα μικρό μαχητή μέσα σε μια θερμοκοιτίδα πρέπει να είσαι δίπλα του, να του λες να επιμείνει στη μάχη του και να κάνει υπομονή, να τελειώσουν τα δύσκολα και να έρθει με το καλό σπίτι του.

Μπροστά σου έχεις την ιατρική επιστήμη. Θα ακούσεις τόσους ιατρικούς όρους που θα νιώσεις ξαφνικά φοιτητής ιατρικής. Αρχικά, θα αγχωθείς και μετά ίσως θυμώσεις επειδή δεν είσαι γιατρός και δεν καταλαβαίνεις τι είναι π.χ η ντοπαμίνη (ακόμα τη θυμάμαι). Μη σε απασχολούν αυτά. Σκέψου μόνο πως το μωρό σου κανονικά θα ήταν στα σπλάχνα σου τώρα. Με τη βοήθεια της επιστήμης και των γιατρών (και κάποιων άλλων ίσως παραγόντων) το έχεις τώρα μπροστά σου και το χαϊδεύεις.

Ίσως μπροστά σου να έχεις και άλλα πράγματα (ο καθένας βλέπει ότι αφήνει τον εαυτό του να δει). Πάνω από όλα να βλέπεις το παιδί σου. Το μωρό που ήθελες εδώ και καιρό. Το μωρό, του οποίου στόλιζες με φαντασία το δωμάτιο, καθώς ήταν το μόνο που μπορούσες να κάνεις όσο φούσκωνε η κοιλιά σου. Το μωρό που θα σε ξενυχτά τα βράδια, μα θα το χαίρεσαι. Το παιδί που δε θα τρώει εύκολα και εσύ θα αγχώνεσαι. Το παιδί που θα πάει σχολείο, θα βγαίνει με φίλους και ίσως γίνει αθλητής, γιατρός, υπάλληλος... Ποιος νοιάζεται; Ότι και να ΄ναι.

Θα είναι σίγουρα και πάντα, το παιδί σου