Ο Γολγοθάς της εξωσωματικής…

 Η απόκτηση ενός παιδιού για κάποιους είναι τόσο εύκολη και απλή και για άλλους είναι ένας μαρτυρικός Γολγοθάς.. άλλες γίνονται μάνες χωρίς να το θέλουν, άλλες γίνονται μάνες και πετάνε τα παιδιά τους, άλλες δίνουν τη ζωή τους εκεί έξω για να τα καταφέρουν, άλλες τα καταφέρνουν, άλλες ποτέ..

Είναι εκεί που ο γυναικολόγος σου είναι πια ο καλύτερος σου φίλος, μα και ο χειρότερος εχθρός συνάμα.. εξετάσεις, αναλύσεις, ενέσεις, πρωτόκολλα, ορμόνες, θεραπείες, δίχως αύριο... ιατρικοί όροι: ανεξήγητη υπογονιμότητα, ηλικία, ωάρια, σπερματοζωάρια, ωοληψίες, σπερματεγχύσεις, εξωσωματικές... τι είναι αυτά όλα; Γιατί σε μένα;
Και πλέον η απόκτηση ενός παιδιού φαντάζει το πιο ακατόρθωτο πράγμα στο κόσμο..

Και ξάφνου οι απορίες και τα κλάματα ξεσπούν και ξάφνου η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση καταρρέουν. «Δε μπορώ να προσφέρω στο σύντροφο μου ένα παιδί».. «είμαι ανίκανη, είμαι ανάξια» και ξάφνου στο σύντροφο χάνεται ο ανδρισμός, «δε μπορώ να την κάνω μάνα, δε μπορώ να την κάνω ευτυχισμένη».. μήπως δε πρέπει να είμαστε μαζί.. πεποιθήσεις, εκτιμήσεις, σκέψεις, κατάθλιψη.

Στα πατώματα.. 1η αποτυχία-εντάξει είναι δοκιμαστική... ξανά...2η αποτυχία πάλι; εγκαταλείπεις.. θυμώνεις, κουράζεσαι.. οι ορμόνες στα ύψη, τα νεύρα έχουν πατήσει κόκκινο, ο στόχος γίνεται εμμονή, θα τα καταφέρω, το κορμί έχει γίνει ένα πεδίο μάχης, οι μώλωπες έχουν μαυρίσει τη κοιλιά, η ψυχή έχει γίνει κόλαση, το βάρος έχει αυξηθεί δραματικά...

3η προσπάθεια...καινούργια αρχή... μια νέα θεραπεία, ένας νέος κύκλος ένα νέο πρωτόκολλο, μαζεύεις τα φτερά, έστω και κομμένα... 15 μέρες αναμονής, 2 μήνες θεραπείας... μηδέν..κενό ξανά αποτυχία.... ξανά...στα πατώματα πια..κρίσεις πανικού, νεύρα, αγχώδης διαταραχή.. και ένας περίγυρος γεμάτος απορίες, προσπαθεί να σε στηρίξει, «έλα μωρέ μη σκας», «όλα θα πάνε καλά», από αγάπη μεν αλλά τι ξέρει ο περίγυρος για σένα δε...πίσω από τις πόρτες του σπιτιού σου είσαι μόνη, εσύ τα ζεις, εσύ παλεύεις.. η κάθε συμβουλή σου φαντάζει γελοία...που να ξέραν, δεν ήξεραν και μακάρι να μη μάθουν ποτέ, πως στον αγώνα αυτό θα είσαι πάντα μόνος... παντού έγκυες, παντού να περικυκλώνεσαι από παιδάκια, μοιάζει με παιχνίδι της μοίρας.. εγώ πότε θα έχω το δικό μου..;
Ντρέπεσαι για σένα και για τους άλλους, φοβάσαι.. πονάς σωματικά, ψυχολογικά, ψυχικά, οικονομικά..

Το "ψυχολογικοκοινωνικοοικονομικοσωματικό" κόστος ανυπέρβλητο... και συ συνεχίζεις.. το χειρότερο είναι ότι στην επόμενη προσπάθεια είσαι πια τόσο καλός γνώστης του τι σε περιμένει...κι όμως...μαζεύεις τα συντρίμμια και προσπαθείς ξανά.. με ότι κι αν σου έχει απομείνει... με όσο και αν αντέχεις.. το πιο σημαντικό είναι να έχεις δίπλα σου τον άνθρωπο σου να σου κρατά το χέρι και ένα γιατρό που να συμπάσχει με το πρόβλημα σου και που δε σε βλέπει ως θύμα οικονομικό, που παλεύει για σένα μαζί με σένα... κάποιες φορές βρίσκεις τέτοιους ανθρώπους γιατρούς, άλλες φορές βρίσκεις γιατρούς που σε βλέπουν για χρήμα...

