Ευχόμαστε ακόμα πως μια ημέρα θα γίνουμε οικογένεια!

Εμένα πάλι απλά με φίμωσε, με έκανε μουγκή, για πολλά χρόνια. Μια μουγκή που δεν ήθελε να μιλάει για να μην αισθάνεται. Μερικές φορές αυτή η μουγκή δεν ήθελε ούτε καν να υπάρχει.
Τώρα όλα είναι αλλιώς. Τώρα έχω βγει σε μια όχθη. Μια όχθη κατάφυτη, ηλιόλουστη και φιλόξενη. Μια όχθη στην οποία έχω κάτσει να λιαστώ, έχω τσαλαβουτήσει στα νερά της, έχω μυρίσει τα λουλούδια της κι ας μην είναι η όχθη που ήθελα να έχω φτάσει... ακόμα.

Αποφάσισα να καταγράψω τα όσα έγιναν, όχι γιατί πρόκειται για μια πρωτότυπη και μοναδική ιστορία, ούτε γιατί έχω περάσει τόσα όσα έχουν περάσει άλλοι σε αυτή τη προσπάθεια, αλλά κυρίως για εμένα. Γιατί ανακαλύπτω πως όταν πλέον έχεις αφήσει μια κατάσταση πίσω αυτή ξεθωριάζει. Δε θέλω να ξεχάσω, θέλω να θυμάμαι. Επίσης θα προσπαθήσω να τα καταγράψω για ένα ακόμα λόγο. Για να δουν οι «επόμενες» πώς όλα όσα τους συμβαίνουν, όλα όσα βιώνουν, όσα σκέφτονται και φοβούνται, τα ζουν και άλλοι. Πάνω από όλα όμως, γράφω για να δουν πως όλοι οι φόβοι, η κούραση και ο πόνος είναι περαστικά. Έχουν ημερομηνία λήξης και πως πέρα από αυτά υπάρχει ένας ολόκληρος, ολόλαμπρος κόσμος ακόμα κι εάν δεν έχουν αποκτήσει παιδί... ακόμα.

Όλα ξεκίνησαν λοιπόν, πριν από 10 χρόνια. Αποφασίσαμε από κοινού πως εάν ήταν γραφτό να αποκτήσουμε οικογένεια αυτό μπορεί να γίνει μόνο μεταξύ μας γιατί εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο ακόμα κι εάν συμβεί το τραγικό και αναγκαστούμε να αναθρέψουμε την οικογένεια μόνος ο ένας ή ο άλλος. Τέλεια λοιπόν, τα είχαμε σκεφτεί όλα, τα πάντα ήταν οργανωμένα στο μυαλό μας! Θα γινόμασταν γονείς, υπάρχει κάτι πιο υπέροχο από αυτό? Το σκεφτόμαστε και γελάμε, φοβόμαστε λίγο, θα καταφέρουμε να σταθούμε σε ένα παιδί όπως πρέπει? Μήπως δεν αξίζουμε να γίνουμε γονείς? Μήπως αυτή μας η επιθυμία είναι εγωιστική (ερωτήματα που μέσα στα χρόνια επαναλήφθηκαν ξανά και ξανά)..

Περνούσε ο καιρός, το παιδί δεν ερχόταν δε πήγαινε ο νους μας όμως στο κακό, όλα θέλουν το χρόνο τους λέγαμε. Στον 1 ½ χρόνο και μετά τις πρώτες εξετάσεις μάθαμε για το θέμα με το σπέρμα. Εκεί άρχισαν τα δύσκολα. Περάσαμε από το στάδιο της αμφισβήτησης του ανδρισμού από τη πλευρά του συντρόφου μου. Έπρεπε να περάσει σχεδόν ένα εξάμηνο ώσπου να συμφιλιωθεί με την ιδέα. Εγώ να μη μιλάω πολύ για να μη πληγώνεται, παλεύω με τη σκέψη πως δε θα κάνουμε παιδιά. Ο ίδιος παλεύει με τις τύψεις πως αξίζω κάποιον καλλίτερο κάποιον «γόνιμο».

Ξεπεράστηκε η πρώτη κρίση, η οποία έμελλε να επαναληφθεί στο μέλλον από πλευράς μου όμως, καθώς ανακαλύπταμε στη πορεία ένα ένα και τα δικά μου θέματα. Η υπογονιμότητα είχε πάψει είναι η αργοπορία ή έλλειψη του παιδιού, αλλά είχε αρχίσει να εισβάλει ύπουλα σε ολόκληρη τη ζωή μας. Χωρίς υπερβολή, από τότε που ξεκινήσαμε να προσπαθούμε για παιδί και έως 8 χρόνια αργότερα ζούσα το κάθε μήνα-κύκλο σε δύο φάσεις. Τις δύο εβδομάδες πριν και τις δύο εβδομάδες μετά την ωορρηξία. Το φαντάζεστε? Δεν είναι φυσιολογικό κάθε μήνα επί 8 χρόνια να περιμένεις πως περιμένεις παιδί. Είναι ψυχοφθόρο, είναι εμμονή. Θεωρούσα πως εάν χαλάρωνα τη προσοχή μου από το τι έτρωγα, έπινα, πόσο γυμναζόμουν, πόσο κοιμόμουν, απλά το μωρό θα αργούσε περισσότερο. Έτσι είχα επιβάλλει στον εαυτό μου σχεδόν στρατιωτικό πρόγραμμα, όντας άνθρωπος που πάντα πίστευα πως με οργάνωση και μεθοδικότητα μπορούμε να καταφέρουμε σχεδόν τα πάντα.

