Το χρώσταγα εδώ και πολύ καιρό αυτό το κείμενο. Θα είναι μεγάλο αλλά πέρασε καιρός και κατάκατσε τόσο που σπρώχνει να βγει.

Είναι εδώ και δέκα λεπτά που προσπαθώ να βρω λίγο χρόνο να ρημαδοκάτσω να γράψω όσο ο μικρός κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο και η μικρή είναι στον παιδικό σταθμό. Λίγα χρόνια πριν, ούτε με ηλεκτροσόκ θα μπορούσες να μου χωρέσεις στον εγκέφαλο ότι δύο πιτσιρίκια θα είναι κομμάτι της οικογένειάς μου.

Είμαι ανάμεσα σε δύο κόσμους. Ακριβώς στο σημείο της ζωής που πρέπει να ισορροπήσω τις δυστυχίες και τις ευτυχίες μου, να προχωρήσω και να με νοιάξει να πολεμήσω.