4η προσπάθεια...εγκυμοσύνη...ναι τα κατάφερα... για λίγο...βιοχημική κύηση; Τι; Τι είναι αυτό; γιατί;....ισοπέδωση. Κατακρεούργηση... γιατί Θεέ μου, γιατί μου το κάνεις αυτό.. δε μπορεί... τι έχω κάνει λάθος... πάει τελείωσε δεν είναι για να γίνω μάνα...δε πρέπει να γίνω... για κάποιο λόγο... εγκαταλείπω για λίγο.. ταξιδεύω.. αφήνομαι... ξεχνιέμαι γιατί να ξεχάσω δε μπορώ... και χάρη στο σύντροφο μπαίνω για τελευταία φορά στον αγώνα... κάνε μια τελευταία προσπάθεια.. μπορείς... κι ας είναι η τελευταία... έπιασε τη προηγούμενη φορά... θα πετύχει και σε αυτήν.... άνετη πια και σίγουρη για την αποτυχία.. Μπαίνω στον αγώνα για μια ύστατη φορά...με καθόλου ελπίδες...σίγουρη για την αποτυχία και αποδεχόμενη τη κατάσταση...

Περνάνε οι μέρες.... τηλέφωνο από το γιατρό... δε δέχομαι κάτι άλλο από το να μου πεις ότι είναι Θετικό το Τεστ... δεν έκανα γιατρέ και δε θα κάνω... είμαι σίγουρη για το αρνητικό αποτέλεσμα... και αντηχεί ακόμα στα αυτιά μου η απάντηση από το τεστ.... είναι ψηλές πια οι μονάδες το βλέπω για δίδυμα πια.... δεν είναι δυνατόν... δεν το πιστεύω... και το ακούω και το βλέπω.. και πάλι δε το πιστεύω.. και μέχρι που γέννησα δεν το πίστεψα... και σε όλη τη διάρκεια φοβόμουν..

Κάποιος μου κάνει πλάκα; Εγώ; Δίδυμα; Πώς; Πότε; Δεν είμαι ικανή να γίνω μάνα; Πως έγινα; Θεέ μου... ας με ξυπνήσει κάποιος... παρανόησα... και όμως ΑΥΤΟΣ ήξερε τα γιατί και το πότε.... και τα έστειλε στη πιο σπουδαία στιγμή... έχασα νοητικά τη μαμά μου και έμεινα αμέσως έγκυος τα παιδιά μου...

Σε όλες εκεί έξω που αγωνίζεστε... συνεχίστε!!

Σήμερα δε ντρέπομαι πια να μιλήσω, όπως ντρεπόμουν τότε, γιατί σήμερα είμαι περήφανη για όσα μου έδωσε αυτή η άσχημη περιπέτεια με το αίσιο όμως τέλος... συγχαρητήρια σε όλες όσες ρίχνεστε σήμερα σε αυτό τον αγώνα...η μάχη σας και μόνο σας κάνει άξιες...!!

Το κείμενο δημοσιευέται με την άδεια της αρθρογράφου και με τη σύμφωνη γνώμη του beezdom.com

[Κάντε Like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα]

(Είναι απίστευτη η Δύναμη, η Ελπίδα και το Κουράγιο που απλόχερα δίνουν όλες αυτές οι ιστορίες στα υπογόνιμα ζευγάρια που προσπαθούν ακόμα. Αυτές οι ιστορίες σε αγγίζουν ψυχικά και παράλληλα είναι «αυτό» το «κάτι» που χρειάζεσαι για να αντιμετωπίσεις το «τέρας» της υπογονιμότητας κατάματα. Περιμένουμε λοιπόν και τις δικές σας ιστορίες για το πώς γίνατε μανούλες αλλά και μπαμπάδες! Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες καθώς προσπαθείτε ακόμα με πείσμα και δύναμη να γίνετε γονείς. Όλες αυτές οι ιστορίες, βγαλμένες μέσα από την ψυχή και την καρδιά, σε μια πραγματική Ζωή, εμπνέουν και ενθαρρύνουν τα ζευγάρια που βαδίζουν στο μονοπάτι της υπογονιμότητας. Στείλτε μας τα δικά σας αποστάγματα ψυχής στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. με το όνομα ή το ψευδώνυμο που θέλετε να δημοσιευθεί.)