Διαβάζοντας το κείμενο "Δέκα χρόνια πριν", το οποίο έγραψα πριν από περίπου 10 χρόνια ίσως και παραπάνω και ανατρέχοντας στα χρόνια που πέρασαν, μόνο μια σκέψη έρχεται στο μυαλό. Τίποτα δεν είναι δεδομένο! Το μόνο που παραμένει δεδομένο είναι η ΕΛΠΙΔΑ πως ό,τι επιθυμούμε, ό,τι περιμένουμε, για ό,τι πασχίζουμε θα έρθει να μας συναντήσει κάποια στιγμή!

Κάθομαι μόνη. Και η μοναξιά είναι κακός σύμβουλος. Σκέφτομαι το παιδί όσες ώρες την ημέρα είμαι ξύπνια. Και όταν κοιμάμαι πολλές φορές βλέπω στον ύπνο μου ότι έχω παιδί. Έξι ολόκληρα χρόνια από τη ζωή μας αναλωνόμαστε σε αυτό. Αυτό που έγινε τελικά σκοπός της ζωής μας. Πως να μη γίνει άλλωστε; Αφού όλα τα υπόλοιπα τα έχουμε σχεδόν λυμένα.

Θα μπορούσα να σας μιλήσω για το πριν. Για το πολύ πριν. Για την υπογονιμότητα, για τις αποτυχίες σε κάθε προσπάθεια να αποκτήσουμε παιδί, για τις άσχημες μέρες που περάσαμε. Όμως δε θα το κάνω. Σήμερα θέλω να σας βάλω σε έναν άλλο κόσμο, που για πολλούς παραμένει άγνωστος και κάποιες φορές τρομακτικός.

Πολλά ευτυχισμένα χρόνια με τον σύντροφο μου, διακοπές, τραπέζια, γιορτές Χριστουγέννων πάντα το γνωστό ζευγάρι αγκαλιασμένο και χαρούμενο.
Περνάνε τα χρόνια με πολλά απρόοπτα σε θέματα υγείας από μέρους μου, ένα τροχαίο μου άφησε και το αυτοάνοσο μου παρέα, ελκώδη κολίτιδα. Δύσκολοι μήνες με κορτιζόνη και φάρμακα να μπει σε ύφεση το εντεράκι μου.