Γιατί όλα είναι δρόμος…

Εγώ παρόλο που μεγάλωσα στην Αθήνα και χρησιμοποιούσα πολύ συχνά ΜΜΜ, αυτό το λεωφορείο δεν το ήξερα! Ξαφνικά βρέθηκα στη στάση του, μια μέρα του 2003,όταν διαγνώστηκα με ενδομητρίωση.
Συγκεκριμένα η διάγνωση ήταν «έκτοπη ενδομητρίωση στους βουβωνικούς λεμφαδένες» έννοια άγνωστη σε μένα όσο και για το χειρουργό που πήρε το δείγμα βιοψίας από τη βουβωνική χώρα. Επόμενη συμβουλή «Να ψαχτείς στον γυναικολόγο σου».

Μη κατανοώντας την κατάσταση, επισκέφτηκα τον γιατρό μου, τον ενημέρωσα και μπήκαμε άμεσα χειρουργείο για διαγνωστική λαπαροσκόπηση και αν χρειαζόταν επεμβατική. Έγιναν τελικά και τα 2 μιας και η ενδομητρίωση δεν ήταν μόνο έκτοπη αλλά και τοπική!.Aπό εκεί και μετά ξεκινά το ταξίδι για την απόκτηση παιδιού.

Ήμουν μόλις 27 ετών και η αλήθεια είναι ότι όλη αυτή η κατάσταση με είχε σοκάρει. Η ενδομητρίωση αποτελεί αίτιο υπογονιμότητας χωρίς να αποκλείει τη φυσιολογική σύλληψη. Υπάρχουν περιπτώσεις γυναικών με σοβαρού βαθμού ενδομητρίωση και φυσιολογικές συλλήψεις και άλλων γυναικών με ηπιότερη μορφή και αδυναμία σύλληψης. Εγώ ήμουν στη μέση, είχα μετρίου βαθμού ενδομητρίωση, χωρίς να επηρεάζονται οι ωοθήκες αλλά δεν ήξερα αν αυτό θα αποτελέσει πρόβλημα στη γονιμότητα μου.
Πέρασε σχεδόν 1.5 χρόνος από το χειρουργείο και το πολυπόθητο θετικό δεν είχε έρθει. Στο διάστημα αυτό, είχα διαβάσει τα πάντα στο διαδίκτυο για την ενδομητρίωση, συμμετείχα στο αγαπημένο μου fertilityfriends (το αγγλικό φόρουμ υπογονιμότητας) και συγκεκριμένα στην ενότητα endo-girls(endometriosis), προσπαθούσα να μάθω τα πάντα για το πώς θα ξεπεράσω τη πιθανότητα να κάνω εξωσωματική. Και όταν έμαθα «σχεδόν τα πάντα» εκεί κατάλαβα ότι πρέπει να ξεκινήσω ενέσιμο κύκλο αλλιώς φώς δεν θα έβλεπα (στην προκειμένη παιδί).

Έτσι, κάθισα και εγώ όπως τόσες άλλες, στη στάση του λεωφορείου και περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου. Η διαδικασία της εξωσωματικής ποτέ δεν με πείραξε, άγχωσε, στενοχώρησε. Θεώρησα και θεωρώ ότι είναι ένας τρόπος για να πετύχεις κάτι. Το μοιράστηκα με πολλούς ανθρώπους, δεν το έκρυψα, ούτε θεώρησα ότι είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι. Το μόνο που φοβόμουν ήταν η ωοληψία.

Γενικά έχω ένα θέμα με τον πόνο. Σίγουρα σε μια κλίμακα αξιολόγησης πόνου με 0=καθολου πόνος και 10=μεγιστος πόνος εγώ εκ των προτέρων θα ήμουν στο 10.Δόξα τω θεώ ο καλός μου γιατρούλης με είχε πάρει χαμπάρι και στη διαδικασία ωοληψίας εγώ κοιμόμουν! Με μακρύ πρωτόκολλο είχαμε 10 ωάρια και τελικά 6 έμβρυα. Μεταφέρθηκαν τα 2 και μετά από 2 μαρτυρικές εβδομάδες αναμονής πήραμε το θετικό αποτέλεσμα! Η χοριακή 11η μέρα από τη μεταφορά ήταν 155.Μετά από 2 μέρες πήγε στο 255 και μετά από 10μερες ακούσαμε 2 καρδούλες! Απίστευτο! Δίδυμα;; Όλα είχαν πάει ανέλπιστα καλά! Δεν φοβόμουν για τίποτε, ήμουν σίγουρη ότι όλα θα πήγαιναν τελεια,εξαλλου,27ετων ήμουν, τι θα μπορούσε να στράβωνε?? (κούνια που με κούναααααγε!!).

