Διαβάζοντας το κείμενο "Δέκα χρόνια πριν", το οποίο έγραψα πριν από περίπου 10 χρόνια ίσως και παραπάνω και ανατρέχοντας στα χρόνια που πέρασαν, μόνο μια σκέψη έρχεται στο μυαλό. Τίποτα δεν είναι δεδομένο! Το μόνο που παραμένει δεδομένο είναι η ΕΛΠΙΔΑ πως ό,τι επιθυμούμε, ό,τι περιμένουμε, για ό,τι πασχίζουμε θα έρθει να μας συναντήσει κάποια στιγμή!
Κάθομαι μόνη. Και η μοναξιά είναι κακός σύμβουλος. Σκέφτομαι το παιδί όσες ώρες την ημέρα είμαι ξύπνια. Και όταν κοιμάμαι πολλές φορές βλέπω στον ύπνο μου ότι έχω παιδί. Έξι ολόκληρα χρόνια από τη ζωή μας αναλωνόμαστε σε αυτό. Αυτό που έγινε τελικά σκοπός της ζωής μας. Πως να μη γίνει άλλωστε; Αφού όλα τα υπόλοιπα τα έχουμε σχεδόν λυμένα.
Μια ομαδική εμπειρία για το ταξίδι της εγκυμοσύνης και την πορεία προς την μητρότητα. Μέσα από βιωματικές ασκήσεις και ελεύθερη συζήτηση θα επεξεργαστούμε σκέψεις και συναισθήματα της μεταβατικής αυτής περιόδου.
Εκείνη τη χρονιά η μέρα της γυναίκας ήταν μια κόλαση για μένα. Λίγες μέρες πριν είχα αποβάλει και όσο σκεφτόμουν ότι σε λίγες μέρες θα ερχόταν η γιορτή της μητέρας, με έπιανε τρέλα.