Θα μπορούσα να σας μιλήσω για το πριν. Για το πολύ πριν. Για την υπογονιμότητα, για τις αποτυχίες σε κάθε προσπάθεια να αποκτήσουμε παιδί, για τις άσχημες μέρες που περάσαμε. Όμως δε θα το κάνω. Σήμερα θέλω να σας βάλω σε έναν άλλο κόσμο, που για πολλούς παραμένει άγνωστος και κάποιες φορές τρομακτικός.

Αυτή η φράση γυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό. Τα έχασα και τα δυο!
Όλα άρχισαν πριν λίγους μήνες. Ήταν τέλος Νοέμβρη όταν έκανα τη δεύτερη εμβρυομεταφορά.

Θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο στους ανθρώπους που κυβερνούν αυτή τη χώρα και με τις επιλογές τους έχουμε σημειώσει σημαντική πρόοδο σε όλους τους τομείς.

Τελικά είναι πολύ σοφή αυτή η παροιμία! Παλεύεις με το τέρας της εξωσωματικής, που τελικά δεν είναι και τόσο τέρας όσο μου περιέγραφαν διάφορες γνωστές και φίλες μου, για να διαπιστώσεις στο τέλος, ότι έχεις αντέξει τόσα πολλά... χάπια, ενέσεις, υπερήχους, εξετάσεις, επεμβάσεις πολλές φορές αλλά κυρίως κλάματα και ψυχολογική φθορά, για να φτάσεις ένα βήμα πριν το τέλος και να μην αντέχεις λίγες ημέρες αναμονή.