Η εισαγωγή πριν τριάντα πέντε χρόνια της Εξωσωματικής Γονιμοποίησης (IVF) στην θεραπευτική της υπογονιμότητας προσέφερε σε αναρίθμητα υπογόνιμα ζευγάρια την δυνατότητα τεκνοποίησης. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει την επιτυχή έκβαση αυτής της προσπάθειας ως φυσική λύση και των ψυχικών ζητημάτων που συνοδεύουν αυτά τα ζευγάρια. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων γίνεται ακριβώς αυτό.

Τελικά μέσα από μια τέτοια εμπειρία μαθαίνεις πολλά. Βγαίνεις άλλος άνθρωπος. Είτε με γεμάτα είτε με άδεια χέρια, είσαι πάντα μια άλλη! Η ίδια, αλλά και μια άλλη. Όλα όσα βιώνουμε μας αλλάζουνε.

Γιατρέ τώρα που έχω καρκίνο δεν μπορώ πια να κάνω παιδιά;
Αυτό είναι το ερώτημα που βασανίζει εκατοντάδες χιλιάδες γυναικών ανά τον κόσμο οι οποίες πριν καν υλοποιήσουν το όνειρο απόκτησης οικογένειας βρίσκονται ενώπιον της οδυνηρής διάγνωσης του καρκίνου. Το πρόβλημα γίνεται ιδιαίτερα σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς ότι στις ΗΠΑ ανακοινώνονται κάθε χρόνο περί τις 800 χιλιάδες νέες περιπτώσεις καρκίνου σε γυναίκες και το 40% αυτών αφορά ασθενείς αναπαραγωγικής ηλικίας.

Πολλά χρόνια τώρα που ασχολούμαι με το «σπορ» της υπογονιμότητας, έχω βρεθεί σε αναρίθμητες συζητήσεις υπογόνιμων γυναικών σχετικά με την επιλογή του εξωσωματικού γιατρού. Διαφωνίες, φανατισμός και απαξίωση αλλά και σύγκλιση και ανταλλαγή και προβληματισμός απόψεων ως προς την επιλογή του «σωστού» εξωσωματικού.