Nα γράψω το παιδί στ’ αγγλικά;

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι μαμάδες αναρωτιούνται πώς θα βγει το πρόγραμμα. Ποιο πρόγραμμα; Όχι του σχολείου αλλά όλων εκείνων των παράλληλων μαθημάτων που πληρώνουν οι γονείς με πόνο από την τσέπη τους και τα οποία οι μαθητές παρακολουθούν τα απογεύματα ή τα Σαββατοκύριακα.

Ως πρώτο θέμα συζήτησης είναι, δυστυχώς, πάντα τα αγγλικά. Τα παιδιά πριν 15 χρόνια, έκαναν λίγες ώρες αγγλικά στο Δημοτικό Σχολείο. Όμως την τελευταία 5ετία, πολλά δημοτικά σχολεία της χώρας και ειδικά εκείνα των μεγάλων πόλεων, έχουν διευρύνει το ωράριό τους συμπεριλαμβάνοντας πολλά από εκείνα τα διδακτικά αντικείμενα που οι γονείς «αγόραζαν» εκτός σχολείου.

Τα παιδιά είναι για επτά διδακτικές ώρες μέσα στο σχολείο ώστε να κάνουν αγγλικά, μουσική, θέατρο, εικαστικά, πληροφορική και από την Ε΄ τάξη και β΄ξένη γλώσσα. Ειδικά μετά την Γ΄Δημοτικού, ηλικία κατά την οποία οι γονείς τρέχουν λες και θα χάσουν το τρένο να γράψουν τα βλαστάρια τους στα αγγλικά, οι μαθητές παρακολουθούν τέσσερις ώρες την εβδομάδα αγγλικά.

Οι μαμάδες στην παιδική χαρά μου λένε: «Μα δεν γίνεται δουλειά!» «Είναι πολλά τα παιδιά, τί να προφτάσουν κι οι δασκάλες;»

Ας πάρουμε μία – μία τις παρατηρήσεις των «ειδικών» μαμάδων.

Ακριβώς γιατί τα παιδιά είναι πολλά στην τάξη, οι μαθητές δεν κάνουν τρεις όπως στο φροντιστήριο αλλά τέσσερις ώρες την εβδομάδα. Το πλήθος των μαθητών μέσα στην τάξη είναι το ίδιο περίπου με το πλήθος που μαθαίνουν την ξένη γλώσσα και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι μαθητές, όπου σπάνια γίνονται ειδικά τμήματα. Σε χώρες όπως η Γαλλία, δεν υπάρχει ούτε εξειδικευμένος εκπαιδευτικός.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα σπουδών, τα παιδιά με το τέλος του Δημοτικού Σχολείου, θα μπορούν να εξετάζονται για το πρώτο επίπεδο του Κρατικού Πιστοποιητικού Γλωσσομάθειας, Α1-Α2.

Αφού πω όλα αυτά οι μαμάδες μου λένε πάλι: «Μα, θα προλάβει να πάρει το Proficiency μέχρι την Γ΄Γυμνασίου;

Και γιατί παρακαλώ να το πάρει στην Γ΄Γυμνασίου; Και γιατί το Proficiency;
Τα παιδιά μας, οι μετέπειτα ενήλικες, θα πρέπει να έχουν μία καλή πιστοποίηση στην ξένη γλώσσα πολύ πρόσφατη με την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών τους. Δηλαδή, θα πρέπει να πάρουν το Γ1-Γ2 στα 17 -19 τους χρόνια ώστε να τους είναι χρήσιμο στην επαγγελματική ή την ακαδημαϊκή τους πορεία (ανάλογα το τί θα διαλέξουν).

Ειδικά τα αγγλικά, είναι μία γλώσσα που τα παιδιά χρησιμοποιούν από πολύ νωρίς διότι εκτίθενται, στη χώρα μας, παράλληλα με τη μητρική τους.
Θα μπορούσαμε να τα αφήσουμε στην ησυχία τους να τη γνωρίσουν μέσα από το σχολείο τους και να ενισχύσουμε την προσπάθεια των δασκάλων τους επενδύοντας κάποια χρήματα σε βιβλία ή ταινίες χωρίς υπότιτλους που θα τα διασκεδάζουν και θα τα εξοικειώνουν με τη γλώσσα.

Πού θέλω να καταλήξω;

Οι μαθητές Δημοτικού όταν φοιτούν σε σχολεία ΕΑΕΠ έχουν ένα πυκνό και πλούσιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που δεν θα μπορέσουν να αφομοιώσουν αν τους γεμίσουμε όλα τα απογεύματα με αγγλικά, πιάνο, υπολογιστές, κλπ.
Το απόγευμα οι μαθητές θα αφιερώσουν και μία ώρα τουλάχιστον για τα μαθήματά τους (δυο σίγουρα οι μαθητές των τελευταίων τάξεων) και ακολούθως πρέπει να ξεκουραστούν. Είτε αθλούμενοι για να ξεδώσουν ή παίζοντας στο σπίτι ή στην παιδική χαρά.

Ούτε φυσικά στην άθληση πρέπει να υπερβάλουμε. Μία αθλητική δραστηριότητα και μέχρι τρεις φορές την εβδομάδα είναι υπεραρκετά. Όχι και μπάσκετ και κολύμπι. Ένα από τα δύο. Δεν είναι ότι θα κουραστούν τα παιδιά. Όχι. Εκείνα μπορεί να μας πουν ότι δεν πειράζει και ότι τους άρεσει. Αλλά δεν τους κάνει καλό. Γιατί βρίσκονται εντός μίας προγραμματισμένης δραστηριότητας για άλλη μια φορά μέσα στην ημέρα.

Το παιδί πρέπει να μένει με χρόνο ελεύθερο, να μπορεί να τον κάνει ό,τι θέλει. Να χαζέψει, να φανταστεί, να παίξει, να βαρεθεί. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, ό,τι κάνει το πρωί στο σχολείο θα αφομοιωθεί. Διαφορετικά θα πάει χαμένο. Και πάλι εμείς οι γονείς θα λέμε: «μα τίποτα δεν τους μαθαίνουν στο σχολείο πια;»

Ξέρω ότι πολλές μαμάδες που με διαβάζουν έχουν έτοιμο τον αντίλογο: άμα τον/την αφήσουμε σπίτι, όλο θα βλέπει τηλεόραση ή θα παίζει στο tablet. Εδώ έρχεται η δική μας ευθύνη και η δική μας δουλειά. Η τηλεόραση θα έχει πρόγραμμα. Όπως και το tablet. Αρχίζοντας από το δικό μας παράδειγμα. Δεν μπορούμε να παίζουμε στο κινητό και να το απαγορεύουμε στα παιδιά μας. Ούτε να βλέπουμε το αγαπημένο μας σήριαλ και να στερούμε το παιδικό από εκείνα. Δεν θα δούμε και δεν θα δουν. Δεν θα παίξουμε και δεν θα παίξουν. Θα διαπραγματευούμε και θα διαπληκτιστούμε. Όμως δεν θα γεμίσουμε τα απογεύματα των παιδιών για να παραιτηθούμε από το ρόλο μας. Είναι απλά τα πράγματα. Απλά αλλά δύσκολα.