Η "μάχη" του τοκετού!

Κεφάλαιο: "Κοντά στο νου και η γνώση"

Έχω γράψει κι άλλες φορές τις ανησυχίες μου για την εξαπάτηση που δέχεται καθημερινά ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών που εγκυμονούν και περιμένουν πως και πως τον πολυπόθητο τοκετό (αυτόν που συνήθως προγραμματίζεται ή καταλήγει σε καισαρική).

Επίσης έχω αναφέρει ξανά την εξαπάτηση που δεχόμαστε όλοι (κι εγώ μαζί) από τον εαυτό μας και το κοινωνικό μας υπόβαθρο. Την εξαπάτηση που είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας και που σχεδόν δεν παρατηρούμε ποτέ ότι υπάρχει.

Μας έμαθαν από παιδιά ακόμα, πως αυτός που θα γίνει γιατρός ή δάσκαλος, θα είναι πιο πετυχήμενος απο αυτόν που θα γίνει σιδεράς ή γεωργός (μια γνώση που πήγαινε πακέτο με την ατάκα: να σέβεσαι όλο τον κόσμο και είμαστε όλοι ίσοι), θα έχει μια ανώτερη θέση στο κοινωνικό status, μια επιφάνεια ρε παιδί μου!!!

Όλοι μας κάποια στιγμή διδαχθήκαμε να σεβόμαστε το καθηγητή που μας διδάσκει, ακόμα κι όταν φωνάζει ώρες πάνω απο το κεφάλι μας και μας λέει ξύλα απελέκητα, σε αντίθεση με τον έμπορα/πωλητή που του βγάζουμε την ψυχή είτε κάνοντας απανωτά "παζάρια" στην τιμή, είτε κατεβάζοντας ένα τόνο ρούχα από τα ράφια για δοκιμή και τελικά ψωνίζουμε εκείνα τα καλτσάκια στην κλειστή συσκευασία. Δε πειράζει όμως μωρέ.... για τον πωλητή είναι η δουλειά του, ενώ ο καθηγητής "έφαγε τα χρόνια του στα θρανία".... Ακόμα και σε ακραία περιστατικά, ο τίτλος κάνει τη διαφορά. Άλλο πράγμα να είσαι αμόρφωτος φονιάς κι άλλο μορφωμένος. Άλλο να είσαι αμόρφωτος βιαστής κι άλλο μορφωμένος. Ο ένας "Ήταν οικογενειάρχης, ήσυχος, γνωστός στη γειτονιά, ποιος ξέρει πως έφτασε εδώ ο άνθρωπος"
Ο άλλος "Ήταν παράξενος και ύποπτος, γύρναγε στη γειτονιά περίεργες ώρες, κάτι δεν πήγαινε καλά"
Με τη λογική αυτή, επιτρέπουμε στους γιατρούς να αποφασίζουν για μας, γιατί για εννιά έστω μήνες, έχει μπει στον κοινωνικό μας κύκλο ένας γιατρός. Ένας γιατρός που μας ανακοινώνει μέχρι πότε θα μας περιμένει, ένας γιατρός που μας ανακοινώνει μέχρι ποιο σημείο μας επιτρέπει να έχουμε το δικαίωμα της επιλογής.

Κάπως έτσι λοιπόν πορευόμαστε, με αυτή τη λογική αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα και τους ανθρώπους, μέχρι να πάθουμε το ανάλογο με τη περίπτωση σοκ.

Παλιά στα χωριά υπήρχαν οι μαμές που έκαναν μια χαρά φυσικότατους τοκετούς, σήμερα με περισσότερες γνώσεις, υποδομές και ασφάλεια υπάρχουν οι μαίες!!
Εξαιρετικές επιλογές αμφότερες αλλά κάτι λείπει... Δεν είναι ο *ντόκτορ* που μέσα μας θέλουμε να έχουμε. Δεν ακούγεται τόσο βαρύγδουπο το "μαία" όσο το "γιατρός", πως να το κάνουμε!!!! Και σε μια κοινωνία που έχουμε μάθει να υπολογίζουμε και να προσθέτουμε ή να αφαιρούμε ανθρώπους από τη ζωή μας βάση τίτλου, δύσκολο να προστατέψουμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό, τα θέλω και τις ιδέες μας... να τα προστατέψουμε από... ΕΜΑΣ!!!

Κεφάλαιο "ο Λύκος κι αν εγέρασε..."

Κι αφού βρήκαμε το γιατρό, μείναμε με την πίκρα γιατί δε μας σεβάστηκε ένας άνθρωπος με τέτοιο τίτλο και γι' αυτό πηγαίνουμε σε κάποιον άλλο (πάντα με τίτλο κι αυτός), για να τιμωρήσει τον πρώτο. Ένας δικηγόρος ή ένας δημοσιογράφος ή κάποιος άλλος "ισότιμος" έρχεται να τιμωρήσει τον πρώτο, το γιατρό που μας αδίκησε. Ενώ όλοι αυτοί λοιπόν χορεύουν ξέφρενα μέσα κι έξω απ'το κεφάλι μας, εμείς χάνουμε την ουσία και μαζί της ένα κομμάτι του εαυτού μας. Μας είναι πιο αρεστό να ψάχνουμε τιμωρό κι εκδίκηση. Ίσως να είναι και πιο εύκολο, πιο προσιτό. Να μη ξεχνάμε όμως, πως υπάρχουν άνθρωποι κάπου εκεί έξω, για να επουλώνουν τις πληγές μας και να μας βοηθάνε να κάνουμε το επόμενο βήμα και να πάμε παρακάτω. Άνθρωποι που με τη παρουσία τους , τις ιστορίες και τις συμβουλές τους, μας δίνουν τη δύναμη να αποδεχτούμε αυτό που στράβωσε τη πρώτη φορά και να το ισιώσουμε αντί να προσπαθούμε να το κάνουμε κομμάτια (μου έρχεται στο μυαλό ο φαύλος κύκλος με τη μύγα που χτυπάει μανιωδώς στο ίδιο σημείο, της ίδιας τζαμαρίας επί ώρες).

Υπάρχουν αυτοί που δεν μας άφησαν να χάσουμε τον εαυτό μας και μας βοήθησαν, δίνοντας ένα κομμάτι από το δικό τους εαυτό. Κάπου εκεί όμως, πετυχαίνουμε τον πολυπόθητο σκοπό, περνάει ο καιρός και ως διά μαγείας επιστρέφουμε στο σημείο εκκίνησης. Αναζητάμε κάποιον με τίτλο!!! "Γιατρέ μου ήρθα σε σας για να μου πείτε αν είμαι οκ. Ξέρετε είχα ένα γιατρό που τον άλλαξα τελευταία στιγμή με μια μαία που με βοήθησε πολύ και τώρα ήρθα σε σας"....

Λογική πλυντήριου, η κάθε πλύση από την αρχή. Κάθε φορά όμως η μάχη γίνεται πιο σκληρή και άνιση και οι αντοχές μειώνονται. Δεν πειράζει όμως γιατί όπως είπαμε:

" Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του "!!!!
Ήμουν εγώ με τις ανησυχίες μου, ευχαριστώ για το χρόνο σας!!!

Amalia Darouis, μητέρα.

(Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες εγκυμοσύνης-τοκετού. Στείλτε μας το δικό σας Birth Story στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. με το όνομα ή το ψευδώνυμο που θέλετε να δημοσιευθεί.)

[Κάντε Like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα]

φωτογραφία