Στις 9 εβδομάδες κύησης διαπιστώσαμε ότι παλινδρόμησε το ένα εμβρυάκι. Αυτό συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις, μπορεί να ήταν τυχαίο, μπορεί το εμβρυάκι αυτό να είχε κάποιο πρόβλημα, οτιδήποτε.. Στεναχωρήθηκα πολύ, έκλαψα αλλά δεν ένιωσα φόβο. Συνέχισα να πιστεύω ότι όλα θα συνέχιζαν καλά. Έξαλλου είχα φτάσει τις 10 εβδομάδες κύησης το άλλο μωράκι μεγάλωνε κανονικά, οι πιθανότητες για 2η παλινδρόμηση ήταν ελάχιστες!!

Και φτάνει η μέρα της αυχενικής διαφάνειας. Ήμουν 12wk1d.Δεν γνώριζα τίποτε για την εξέταση αυτή, δεν ήξερα φυσιολογικές τιμές, δεν ήξερα τι μου γινόταν γενικότερα. Μπαίνουμε στην αίθουσα των υπερήχων, μας φωνάζουν, ξεκινά ο υπερηχογραφιστής τις μετρήσεις, δεν μιλά. Εγώ κοιτώ το ταβάνι. Περιμένω. Νιώθω τα χέρια μου να ιδρώνουν, την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Αγωνιώ να ακούσω τι θα πει. Μετά από αρκετή ώρα και ενώ έχει τελειώσει με τις μετρήσεις γυρνά και μας λέει: "H αυχενική σας είναι 8.6mm. Υπάρχει 1/9 πιθανότητες το μωράκι να έχει σύνδρομο Down ή επειδή είναι κορίτσι Τurner".

Εγώ μένω κόκκαλο. Παγάκι. Παγοκολώνα. Κάγκελο. Στήλη άλατος, τι άλλη έκφραση υπάρχει για να χαρακτηρίσει την τότε κατάστασή μου; Δεν ήξερα ούτε τι σημαίνει το αυχενική 8.6mm δεν ήξερα πόσο σοβαρό ήταν, δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.

Συνέχισε ο γιατρός να μας ενημερώνει ότι πρέπει άμεσα να γίνει λήψη τροφοβλάστης, να επικοινωνήσουμε με το γυναικολόγο μας κτλ. Η φωνή του ακουγόταν στο βάθος, πως βλέπεις σε ταινία να σου μιλά κάποιος, εσύ ναχεις παγώσει, αυτός να συνεχίζει να μιλά αλλά εσύ να ακούς τη φωνή του χωρίς να καταλαβαίνεις το «τώρα»..

Βγήκαμε από το ιατρείο, εγώ προσπαθούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου.. είχε πολύ κόσμο έξω.. μιλήσαμε με τον γυναικολόγο μας, κανονίσαμε τη λήψη τροφοβλάστης μετά από 2 μέρες. Έγινε η εξέταση, τα αποτελέσματα έδειξαν όντως θήλυ, με φυσιολογικό καρυότυπο!
Και τώρα;; εφόσον το μωρό έχει φυσιολογικά χρωμοσώματα πώς γίνεται να έχει τόσο μεγάλη αυχενική; Οι ειδικοί μας ενημέρωσαν ότι ίσως έχει κάποιο καρδιολογικό πρόβλημα και να περιμένουμε να μεγαλώσει λίγο να δούμε καλύτερα την καρδιά του.

Στις 17εβδομάδες κύησης κάναμε καρδιολογικό έλεγχο όπου έδειξε ότι όλα ήταν καλά με την καρδούλα της, άρα δεν είχαμε πρόβλημα από εκεί. Η αυχενική συνέχιζε να είναι αυξημένη, νομίζω είχε μεγαλώσει και λίγο στα 9mm και πλέον ονομαζόταν κυστικό ύγρωμα.( A cystic hygroma - also known as cystic lymphangioma and macrocystic lymphatic malformation - is a congenital multiloculated lymphatic lesion that can arise anywhere, but is classically found in the left posterior triangle of the neck.)

Ενώ οι μέρες περνούσαν, η τελική μας λύση ήταν να πάρουμε γνώμη γενετιστή. Κλείσαμε ραντεβού με κορυφαίο γενετιστή των Αθηνών,ο οποίος είχε μελετήσει το ιστορικό μας και μας συμβούλεψε για διακοπή κύησης. Μπορεί ο καρυότυπος να ήταν φυσιολογικός, αλλά η αυχενική για 12w1d ήταν υπερβολικά αυξημένη και το μωρό μπορεί να είχε νοητική υστέρηση ή οτιδήποτε άλλο που δεν φαίνεται ή δεν εκδηλώνεται προτού γεννηθεί. Επίσης υπήρχε μεγάλη πιθανότητα για ενδομήτριο θάνατο (90%).