Το να αναφερθώ αναλυτικά στο ιατρικό κομμάτι της διαδικασίας δεν έχει νόημα. Όσοι βαδίζουν το μονοπάτι αυτό τα γνωρίζουν και τους υπόλοιπους δε μπορώ να τους τα μεταφέρω επαρκώς. Χειρουργικές επεμβάσεις κάναμε και οι δύο, από δύο. Θεραπείες με ορμόνες επίσης και οι δύο. Τα αποτελέσματα αυτών άριστα, παιδί όμως δεν ερχόταν. Ακολουθήσαμε το πρωτόκολλο του παγκόσμιου οργανισμού υγείας στη κλιμάκωση των θεραπειών, από τη πλέον απλή έως τη μέθοδο της μικρογονιμοποίησης.

Να τονίσω εδώ, πως παρά τα όσα ακούγονται, παρά του ότι οι θεραπείες απαιτούν ενέσεις, χειρουργεία και φάρμακα που κοστίζουν όσο ένα δύο μηνιάτικα κάθε φορά, δεν είναι δύσκολες και είναι σχεδόν ανώδυνες. Δεν είναι αυτά τα δύσκολα..

Ποια είναι τα δύσκολα λοιπόν? Η παρατεταμένη υπογονιμότητα είναι μια ατελείωτη σειρά από απώλειες. Απώλειες εμφανείς, όπως της ιδιωτικότητας της αναπαραγωγικής λειτουργίας, απώλεια κυήσεων που ξεκινούν μόνο για να χαθούν όσο απρόσμενα ήρθαν, απώλειας εμβρύων, χρόνου και χρήματος. Απώλειας της αίσθησης λειτουργίας του φυσικού μας σώματος, απώλειας των πολυναμενόμενων στιγμών της κύησης και του τοκετού, και μια γερή δόση από τύψεις προς το «σύμπαν» πως δεν εκπληρώνεις τη πιο απλή λειτουργία και ταυτόχρονα τύψης που επιμένεις σε κάτι που ίσως δεν θα έπρεπε.

Για εμένα προσωπικά χειρότερη από όλες είναι η απώλεια στιγμών της ζωής μας μετρώντας ημέρες, δοσολογίες φαρμάκων, χιλιοστών ωοθυλακίων, μετρώντας και ξαναμετρώντας ευρώ. Ημερών, εβδομάδων, μηνών που πέρα από όλα αυτό που περιμένουμε είναι η επόμενη προσπάθεια, ενώ «αξιοποιούμε» το χρόνο μεταξύ των ιατρικών πράξεων με διάφορους τρόπους έγκυρούς και μη ώστε να μεγιστοποιήσουμε τη πιθανότητα της επιτυχίας. Είναι το πένθος κάθε αποτυχίας, η απώλεια και άλλων ημερών να συνέλθουμε ψυχικά και οικονομικά και πάλι από την αρχή. Παρά τις στιγμές με έντονο χιούμορ κατά τη διάρκεια αυτής, αισθανόμουν όλο και πιο έντονα την αδυναμία να κάνω όνειρα, γιατί τα όνειρα για οικογένεια πονούσαν και έμοιαζε να μην έχω χρόνο ή τα χρήματα για να ξεκινήσω να κυνηγώ νέα όνειρα. 'Ένας αδυσώπητος φαύλος κύκλος δηλαδή, γιατί όσο περισσότερο έχεις παλέψει για κάτι τόσο πιο δύσκολα εγκαταλείπεις . Λες τι στην ευχή, και στατιστικά να το πάρουμε κάποια στιγμή θα πετύχουμε.

Ζώντας στη παραπάνω δίνη για τόσα χρόνια μια ημέρα είπαμε απλά στοπ. Ήταν μετά από ένα φυσικό κύκλο που δεν ολοκληρώθηκε. Δε στενοχωρήθηκα καν. Απλά μούδιασα. Στοπ. Με το πέρασμα του καιρού οι μέρες μου άρχισαν να αποκτούν χρώμα. Το άγχος μου ήταν αν θα προλάβω να μαγειρέψω, να πληρωθούν οι λογαριασμοί. Τα διλλήματα που να πάμε βόλτα. Γινόμουν ξανά ένας φυσιολογικός άνθρωπος.

Θαυμάζω απεριόριστα τις κοπέλες που μπορούν να συνεχίζουν τις προσπάθειες για χρόνια. Προσωπικά, χρειάστηκα ένα διάλειμμα (ίσως παντοτινό) γιατί είχα χάσει το νόημα του να προσπαθώ. Είχα χάσει τη ουσία, το να γίνουμε οικογένεια, και έμοιαζε να συνεχίζω κάτι που μου θύμιζε τζόγο. Ίσως πάλι να πρόκειται για άμυνα. Όπως και να έχει, ξαναγεννηθήκαμε. Κοιτάμε ξανά ο ένας τον άλλο με ελπίδα, έχουμε αφήσει πίσω αυτή τη κούραση και ευχόμαστε ακόμα πως μια ημέρα θα γίνουμε οικογένεια.

Υπάρχουν και τα θετικά της υπογονιμότητας. Εάν δε διαλύσει ένα ζευγάρι το φέρνει απίστευτα κοντά. Δώρο της είναι και μια πιο ανάλαφρη και φιλοσοφημένη στάση ζωής, όμοια με αυτή που αποκτούν οι επιζήσαντες από δύσκολες ασθένειες. Δε θεωρούμε τίποτα δεδομένο πλέον, έχουμε αποκτήσει επίγνωση των πεπερασμένων μας δυνατοτήτων. Έχουμε μάθει να εκτιμούμε και αυτό από μόνο του είναι ανεκτίμητο.