Κάθομαι κι αναλογίζομαι περί φόβου και άλλων δαιμονίων.
Θυμάμαι εκείνη την ταινία "Το ακρωτήρι του φόβου" και μπαίνει στην σκέψη μου αυτός ο παραλληλισμός. Το ακρωτήρι, σκέφτομαι, δηλαδή το τελευταίο άκρο, και μετά ή γυρίζω πίσω και συνεχίζω να φοβάμαι τον φόβο, γυρίζω πίσω και τρέμω στην αρνητική προσδοκία του "τί κι αν...", ή θαρραλέα αποφασίζω να πηδήξω από το ακρωτήρι, να βουτήξω στην θάλασσα και να αναδυθώ μετά από τον φόβο!

Tα παιδιά από τον πρώτο έως τον τρίτο χρόνο ζωής, είναι φυσικό να φοβούνται το σκοτάδι, γιατί η νύχτα αντιπροσωπεύει το τέλος των πάντων. Σε αυτή την ηλικία δυναμώνει ένας άλλος φόβος· ο φόβος μην χτυπήσουν.

Γράφει η Κεχαγιά Έρη, Ψυχολόγος συνεργάτης του doctoranytime.gr
Αν οι φράσεις «άστο γι' αύριο», «θα το κάνω αργότερα», «από Δευτέρα ξεκινάω» σας χαρακτηρίζουν, τότε µάλλον ανήκετε – µαζί µε τον Αϊνστάιν και τον Ντα Βίντσι – στο κλαµπ των αναβλητικών!

O εκδοτικός οίκος διόπτρα, προσφέρει σε 2 τυχερούς αναγνώστες τού IVFforums, το βιβλίο «Μαμά φοβάμαι... Κι εγώ παιδί μου» της Σοφίας Ανδρεοπούλου.