Φύγαμε και από εκεί με χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό μας. Θυμάμαι επί μέρες διάβαζα απεγνωσμένα στο διαδίκτυο για περιπτώσεις σαν τη δική μας αλλά πουθενά δεν έβλεπα φως. Είχα στείλει mail σε κέντρα στο εξωτερικό, οι απαντήσεις που πήρα ήταν όλες αποκαρδιωτικές.. Μίλησα σε forums μαμάδων με ιατρικά προβλήματα, βρήκα ομάδα γυναικών που κυοφορούσαν μωρά με κυστικό ύγρωμα οι απόψεις διφορούμενες, οι αποφάσεις διαφορετικές..

Τελικά δεν ήξερα τι έψαχνα.. έψαχνα να επιβεβαιώσω όσα μου έλεγαν οι γιατροί; ή έψαχνα να βρω μια χαραμάδα φώς στο σκοτάδι για να κρατηθώ;

Εν τέλει, στους 4.5 μήνες κύησης έγινε η διακοπή κύησης στο Αττικό Νοσοκομείο.. Και εκεί είναι που κατέβηκα από το λεωφορείο. Δεν με ενόχλησε κανείς, δεν με κατέβασε ο οδηγός, άνοιξε η πόρτα και εκεί που άλλοι ανέβαιναν εγώ κατέβηκα κάτω, στα μέσα της διαδρομής, στο πουθενά.

Εκεί, στεκούμενη, σκεπτόμουν τα λόγια της Έυας Ομηρόλη: Θεέ μου, δωσ'μου τις δυστυχίες που μου αναλογούν, αφού δεν γίνεται αλλιώς ,αλλά βοήθησε με να αξιωθώ κι όλες τις ευτυχισμένες ώρες που αιωρούνται σαν άστρα πάνω από το κεφάλι μου...

'Έκανα 4 χρόνια να γυρίσω πίσω στην αφετηρία για να ξεκινήσω πάλι την ίδια διαδρομή. Μακρύς ο δρόμος και στο πήγαινε.. και στο έλα..

Ξανά έκανα το ίδιο δρομολόγιο 2 φόρες και αυτές τις φορές έφτασα στο τέρμα. Ο ένας τερματικός σταθμός λέγεται Σοφούλα και ο άλλος Θαλείτσα, αλλά για αυτά τα θαυματάκια μου θα σας γράψω κάποια άλλη στιγμή..

Όπως έγραψα και στην αρχή σε κάθε δρόμο κάτι κερδίζεις.. κάτι χάνεις.. Στη διακοπή κύησης, στην απώλεια, το τι κερδίζεις δεν μπορείς να το δεις στην αρχή. .Θέλει καιρό να γίνεις εσύ καλά, να αποδεχτείς αυτό που έγινε και να προχωρήσεις.

Δεν ξέρω αν θα σας έγραφα εδώ αυτή τη στιγμή, αν δεν υπήρχε εκείνη η περίοδος της ζωής μου. Το IVFforums.gr γεννήθηκε τότε και μέσα από αυτό ζήσαμε,μοιραστήκαμε,κλάψαμε,ακούσαμε,γνωρίσαμε,ενημερωθήκαμε,θυμώσαμε, γελάσαμε,μιλήσαμε..ανοίξαμε τη ψυχή μας, την καρδιά μας σε ανθρώπους που δεν γνωρίζαμε αλλά μοιραστήκαμε τις ίδιες αγωνίες και φόβους.
Αυτή η κοινότητα της Μ.Αναγνωστοπούλου που έχω τη τιμή να συμμετέχω είναι το δικό μου κέρδος από αυτό το ταξίδι.. Και δεν μιλάω για έναν απλά διαδικτυακό χώρο, μιλάω για σχέσεις ζωής, ανθρώπους που δέθηκα, που ενώ στην αρχή το μόνο κοινό μας σημείο ήταν η επιθυμία να γίνουμε γονείς, στη πορεία του χρόνου αυτό εξελίχθηκε και δυνάμωσε.

Θα ήθελα να κλείσω αυτή τη διαδρομή με ένα αγαπημένο τετράστιχο της Κικής Δημουλά που με συντρόφευε εκείνη τη περίοδο της ζωής μου και να σας πω ότι στο ταξίδι της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής δεν είστε μόνοι..
«Όσο μπόρεσα έφερ' αντίσταση σ' αυτό το ποτάμι
όταν είχε πολύ νερό, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό στα ξεροπόταμα και παρασύρθηκα.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη..»