Πέντε αγγελούδια … Πέντε ζωές, πέντε ψυχές..

Ένα χρόνο μετά το γάμο μας, πήγαμε σε γνωστό μαιευτήριο και ξεκινήσαμε κι εμείς την προσπάθεια να πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας, ένα παιδί.

Αποτυχημένες προσπάθειες με σπερματεγχύσεις, εξετάσεις, φάρμακα, όλα μάταια, μόνο ένα απογοητευτικό αποτέλεσμα στα χέρια και στην καρδιά μας. Ακόμα και οι τρεις προσπάθειες εξωσωματικής στο ίδιο κέντρο , αρνητικές.

Χρόνια χαμένα, προσπάθειες χαμένες στο κέντρο αυτό, μέχρι να ξεπεράσουμε το μούδιασμα και την αρχική άγνοια που πιστεύω ότι έχουν όλα τα ζευγάρια. Μπαίνεις σε μια κατάσταση όπου πρέπει πρώτα να δεχτείς το σοκ ότι χρειάζεσαι βοήθεια σε ένα τόσο προσωπικό θέμα όπως είναι ένα μωρό, και μετά πρέπει να αρχίσεις να μαθαίνεις τι παίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις μιας και όσοι μπορούν να σε βοηθήσουν με αυτό το πρόβλημα, δεν έχουν πάντα αυτό πρώτα στο μυαλό τους.

Σε μας το μούδιασμα κράτησε ίσως παραπάνω καιρό κι έτσι το 2010 άλλαξα γιατρό και στην πρώτη προσπάθεια εκεί, στο σύνολό της η τέταρτη όμως, καταφέρνουμε να πάρουμε θετικό αποτέλεσμα. Δεν ήταν όμως ανέφελη η χαρά μας, αφού το πρώτο χαμόγελο διαδέχτηκε η αγωνία, αυτή η γνωστή χαρούμενη αγωνία, να προσέχω, να μείνει, να τα καταφέρουμε, να πάνε όλα καλά, να..... να..... να.......

Οι αποκολλήσεις, υπερδιέργεση ωοθηκών, έκαναν την αγωνία λιγότερο χαρούμενη, μένοντας στο κρεβάτι που το νιώθεις φυλακή σε τέτοιες περιπτώσεις γιατί είναι ο μόνος τρόπος να φέρεις τη ζωή που λαχταράς στον κόσμο. Μια ζωή που βάζει την δική σου ζωή σε αναμονή και μαγκώνει την καρδιά σου γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να την βοηθήσεις να τα καταφέρει.

Μια περίδεση που αργότερα φάνηκε ότι δεν έπρεπε να γίνει, ένα μικρόβιο απρόσκλητο, μια μόλυνση που έμελλε να δημιουργηθεί, και η κόρη μου, 22 εβδομάδων, στις 21 Οκτωβρίου, μετάνιωσε και χάθηκε.

Μια ψυχούλα, μια σταλιά που εγώ δεν είδα αλλά ο σύζυγος βίωσε το κάθε λεπτό, με φόρτωσε με ενοχές ότι κάτι δεν είχα κάνει σωστά, κάπου έφταιγα εγώ, από μένα πέρασε όλη αυτή η καταστροφή εγώ την προκάλεσα, εγώ δεν την σταμάτησα εγκαίρως και για αυτό τιμωρήθηκα.

Στα πρόθυρα κατάρρευσης, το πρώτο ραντεβού με τη δυστυχία όπου δύο άνθρωποι περνούν μια λύπη και την βιώνει ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Είναι από εκείνες τις λύπες που όταν τις μοιράζεσαι δεν ελαφραίνουν, όταν τις μοιράζεσαι γίνονται ακόμα πιο βαριές, ασήκωτες. Σχεδόν αδύνατον να τις διαχειριστείς.

Μαζέψαμε όμως τα κομμάτια μας, δεκανίκι ο ένας του άλλου και κάναμε άλλες δύο προσπάθειες. Η τελευταία φέτος το Φλεβάρη όπου η χοριακή ήταν ''πολύ'' θετική. Τόσο θετική όσο τέσσερα μωρά!!!!!!

Ο γιατρός τα έχασε. Δεν περίμενε ποτέ ότι μια γυναίκα στα δικά μου ''κυβικά'' και με το ιατρικό ιστορικό μου θα κατάφερνε μια τέτοια επιτυχία. Κι αυτός ίσως ήταν ο λόγος που κάποια στιγμή, μας έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό να κάνουμε μείωση εμβρύων: Αν θέλαμε να αποκτήσουμε παιδί, τουλάχιστον το ένα έπρεπε να αφαιρεθεί γιατί ήταν επικίνδυνο να χαθούν όλα.

