Δύο χρόνια ακριβώς κλείνω σήμερα από την ημέρα της διάγνωσης του καρκίνου. Δύο ολόκληρα δύσκολα και συνάμα τυχερά(από πολλές απόψεις) χρόνια. Σχεδόν δεν το πιστεύω ότι η σάρκα μου είναι ζωντανή ακόμα. Προσπαθώ πολύ όσο ποτέ άλλοτε γι' αυτό.

Έμπειροι χειρουργοί και εξειδικευμένα μηχανήματα αντιμετωπίζουν με επιτυχία τον όγκο στο πάγκρεας, μια από τις πιο δύσκολα εντοπίσιμες νόσους.
Το πάγκρεας περιβάλλεται από άλλα ζωτικά όργανα και βρίσκεται σε στενή επαφή με ιδιαίτερης σημασίας αρτηρίες και φλέβες της κοιλιάς. Οι όγκοι του παγκρέατος τις περισσότερες φορές δεν γίνονται άμεσα αντιληπτοί καθώς τα συμπτώματά τους αποδίδονται σε δυσπεψία, γαστρίτιδα, χολολιθίαση ή και οσφυαλγία.

Έξι (6) Μαΐου 2015. Η μέρα που κυριολεκτικά άλλαξε τη Ζωή μου, η μέρα που άλλαξε εμένα την ίδια αλλά και τους γύρω μου! Ένα τηλεφώνημα από τον γυναικολόγο μου ήταν υπέρ αρκετό για να συμβεί αυτό! Βγήκε η βιοψία από την κολποσκόπηση, ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ (in situ) αρχική διάγνωση.

Γράφει η Γκόλφου Χριστιάνα, Ψυχολόγος συνεργάτης του doctoranytime.gr
Πότε καλούμαστε να πενθήσουμε; Μόνο όταν χάνουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο από τη ζωή μας ; Μόνο ο θάνατος μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτή την επώδυνη διαδικασία;