Ο φόβος φταίει; Η λαχτάρα μου για τα μωρά; Η άγνοια που έχει ένας απλός άνθρωπος που εμπιστεύεται κάποιους επιστήμονες που ξέρουν κάτι παραπάνω; Ή ίσως η κακιά η ώρα..... στην μείωση που έγινε ή στην περίδεση μετά, κόλλησα άλλο ένα μικρόβιο, πάλι την 22η εβδομάδα, με αποτέλεσμα να γεννήσω το ένα μου μωρό στο μπάνιο, και στο νοσοκομείο με επισκληρίδιο τα άλλα δύο.

Δεν επέζησε κανένα. Πέντε ψυχές, πέντε ζωές. Γονιός με πέντε παιδιά αλλά με κανένα αγκαλιά.

Απο το 2012 μέχρι τώρα έχουν γίνει άλλες 5 βιοχημικές κυήσεις και το αποτέλεσμα των λάθος γιατρών η μη χορήγηση αντιπηκτικής αγωγής και κορτιζόνης και ότι αφού ταλαιπωρούμαι να πάω με δανεικά για να μην τους κουράζω κιόλας, να μην έχουν αποτυχίες.

Ευτυχώς βρήκα που θα πάω αν και άργησα αλλά θα συνεχίσω τον αγώνα μου είτε κάνοντας δικό μου είτε υιοθετώντας. Με το σύζυγό μου είμαστε ακόμα μαζί. Και λέω ακόμα γιατί γνωρίζω ζευγάρια που πέρασαν αυτή τη διαδικασία και τσάκισαν. Κι εμείς τσακίσαμε. Ο καθένας με τον τρόπο του ίσως αλλά πάντα ο ένας δίπλα στον άλλον. Ελπίζω, εύχομαι, προσεύχομαι κάποια μέρα να καταφέρω να του χαρίσω ένα παιδί.

Γι' αυτό λέω και σε σας να μην τα παρατάτε. Ναι ξέρω, δεν είναι εύκολα ,αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.
Κάθε χρόνο 21 Οκτωβρίου και 1 Ιουλίου είναι για μένα ημερομηνίες που δεν θα ξεχαστούν ποτέ!!!

Πέντε αγγελούδια ... Πέντε ζωές, πέντε ψυχές, Λένε πως μετά το ποτάμι, κάτω στην κοιλάδα του θανάτου, στο χάσιμο του φεγγαριού, πέντε άγγελοι περιμένουν τη μητρική αγκάλη, αγκάλη που δεν πρόλαβαν να νιώσουν και έτσι ακόμη και τώρα όσοι διαβούν αυτήν την κοιλάδα ακούν τα παιδικά δάκρυα, δάκρυα πόνου και στέρησης.

Η στέρηση λένε έχει όνομα: «μάνα» Αφιέρωση Στον άντρα μου, που σε όλα αυτά που περάσαμε και περνάμε, είναι πάντα δίπλα μου και ανεβαίνουμε μαζί αυτόν τον Γολγοθά περιμένοντας με λαχτάρα την ανάσταση!!!

Αθηνά Νέλλου

[Κάντε Like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα]

(Είναι απίστευτη η Δύναμη, η Ελπίδα και το Κουράγιο που απλόχερα δίνουν όλες αυτές οι ιστορίες στα υπογόνιμα ζευγάρια που προσπαθούν ακόμα. Αυτές οι ιστορίες σε αγγίζουν ψυχικά και παράλληλα είναι «αυτό» το «κάτι» που χρειάζεσαι για να αντιμετωπίσεις το «τέρας» της υπογονιμότητας κατάματα. Περιμένουμε λοιπόν και τις δικές σας ιστορίες για το πώς γίνατε μανούλες αλλά και μπαμπάδες! Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες καθώς προσπαθείτε ακόμα με πείσμα και δύναμη να γίνετε γονείς. Όλες αυτές οι ιστορίες, βγαλμένες μέσα από την ψυχή και την καρδιά, σε μια πραγματική Ζωή, εμπνέουν και ενθαρρύνουν τα ζευγάρια που βαδίζουν στο μονοπάτι της υπογονιμότητας. Στείλτε μας τα δικά σας αποστάγματα ψυχής στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. με το όνομα ή το ψευδώνυμο που θέλετε να δημοσιευθεί.)